Εάν μας βρει ο Σεπτέμβρης με θερινό χιονιά, τότε μετράμε αντίστροφα.

Η μέρα με παλιόκαιρο το κατακαλόκαιρο πάει κάπως έτσι:

–Ξύπνημα στραβωμένο, άνοιγμα υπολογιστή, καφές πρωινός με σκοπό να αφουγκραστούμε, τις ισχνές ή ανεπαίσθητες μετακινήσεις του ιστορικού υποκειμένου. Δηλαδή ιατρική αυτοεξέταση στις αφεντιές μας για να διαγνώσουμε εάν σαλεύουμε ή αναπνέουμε.

Ξεκίνησε βροχή. Το δελτίο καιρού πρωτοτυπεί και σπάει ρεκόρ της χιλιετίας. Επηρεάστηκε ως φαίνεται από τις θεωρίες και τις σκευωρίες.

—Δεύτερος καφές, για να ξετρυπώσεις το ιστορικό υποκείμενο από την κρυψώνα του.

Μάταιος κόπος. Το υποκείμενο που κινεί την ιστορία μάλλον έβαλε τον καιρό μπροστά ως οχυρό, και απαλλαγμένο από την ευθύνη, έπεσε σε θερινή νάρκη, με άμεσο κίνδυνο να εξελιχθεί σε χειμερία νάρκη στο μέσον του Ιούλη λόγω επιδείνωσης των καιρικών φαινομένων.

—Οι πληροφορίες κενές περιεχομένου άγονται και φέρονται από τον κάθε τυχάρπαστο, μιας και αγνοείται η τύχη του υποκειμένου δηλαδή περίπου αγνοούμαστε ….εμείς.

Κάθιδροι, προσκαλούμε τα μεγάλα πνεύματα των παλαιοτέρων χρόνων και βυθιζόμαστε στην αυτομελέτη.

Τρολάρουμε την ελαφρότητα μας για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η μελέτη των κεφαλών είναι δύσκολο εγχείρημα αλλά δεν το βάζουμε εύκολα κάτω και με σερφάρισμα στον υπολογιστή στα αποφθέγματα και βικιφθέγματα των σοφών, προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη.

Το κυριότερο κάνουμε μετάθεση της εύρεσης άκρης. Πετάμε το μπαλάκι στους άλλους, στους γύρω, στους φειςμπουκάδες, και περιμένουμε ν’ ανεβούμε στο βάθρο ηλιθιότητας (γιατί πώς αλλιώς να το πούμε) επειδή δεν αντιδρούν. Επομένως καλά κάνουμε και είμαστε άφαντοι (συμπεραίνουμε, με το τέλος του 2ου καφέ). Τρελάδικο κανονικό.

Έχω αρχίσει και σκέφτομαι μήπως ο καιρός τα πήρε και άλλαξε το βιολί παντελώς. Λες και μας λέει: «Θα πάτε και για μπάνια πουλάκια μου;; Την ανεργία τσιτσίδι θα ξαπλώσετε στην παραλία;;».

Παρατηρούμε τους ευχαριστημένους από την σημερινή ζωή, πνιγμένους στις selfies, με αυτοπεποίθηση στα ύψη, με την χρήση περίπου ως «χρυσό οδηγό διαφόρων επαγγελμάτων» στο FB, με χρυσά χαμόγελα, με οδοντοστοιχίες αδαμάντινες, με περιδιάβαση σε μακρινά και εξωτικά ταξίδια, με ιδεολογική τοποθέτηση ενίοτε όλων των υπολοίπων -των αποσβολωμένων δηλαδή- ότι κάτι λειψό κρύβουν εντός τους!

Προσωπικά με τους ανθρώπους στα μικρά και καθημερινά τους δεν ασχολούμαι. Όχι από ελιτισμό και σνομπάρισμα όχι, κάθε άλλο. Αποφεύγω αυτού του είδους την τριβή για να βρίσκομαι προσηλωμένη στο κυρίως και πρωτεύον θέμα, που είναι το κτίσιμο από την αρχή της κανονικότητας μας. Ακόμη κρατώ καλά φυλαγμένη την ωραία πλευρά των πραγμάτων. Γιατί πώς μπορείς να αρνηθείς την υπακοή στα ισχυρά συμφέροντα εάν δεν κωπηλατείς με ότι όμορφο σε ορίζει;;

Αλλά τι εννοούμε κανονικότητα;; Υπήρξε ποτέ;; Είναι ρεαλιστικό ιδανικό;;

Εάν σκεφτούμε την κανονικότητα ως ορισμό του σεβασμού σε κοινούς κανόνες, τότε περιοδικά σε μικρές χρονικές περιόδους υπήρξε. Όταν η εργασία ήταν στην θέση της, η εσωτερική παραγωγή λειτουργούσε και έβαζε στόχους ευημερίας, όταν ο ένας εκ των πραγμάτων στήριζε τον διπλανό ακριβώς για να μη χαλαστεί η κανονικότητα. Λίγες στιγμές λειτούργησε στον τόπο μας, που στάθηκαν όμως ικανές, να καταγραφούν ανεξίτηλα στην μνήμη του ιστορικού υποκειμένου. Να τες πάλι στην επιφάνεια οι αφεντιές μας. Εάν δεν αγωνιστούμε για το κανονικό εμείς, τότε εμφανίζεται ως παράσιτο που δημιουργεί πάθηση το αντικανονικό. Ο παραλογισμός που βαφτίζεται ρεαλισμός.

Το γύρισε ο καιρός σε ισχυρή βροχή με έντονες αστραπές και κεραυνούς κατά ριπάς ανα δευτερόλεπτο.

Εάν μίλαγε, βρισιές θα ξεστόμιζε. Αν κάναμε διάλογο ίσως συνερχόμαστε. Αν.

Τις προάλλες, συζητούσαμε με νεώτερους από μένα ανθρώπους. «Τι θα κάνετε;; Πώς το σκέφτεστε;; Το σύστημα το δουλοκτητικό έχει επιστρέψει με γέλιο σαρδόνιο και καγχασμό φρικτό. Δεν το νοιώθετε;;»

«Σιχαθήκαμε» απαντούν.

«Μα η σιχασιά δεν είναι θέση. Είναι συναίσθημα. Πώς θα τους σταματήσετε;;»

Δεν απαντούν στενοχωριούνται. Εμείς οι μεγαλύτεροι φαρμακωνόμαστε.

Εάν πάσχεις από κατάθλιψη για να δράσεις, για να ξαναβρείς τη ζωή σου, θεραπεύεσαι ή μέσω ειδικού ψυχοθεραπεύεσαι.

Όταν ο λαός συλλογικά πάσχει από κατάθλιψη πώς μπορεί να θεραπευτεί;;

Με εκφυγή από το σημείο αδράνειας θα σκεφτούμε.

Με την εκκίνηση της νοητικής σπείρας σε ανοδική πορεία.

Αγάπες μου επανερχόμαστε στον 1ο καφέ της ημέρας.

Στα βήματα της προσωπικής του καθενός μας αγωνίας. Στην φροντίδα της πάθησης που μας καθηλώνει.

Η θάλασσα με τα πάθη της με τα κάλλη να μας τυλίγουν αποτελεί και ένα βατήρα στο κοινό μας συναίσθημα.

Τι να την κάνουμε την νόηση και την διανόηση δίχως τη ζέστη που μας ενώνει σ’ αυτή την αρχαία γειτονιά;;

Η ζέστη μας , η θέρμη μας , σπάζουν παγόβουνα που μας χωρίζουν. Γιατί αδελφέ μου εάν δε σε δω ως διπλανό μου δικό μου, πώς στο καλό θα υψωθώ στα ισχυρά αφεντικά για να σταματήσω το κακό;;

Ναι. Τα πράγματα είναι άθλια. Η πατρίδα αξιοθρήνητη. Οι εκπρόσωποι εκπροσωπούν το παράλογο, ο λαός μας τα ‘χει κάνει μούσκεμα και όσο πάει και βγάζει τον θυμό του με λάθος και επικίνδυνο τρόπο.

Αλλά αυτός είναι ο άγιος στο κάλλος βατήρας μας.

Εδώ πολεμάμε.

Καλά μπάνια με την θάλασσα διαυγή στέρνα στα σπλάχνα.