προτεινόμενη παράλληλη ακρόαση: signs of love, Moby
Υ.Γ. Σε αυτή τη ζωή, δεσποινίς, δεν είμαστε τίποτε άλλο, παρά οι υπερβάσεις μας. Γι Αυτό I just love how I piss on everything real.
Ήταν στην αρχή. Τότε που τρακάραμε πάνω στη [νέα] πραγματικότητα.
Όταν είχε αρχίσει να γίνεται καθ’ επιβολή αδιανόητη, βίαιη. Ένα σκληρό περιβάλλον εντελώς εκτός ελέγχου και βούλησης.
Έκανε ψύχρα. Δεν ήθελες να πάμε σπίτι. Άρα, παιδική χαρά [ενίοτε και, παιδική και ενήλικη θλίψη].
Φορούσα το γνωστό backpack με τα απαραίτητα, μπουκάλι νερό, φάρμακα πρώτης ανάγκης, έξτρα πουλόβερ για σένα, αποδεικτικά απόφασης [wtf?].
Καταλήξαμε σε αυτήν της δεξαμενής. Είχε και μία πολυγωνική κατασκευή για σκαρφάλωμα [φαντάζομαι την έχει ακόμη].
Έκανες τα κλασικά (κούνια, τραμπάλα) ενώ μιλούσαμε ή μάλλον ενώ προσπαθούσαμε να μιλήσουμε.
Μου είπες ότι στο σχολείο είχατε αρχίσει μπάσκετ.
Είδα εκεί, ακόμη και έτσι, κάτι, κάτι σαν αυτά που μόνο εσύ και εγώ παράγουμε’ σε ρώτησα αν ήθελες να σου δείξω μερικές κινήσεις.
Μου είπες “ναι αλλά εδώ, πως ?” [δεν “υπήρχε χρόνος” για αλλού].
Εγώ πάλι αναρωτήθηκα πως και είπες ναι [είχα συνηθίσει στα όχι] αλλά δεν καθυστέρησα. [όταν πετιούνται σπίθες δεν επιτρέπεται να αργείς, όλοι το ξέρουν αυτό].
Το νερό έγινε πορτοκαλί μπάλα, η κατασκευή, καλάθι.
Κάναμε επιθέσεις, άμυνες, προσποιήσεις, μπασίματα [κάποιος θα τις έλεγε και απαραίτητες ασκήσεις στην επιβίωση].
Χαθήκαμε στο παιχνίδι και βρεθήκαμε στο παιχνίδι εκεί δηλαδή που πάντα ήταν, το αληθινό μας σπίτι [κανένα πιο πλήρες σημασίας].
Μονό, οι δυο μας μόνο, στο άδειο πάρκο, στη δική μας δεξαμενή.
Το ομορφότερο μονό που έχω παίξει.
Το πιο σημαντικό μου επίτευγμα [μέχρι το επόμενο].
[Γιατί] εκείνο το απόγευμα έμαθα -μια για πάντα- πως κανένα περιβάλλον δεν είναι εκτός βούλησης, ούτε εντελώς εντός χρόνου.
Έμαθα να γίνομαι στη στιγμή captain fantastic* με αρχή εσένα, τέλος εμένα και άπειρη διάρκεια.
Και από τότε, γίνομαι, κάθε φορά, ακόμη και έτσι, ακόμη και τώρα.
Venceremos.