«Ο Γιος» στο Θέατρο Νέου Κόσμου, σκληρός ψυχολογικός ρεαλισμός για τα αδιέξοδα των σύγχρονων εφήβων

Ο Φλοριάν Ζελλέρ έγραψε ένα έργο σκληρό από ψυχολογικής πλευράς κι ερεβώδες. Ο έμπειρος και πολυσυλλεκτικός Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος το απογείωσε χάρη στα αφαιρετικά σκηνικά και την υπολανθάνουσα ποίηση της καθημερινότητας, εκεί που οι μικροχαρές της ζωής απαλύνουν κάπως την ενδιάθετη χαρμολύπη. Στιγμές γέλιου κι ανακούφισης, έτσι που να μην γίνεται το ψυχόδραμα αυτό μονότονο αλλά να μοιάζει με λυκαυγές.

Εξαίρετος ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος στο ρόλο του διχασμένου πατέρα που αναζητεί την ευτυχία πάση θυσία και δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει με τίποτα, όσες ενοχές κι αν τον ζώνουν.

Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους σε μια ψυχογραφία αγγλοσαξονικού-αμερικάνικου τύπου που αγγίζει τα όρια του τηλεοπτικού-κινηματογραφικού τρόπου ανάπτυξης και παράκαμψης τον θεμάτων. Ο άκρατος όμως ψυχολογισμός αποφεύχθηκε κι η αιώνια επιστροφή στον Freud επίσης. Εδώ το θέμα διαχειρίστηκε από τον συγγραφέα-δραματουργό και τον σκηνοθέτη-ερμηνευτή με τρόπο πραγματιστικό. Η βασική αρχή που υποφώσκει κάτω από αυτό το σκηνικό πόνημα είναι: η ζωή είναι αξία αφ’ εαυτής, πάση θυσία, ακόμα κι αν είναι – ενίοτε – Κοιλάδα των Δακρύων, ακόμα κι αν πρέπει να περνάμε από καταστάσεις εγκλεισμού προκειμένου να συμμορφωθούμε και να αναμορφωθούμε σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα. Όσοι το ενστερνίζεστε αυτό μπορείτε να καλυφθείτε. Όμως κι η άλλη πλευρά θα εκπροσωπηθεί από τον επαναστάτη αυτόχειρα έφηβο που αρνείται, που αδυνατεί, που δεν αντέχει να μπει σε ένα σύστημα το οποίο τον «ξερνάει» ευθύς εξαρχής και δεν του αρέσει.

Αυτή η εφηβική, σχεδόν παιδική «αρχή της ηδονής» είναι το βασικό μοτίβο πάνω στο οποίο συνυφαίνονται οι πορείες των μεσοαστών, που μεγαλώνουν καλομαθημένα παιδιά σαν «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες», παιδιά που αδυνατούν μετά να δεχτούν και να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής.

Γι’ αυτό, όσοι έχετε παιδιά, εγγόνια, ανίψια κι έχετε βαφτίσει ένα πλασματάκι αναλαμβάνοντας τον ρόλο του πνευματικού οδηγού και δασκάλου του, καλόν είναι να πάτε να δείτε αυτή την παράσταση, γιατί δεν «χαϊδεύει αυτιά», δεν ωραιοποιεί τίποτα και κανέναν, αλλά δείχνει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι: σκληρά και αποτρόπαια. Κι όποιος αντέξει συνεχίζει…

Το θέατρο λειτουργεί με θεραπευτικό, ψυχολυτρωτικό τρόπο χρησιμοποιώντας δύο όπλα: την υπερβολή-μεγέθυνση και την ομοιοπαθητική ενσυναίσθηση. Βγαίνοντας διορθώνουμε τη μαυρίλα που μας σκεπάζει με κάποιο ποτό, αφέψημα ή γλύκισμα. Με έναν καφέ έστω… Ακριβώς όπως και στις κηδείες. Ήταν η πρώτη φορά που πόθησα νυχτιάτικα καφέ!!! Αυτό κι αν σας λέει κάτι…

Πέρα όμως από το χιούμορ και τη γιορτινή χαρμόσυνη διάθεση, είμαστε πάντα έτοιμοι – ως επαρκείς θεατές (κι αναγνώστες) βεβαίως – να χαλαστούμε κάπως προκειμένου να διδαχτούμε από σκηνής πραγματικότητες και καταστάσεις που δεν θα ζήσουμε ποτέ, βιώνοντας άλλες εκδοχές του βίου μέσα από «τις ζωές των άλλων».

Κι αυτός είναι ο ορισμός του καλού θεατή. Είναι ωτακουστής κι οφθαλμοπόρνος. Μετά φτύνει στον κόρφο του και ξορκίζει τέτοιες αναποδιές από τη στρωμένη και καλά τακτοποιημένη ζωούλα του. Τα πουκάμισα καλά σιδερωμένα κι αραδιασμένα στα ντουλάπια… Οι άλλοι μπορούν να αυτοκτονούν όσο θέλουν. Φτάνει που εμείς τους βλέπουμε στο θέατρο (σε αναπαράσταση πάντα) κι επιβεβαιώνουμε την ορθότητα των επιλογών μας κι επιβεβαιωνόμαστε ως άνθρωποι…

Αυτά για σήμερα, τα πικρά αλλά όχι πικρόχολα.

Εξαίρετη παράσταση. Όπως όλες οι σκηνοθεσίες του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου κι οι παραγωγές του Θεάτρου Νέου Κόσμου, ενός θεάτρου που εξαπλώθηκε σε άλλες σκηνές και κατέλαβε με την ποιότητά του ένα δίκτυο άλλων θεάτρων που αναζητούν την προσέλευση, την επικρότηση και την επιβράβευση του κοινού. Κι όχι μόνον δια του ταμείου, αλλά – κυρίως – δια των συζητήσεων μετά. Αυτό έχει σημασία. Ο αντίκτυπος. Κι αυτός είναι ο καλύτερος αντίκτυπος μιας παράστασης. Μην την χάσετε. Εσείς κι οι έφηβοί σας.