Τρεις μέρες είναι αρκετές για να γκρεμιστεί ο κόσμος μιας γυναίκας.

Η τριαντάχρονη Μαρίνα αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον έρωτα, στην αφοσίωση και την ελευθερία των επιλογών της, ανάμεσα στις προσδοκίες των άλλων για εκείνη και στις προσδοκίες της ίδιας για τον εαυτό της. Παράλληλα µε την ιστορία της, στην Ελλάδα του 2010, μεταφερόμαστε και στον κόσμο που μέλλεται να ακολουθήσει δύο αιώνες μετά. Εκεί όπου οι γυναίκες πεινασμένες παίρνουν τα ηνία της εξουσίας, εξορίζοντας τους άνδρες.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, την αγάπη και τον τρόπο µε τον οποίο η μύχια πείνα γίνεται το σημείο καμπής στη ζωή ανδρών και γυναικών. Ένα πολύ σύγχρονο βιβλίο για τις γυναίκες του χτες, για τις γυναίκες του σήμερα και κυρίςω του αύριο.

Δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι είναι άλλη µία που θα τακτοποιηθεί μέσα από τον γάμο της, ότι θα είναι άλλη µία που θα κυνηγά τα παιδιά της στις παιδικές χαρές, μετά θα κυνηγά τον άνδρα της να µην την απατήσει και στο τέλος θα κυνηγά τα χρόνια της που θα έχουν βάλει φτερά στα πόδια. Δεν θέλει να είναι άλλη µία που θα κυνηγά τις ρυτίδες στο πρόσωπό της, θα τρέχει σε αισθητικούς και πλαστικούς χειρουργούς για να παραμείνει νέα. Δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι αυτό είναι η ζωή.

Οι γυναίκες ήταν το κατώτερο φύλο, το άνθος του κακού. Το μυστικό και ακατανόητο. Τα τελευταία χρόνια όλα συνέκλιναν στο τι τις εμπόδιζε. Ποιοι τις εμπόδιζαν. Ο εχθρός ήταν οι άνδρες. Κυρίως η μητρότητα. Αυτή η απαρχαιωμένη σκευωρία εναντίον των γυναικών, να τις κρατούν στα σπίτια, να τις φιμώνουν, να τις φορτώνουν µε όλα τα βάρη, να ελέγχουν το σώμα και τα συναισθήματά τους. Το γυναικείο φύλο θα συσπειρωνόταν, θα πήγαινε μπροστά. Για να προχωρήσει όμως έπρεπε να τηρηθεί ένας απαράβατος όρος. Να πάψει επιτέλους να διαιωνίζεται το είδος. Η μητρότητα να σβηστεί από τα λεξικά.
αποσπάσματα από το βιβλίο

επιμέλεια – εισαγωγή: Στρατής Πασχάλης

Μια πανδαισία στίχων από την αρχαϊκή εποχή μέχρι σήμερα που παρασύρουν τον αναγνώστη στην πιο βαθιά εκδοχή της αγάπης.

«Ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη. Ποιήματα του παλιού καιρού σαν το μεστό βαθυκόκκινο κρασί. Από την αρχαϊκή εποχή μέχρι τους καιρούς μας. Από τη Σαπφώ μέχρι τον Ρεμπώ. Από διάσημους και άσημους ποιητές.
Ο έρωτας στην πιο πλατιά του μορφή. Η αγάπη στην πιο βαθιά εκδοχή της. Έρωτας άντρα και γυναίκας, έρωτας της φιλίας, αγάπη για τον άλλον, αγάπη για το άλλο μας μισό. Πόθοι, απολαύσεις, ηδονές και μετά το τίμημα οδυνηρό μα ευλογημένο. Δέσιμο, δόσιμο, μοίρασμα, και μετά το ματωμένο ρήγμα της απώλειας. Όλα ταγμένα στο πλευρό του αγαθού. Όλα βγαλμένα απ’ την αίσθηση του καημού και της χαρμολύπης.
Κι άλλα ποιήματα, για τους μύθους του έρωτα και τις μαγικές στιγμές του θρύλου και της φαντασίας. Εκεί όπου οι θεοί ποθούνε τους θνητούς, κι οι τραγικοί ήρωες πληρώνουνε για μοιραία πάθη. Αλλά και στίχοι για τον Έρωτα του Θεού και των Μουσών.
Περιέλαβα ποιήματα που είχα μεταφράσει κατά καιρούς και άλλα που τα μετέφρασα ειδικά για την έκδοση αυτή. Μόνο δύο μεταφράσεις είναι του Παλαμά και του Καρυωτάκη, περίφημες και μοναδικές».
από τον πρόλογο του βιβλίου

Συνοδεία επιλεγμένων δημοτικών τραγουδιών, ανθολογούνται οι:
Αλκαίος,  Σαπφώ, Αρχίλοχος, Οράτιος, Οβίδιος, Κασσιανή, Συμεών ο μυστικός, Τζελαλεντίν Ρουμί, Dante, Guillaume de Machaut, Pierre de Ronsard, William Shakespeare, Γεώργιος Χορτάτσης, Tristan l’Hermite, George Gordon Byron, John Keats, Ανδρέας Κάλβος, Heinrich Heine, Διονύσιος Σολωμός, Αλέξανδρος Πούσκιν, Victor Hugo, Gérard de Nerval, Leconte de Lisle, Maurice Bouchor, Κονσταντίν Μπαλμόν, Jean Lahor, Paul Verlaine, Stéphane Mallarmé, Arthur Rimbaud, Κ. Π. Καβάφης, Ephraim Mikhael, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Μαρίνα Τσβετάγιεβα, Σεργκέι Γεσένιν, Κ. Γ. Καρυωτάκης, Μαρία Πολυδούρη, Γιώργος Σαραντάρης

Βρείτε ΕΔΩ τα περιεχόμενα και κάποιες σελίδες.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε η συγκεντρωτική έκδοση του συνόλου της ποιητικής παραγωγής του Στρατή Πασχάλη με τίτλο Στίχοι ενός άλλου.

μετάφραση – επίμετρο: Ηλίας Μαγκλίνης

Η ματιά ενός μύθου της αμερικάνικης λογοτεχνίας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο

Ο αμερικανός Στίβεν Κρέιν (1871-1900), μάχιμος ρεπόρτερ στη Νέα Υόρκη, πνεύμα ανήσυχο και τύπος περιπετειώδης, είχε προκαλέσει αίσθηση στην Αμερική όταν εξέδωσε το 1893 το Κόκκινο σήμα του θάρρους, πολεμικό μυθιστόρημα που σήμερα θεωρείται κλασικό.
Λίγα χρόνια μετά, ο Κρέιν, αφού επέζησε ενός ναυαγίου ανοικτά της Κούβας, ζήτησε και βρέθηκε στην ταραγμένη Ελλάδα του 1897 για να καλύψει τον πόλεμο με την Τουρκία ως ανταποκριτής της περιώνυμης τότε New York Journal.
Με βάση εν πολλοίς την εμπειρία του από την πρώτη γραμμή του μετώπου έγραψε αυτό το μυθιστόρημα, όπου οι αναγνώστες θα συναντήσουν τον Ρούφους Κόλμαν, τον αρχισυντάκτη του κυριακάτικου φύλλου εφημερίδας της Νέας Υόρκης, μορφή κοπιαριασμένη από τον ίδιο τον συγγραφέα, ο οποίος θα ζητήσει να μεταβεί στον ελληνοτουρκικό πόλεμο επειδή βαρέθηκε την αρχισυνταξία, κυρίως όμως για να βρει την αγαπημένη του Μάρτζορι. Η τελευταία βρίσκεται με την οικογένειά της στην Ελλάδα, σε ταξίδι που οργάνωσε ο αρχαιολόγος πατέρας της – και πρώην καθηγητής του Κόλμαν στο πανεπιστήμιο.
Η Πρώτη γραμμή είναι, πρώτα και κύρια, ένα ρομάντσο – ένα μάλλον λοξό ρομάντσο. Η αληθινή μάχη συντελείται στην καρδιά του ήρωα ή/και ανάμεσα σε αυτόν και την αγαπημένη του, την οποία διεκδικεί με λύσσα, αλλά και με έναν τρομακτικό, ανυποχώρητο, άκαμπτο εγωισμό, μέχρι «της τελευταίας ρανίδος του αίματός του».

«Το μυθιστόρημα σαφώς και παρουσιάζει ελληνικό ενδιαφέρον. Ένας γιάνκης στο μέτωπο της Ηπείρου το 1897 δεν θα μπορούσε να μας είναι κάτι αδιάφορο. Ένας ξένος που, με την αποστασιοποιημένη του ματιά, παρατηρεί τη σκονισμένη Αθήνα του τέλους του 19ου αιώνα, με τις υποτυπώδεις ανέσεις, τα τρένα που κάνουν έναν αιώνα να φτάσουν στον προορισμό τους, τους ίδιους τους Έλληνες που φωνασκούν και φλυαρούν ακατάπαυστα, που καυχιούνται για τα πάντα και λένε ψέματα με το παραμικρό, που ξιπάζονται μόλις τους δώσει την ελάχιστη προσοχή ένας ξένος, αλλά που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Με άλλα λόγια, η γενική εικόνα των Ελλήνων δεν είναι κολακευτική επί της ουσίας – και πώς θα μπορούσε στην Ελλάδα του 1897; Και, μάλιστα, στο πλαίσιο μιας ντροπιαστικής εθνικής ήττας; Διασώζεται μονάχα το φυσικό κάλλος της χώρας και, βέβαια, το ένδοξο αρχαίο της παρελθόν».