Ο Αλκίνοος Δωρής και ο ... Γ.Ψ.

Μιλήσαμε με το σκηνοθέτη και συγγραφέα του έργου "Ο Αστικός Μύθος του Γ.Ψ."

από ΗΠΖ

27/01/2020

στην κατηγορία ΜΙΛΗΣΑΜΕ

Reading Time: 2 mins read

Ο Αλκίνοος Δωρής γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε θεατρολογία στο πανεπιστήμιο Πατρών. Έλαβε μετεκπαιδευτική ειδίκευση στην Θεατροπαιδαγωγική στην Γερμανία, στην σχολή Ernst Busch.

Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με σημαντικούς σκηνοθέτες με την ιδιότητα του δραματουργού και κατά περίπτωση του ηθοποιού. Με την Άννα Κοκκίνου στα έργα ΄΄Ο Παπαγάλος μου΄΄ , ΄΄R.E.M κήπος΄΄ ,΄΄ Μίμοι του Ηρώνδα΄΄ , με τον Γιάννη Χουβαρδά στη παράσταση ΄΄Κάζιμιρ και Καρολίνα΄΄ , επιπλέον υπήρξε στενός συνεργάτης του Νίκου Φλέσσα, ιδρυτικό μέλος της ομάδας ΄΄Διπλούς Έρως΄΄, και μέλος του διετούς studio δραματουργίας του Εθνικού θεάτρου υπό την καθοδήγηση της Σύλβιας Λιούλιου. Το πρώτο έργο του (Θάλασσα με Άμμο) παρουσιάστηκε το 2018 με τη μορφή σκηνικού αναλογίου στο Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα. Επίσης σε μορφή σκηνικού αναλογίου έχει παρουσιαστεί το έργο του ΄΄Η κατακλείδα της γυναίκας΄΄ με τον πρωταγονιστικό ρόλο να ερμηνεύεται από την Αμαλία Μουτούση.

Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας LOXODOX , και το πρώτο ολοκληρωμένο έργο του ΄΄Ο Αστικός Μύθος του Γ.Ψ.΄΄ ολοκληρώθηκε στα πλαίσια του studio δραματουργίας του Εθνικού Θεάτρου, με την εξαιρετική στιγμή ορόσημο για την πορεία του έργου, master class καθοδηγούμενο από τον Στάθη Λιβαθινό. Εμείς μιλήσαμε μαζί του για να μάθουμε περισσότερα για τον “Αστικό Μύθο του Γ.Ψ.” που ανέβηκε πρόσφατα στο θέατρο Επί Κολωνώ.

https://www.youtube.com/watch?v=Wolg04HGCc0&feature=youtu.be

«Ο αστικός μύθος του Γ.Ψ.» είναι η πρώτη σας συγγραφική και σκηνοθετική απόπειρα;

Το έργο ΄΄Ο Αστικός Μύθος του Γ.Ψ.΄΄ είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά από σκηνοθετικής πλευράς. Στα χρόνια του πανεπιστημίου με την ερασιτεχνική μου ομάδα είχαμε σκηνοθετήσει το έργο ΄΄Όροι Συμβολαίου΄΄ του Mike Barlett, είναι αρκετά πίσω χρονικά, παρόλ’αυτα θυμάμαι τον αέρα εκείνης της περιόδου, θυμάμαι τις σκέψεις μας, ήταν κάτι μικρό αλλά καλό, ως εκ τούτου το κουβαλώ ακόμα μέσα μου.

Συγγραφικά είναι το τρίτο ολοκληρωμένο έργο μου, το πρώτο μου θέλει αρκετή δουλειά και διόρθωση, το δεύτερο είχα την τύχη να το δω (μια εκδοχή του) σκηνοθετημένη απ΄ τον Σίμο Κακάλα στο Εθνικό Θέατρο. Σίγουρα στο άμεσο μέλλον θα ασχοληθούμε με τους Loxodox μ΄ αυτό.

Πείτε μας λίγα λόγια για την ομάδα Loxodox.

Οι Loxodox είναι μια ομάδα που πλάστηκε σε πρώτο επίπεδο μέσα στο ιστορικό θέατρο της Σφενδόνης, έπειτα άνοιξε τα φτερά της και πέταξε, κρατώντας πάντα σφιχτούς δεσμούς με τον ιερό θεατρικό της κύκλο. Είναι μια ομάδα που τάσσεται υπέρ του νεοελληνικού θεάτρου και συνδέεται με εκείνους τους πρώτους άγιους κανόνες του μοντέρνου Θεάτρου. Παρότι νέοι και με μια κεκτημένη ορμή, βλέπουμε το θέατρο από εκεί που ξεκίνησε, ενδιαφερόμαστε προς το παρόν για πράγματα που γνωρίζουμε, ζούμε για την τελετουργία του θεάτρου, παίρνοντας θάρρος και ορμή απ΄ αυτήν.

Γιατί η πολυκατοικία του έργου ασχολείται τόσο με τον Γ.Ψ.; Φταίνε οι ένοικοι ή μήπως ο Γ.Ψ. είναι όντως μια αινιγματική φιγούρα; Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ασχολούνται τόσο με τον άλλον και όχι με τον εαυτό τους;

Η πολυκατοικία ασχολείται με τον Γ.Ψ. γιατί χρειάζεται καινούργια πρόσωπα στη ζωής της. Νομίζω πως οι άνθρωποι ασχολούνται περισσότερο με τους εαυτούς τους από όσο χρειάζεται, και είμαι σίγουρος πως το κάνουν με τους λάθους τρόπους. Δε νομίζω ότι ασχολούνται με τους άλλους, είτε θετικά είτε αρνητικά. Γνωρίζω πως ο εγωισμός των ανθρώπων όσο γιγαντώνεται, τοποθετεί σε τροχιά όλες τις μικρότητες που τον περιβάλλουν. Αυτό κάνει ο πρωταγωνιστής του έργου, βάζει σε τροχιά ψεύδους τους γείτονές του. Ο Μίκλος είναι κατά βάση ένα αγαπητό πρόσωπο στους οικείους του, παρότι όλα συνηγορούν για το αντίθετο, είναι ένας μεγάλος κολπατζής και καταφέρνει να τους πείσει για τα πάντα. Τους ανθρώπους που αγαπάμε τους πιστεύουμε βαθιά, αυτό συμβαίνει. Ο Γ.Ψ είναι τόσο αινιγματικός, όσο επιτρέπει η φαντασία μας, η φαντασία των θεατών, αλλά κυρίως των δραματικών προσώπων.

Πώς είναι το σουρεαλιστικό σύμπαν αυτής της πολυκατοικίας;

Δεν θα έλεγα πως είναι σουρεαλιστικό.

Σουρεαλιστικό είναι ένα κίνημα στην Τέχνη που δεν αφορά αφορά το θέατρο με τον τρόπο που πιστεύει ο κόσμος, δεν αφορά την παράσταση. Ο Σουρεαλισμός έχει ειδικά χαρακτηριστικά και μια συνέπεια ενός ρεύματος τέχνης που σίγουρα δεν υπάρχει στην παράσταση μας, όπως έχει πει ο μέγας Αρτώ: ΄΄Ο Σουρεαλισμός πέθανε το 1936΄΄. Ένα από τα τελευταία ζητήματα που αφορά αυτόν τον θάνατο είναι το θέατρο.

Υπάρχει φυσικά μια παράδοξη γειτνίαση μεταξύ των προσώπων, ενός υστερικού, μιας νοικοκυράς, μιας μελλοντολόγου και ενός Μουγκού πυγμάχου, ΄΄λοξή΄΄ μεν, υπαρκτή και απολύτως ρεαλιστική δε.

Διαβάζοντας για την παράσταση, έκανα μία σύνδεση με το «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» του Λ. Πιραντέλλο. Αναμοχλεύεται και εδώ το θέμα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ταυτότητας-αν μπορεί να υπάρξει;

Ο τίτλος του Πιραντέλλο είναι ένας πανέξυπνος και γοητευτικός τίτλος, κάθε άνθρωπος που σέβεται το πνεύμα του το καταλαβαίνει αυτό. Εφ΄ όσον μιλάμε για ιστορίες ανθρώπων, η ανθρώπινη ύπαρξη είναι πάντα παρούσα. Είχα μια δασκάλα στο θέατρο που μας έλεγε: ΄΄Μην παριστάνετε τα ζώα στα έργα σας, μη βάζετε ανθρώπους να κάνουν ζώα΄΄. Ήταν λίγο άκομψο, απότομο, με προστακτική χροιά, καταλαβαίνω όμως, το νόημα αυτής της προτροπής: Με τι άλλο να ασχοληθεί κανείς εκτός από αυτό που τραβάει ο άνθρωπος, την ανθρώπινη αγωνία για την ύπαρξη; Ερχόμαστε απ΄ το ίδιο καλούπι, οι προβληματισμοί των ανθρώπων είναι στον πυρήνα τους κοινοί. Το έργο υμνεί την ανανέωση της ύπαρξης, υπονομεύοντας την τυπικότητα της ζωής των ανθρώπων.

Τελικά ο Γ.Ψ. αποτελεί μια πραγματική απειλή… ή μήπως έτσι νομίζουμε;

Η απειλή είναι μια κατάσταση που ακόμα δεν έχει συμβεί, μέχρι να πραγματοποιηθεί παραμένει μια τάση. Έτσι είναι και ο Γ.Ψ. , ένα πρόσωπο που αποζητά εναγωνίως τη σάρκα. Xωρίς να πιέζει τις καταστάσεις, αφήνει τον θεατή και τα δραματικά πρόσωπα να επιλέξουν.

Ποιο είναι το πιο συγκινητικό σχόλιο που έχετε ακούσει από θεατή;

Με συγκινεί να βλέπω ανθρώπους να μάχονται υπέρ των ρόλων που φτιάχνουμε, να λένε ας πούμε ΄΄τον καταλαβαίνω αυτόν τον τύπο, έχω βρεθεί και εγώ σε μια τέτοια θέση΄΄. Όχι τόσο για την αναλογία της σκηνής με τη ζωή, όσο μάλλον για την υπεράσπιση ενός ήρωα, που συμπεριφέρεται αλλόκοσμα στο δικό του σύμπαν, και οι συμπεριφορές του είναι συνήθως ακραίες. Από την άλλη, με συγκινεί και το ακριβώς αντίθετο, για παράδειγμα ΄΄παιδιά μου καλοί ήσασταν , δεν καταλάβαμε τίποτα ΄΄, άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας λόγου χάρη που απαντούν στο ερέθισμα με μια αγνή ειλικρίνεια, χωρίς δεύτερες σκέψεις.