Ο Φρειδερίκος Νίτσε έγραψε -μεταξύ άλλων- το έργο “Τάδε έφη Ζαρατούστρας”. Έργο το  οποίο παρεξηγήθηκε αρκετά μιας και για την κοινή γνώμη είχε συνδεθεί με τον ναζισμό, παρόλο που ο ίδιος, με αυτό το έργο επεδίωξε το αντίθετο. Στάθηκε απέναντι στον εθνικισμό και τον αντισημιτισμό καθώς και άλλων τάσεων που συνδέονταν με την μορφή του ναζισμού. Λογικό βέβαια να υπάρχει αυτός ο διχασμός μιας και αρκετά έργα του Νίτσε, τα εξέδωσε η αδερφή του (Ελίζαμπεθ Φούρστερ-Νίτσε )και για κάποια υπάρχει ο ισχυρισμός ότι έχουν παραποιηθεί από την  ίδια και σύμφωνα με τις προσωπικές πολιτικές πεποιθήσεις. 

Τάδε έφη Ζαρατούστρας

Το βιβλίο ξεκινάει με την παρουσία του Ζαρατούστρα, ο οποίος σε ηλικία 30 χρονών εγκατέλειψε τα εγκόσμια και πήγε στην ερημιά, ώστε “να χαρεί το πνεύμα του και τη μοναξιά του”. Έμεινε εκεί δέκα χρόνια.  Έπειτα αφήνει την ερημιά του, για να αναμειχθεί και πάλι με τους ανθρώπους και να κηρύξει τους λόγους του. Μια ομοιότητα με την Καινή Διαθήκη την έχει… Ο Ζαρατούστρας παρουσιάζεται σαν μια βιβλική μορφή που συναντά τους ανθρώπους και με τον λόγο του τους νουθετεί.

“Το πιο σπουδαίο στον άνθρωπο είναι ότι γίνεται μια γέφυρα κι όχι ένας σκοπός. Το πιο αξιαγάπητο στον άνθρωπο είναι ότι γίνεται ένα πέρασμα κι ένα βασίλεμα.

Αγαπώ αυτούς που δεν ξέρουν πώς να ζήσουν εκτός κι αν η ζωή τους είναι ένα βασίλεμα, γιατί είναι αυτοί που περνούν απέναντι.

Αγαπώ αυτούς που ξέρουν να περιφρονούν  βαθιά, γιατί αυτοί είναι οι μεγάλοι λάτρες, τα τεντωμένα βέλη της δίψας για την αντίπερα όχθη.

Αγαπώ αυτούς που δεν αναζητούν πρώτα πέρα από τα άστρα λόγους για να δύσουν και για να θυσιαστούν, μια που θυσιάζονται οι ίδιοι πάνω στη Γη για να γίνει μια μέρα αυτή η Γη του Υπερανθρώπου.

Αγαπώ αυτόν που ζει για την γνώση και που θέλει την γνώση για να ζήσει μια μέρα ο Υπεράνθρωπος. Κι έτσι ποθεί για την ίδια του την πτώση.

Αγαπώ αυτόν που αγαπά την αρετή του: γιατί είναι αρετή το να θέλεις να βασιλέψεις και μια λαχτάρα να τιναχτείς ψηλά.

Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μέσα του ούτε μια σταγόνα πνεύμα για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι το πνεύμα της αρετής του ολοκληρωτικά, κι έτσι σαν πνεύμα να περάσει τη γέφυρα.

Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του  μοίρα και κλίση του: κι έτσι για το καλό της αρετής του θέλει να ζήσει ή  να μην ζήσει.

Αγαπώ αυτόν που δεν θέλει πολλές αρετές. Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δυο γιατί έχει περισσότερους κόμπους απ’ όπου θα πιαστεί η μοίρα μας για να σκαρφαλώσει.

Αγαπώ αυτόν που σπαταλά την ψυχή του που ούτε θέλει ευχαριστίες κι ούτε που δίνει: γιατί αυτός τα δίνει όλα και δεν κρατάει τίποτα για λογαριασμό του

Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται γιατί η μοίρα του τα ‘φερε όλα βολικά και που τότε ρωτά: Μπας και ξεγέλασα κανέναν; Και τότε αποζητά τη φθορά του.

Αγαπώ εκείνον που ρίχνει χρυσά λόγια πριν από τα έργα του και πάντα εκτελεί περισσότερα απ’ όσα υποσχέθηκε: γιατί επιθυμεί την ίδια του την πτώση.

Αγαπώ αυτόν που δικαιώνει τους ανθρώπους του μέλλοντος και απολυτρώνει τους ανθρώπους του παρελθόντος: γιατί θέλει να τον καταστρέψουν οι άνθρωποι του παρόντος.

Αγαπώ αυτόν που τιμωρεί το Θεό του γιατί αγαπά το Θεό του -και θέλει να καταστραφεί από τον θυμό του Θεού του

Αγαπώ αυτόν που η ψυχή του είναι βαθιά, ακόμη και στη διάθεση του να πληγώνεται και  που το κάθετι μπορεί να τον καταστρέψει, – έτσι που να ‘ναι  ευχαριστημένος που θα περάσει τη γέφυρα

Αγαπώ αυτόν που έχει ελεύθερο πνεύμα και μια ελεύθερη καρδιά, – έτσι που το μυαλό του να ‘ναι όλο  καρδιά ,μα που η καρδιά του τον παρασέρνει στην πτώση του.

Αγαπώ όλους αυτούς που είναι  σαν βαριές σταγόνες καθώς πέφτουν μια-μια από το μαύρο σύννεφο που κρέμεται πάνω από την ανθρωπότητα, – έτσι είναι που προφητεύουν τον ερχομό του κεραυνού και σαν τους προφήτες θα χαθούν κι αυτοί.

Προσέξτε εγώ είμαι ένας προφήτης κεραυνού και η βαριά σταγόνα από το σύννεφο – μα τούτος ο κεραυνός ονομάζεται Υπεράνθρωπος.

Μτφ. Δ. Π Κωστελένος