Αν είναι να επιλέξω το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη από όταν ξεκίνησα να γράφω στην ΗΠΖ, είναι ότι γνώρισα και μίλησα με ανθρώπους διαφορετικούς, μοναδικούς, ενδιαφέροντες, που έδωσαν το δικό τους λιθαράκι ώστε να γίνω λίγο καλύτερη, λίγο πιο ευαίσθητη, λίγο πιο «άνθρωπος».

Μία από αυτές τις περιπτώσεις ήταν και η Χαριτίνη Βαζαίου. Με αφορμή το νέο της βιβλίο «Σφραγίδας Μελάνι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός, το οποίο με συγκίνησε και το «ρούφηξα» μέσα σε ένα βράδυ, μου άνοιξε την ψυχή της και μου πρόσφερε απλόχερα την ευαισθησία της και τη δική της προσωπική ματιά για τον κόσμο. Την ευχαριστώ πολύ.

Από πότε είχατε μέσα σας το “μικρόβιο” της συγγραφής; Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;

Όταν ήμουν 12 χρονών έλαβα ως δώρο ένα ημερολόγιο, το οποίο μετατράπηκε στο καταφύγιό μου. Καθημερινά έγραφα σκέψεις,στίχους κι εφηβικούς προβληματισμούς. Του μιλούσα και το χαρτί του αγκάλιαζε όλες τις ανησυχίες μου. Έκτοτε δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω γιατί η συγγραφή άνοιξε τον δρόμο στην έκφραση και τη διαμαρτυρία εκεί που δείλιαζαν τα χείλη.

Έχετε κάνει σπουδές Αγγλικής Φιλολογίας. Εξακολουθείτε να υπηρετείτε και το λειτούργημα του Δασκάλου; Σας αρέσει;

Το λειτούργημα του Δασκάλου είναι από τα πιό σημαντικά γιατί έχει ως αντικείμενο την Παιδεία,τα θεμέλια δηλαδή στο οικοδόμημα κάθε ανθρώπου. Απαιτεί συνείδηση,ευθύνη και σεβασμό στη μοναδικότητα και την ψυχοσύνθεση του κάθε παιδιού-μαθητή. Ο Γιατρός φροντίζει το σώμα κι ο Δάσκαλος τον νού. Είναι τιμή μου να υπηρετώ το λειτούργημα του Δασκάλου, ν’αφουγκράζομαι τα παιδιά και να μαθαίνω κάθε μέρα από αυτά. Οι μαθητές μου είναι ένα σχολείο για μένα και ως στόχο έχω να τους ριζώσω φτερά. Θα το υπηρετώ έως ότου είμαι ικανή να “ακούω”,να “βλέπω” και να αισθάνομαι.

“Σφραγίδας Μελάνι” ένα ανθολόγιο από τις Εκδόσεις Θερμαϊκός που περιέχει ένα διήγημα και ποίηση.Το διήγημα βασίζεται σε αληθινή ιστορία;

Το διήγημα “Βόλοι Ψυχής” βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Χρησιμοποίησα βεβαίως και μυθοπλασία, σεβόμενη τα πρόσωπα που βρίσκονται εν ζωή ,αποφεύγοντας έτσι τη “φωτογράφησή” τους. Ο τίτλος του επίσης συνδέεται άμεσα με τα ποιήματα που ακολουθούν, γιατί οι λέξεις και ο συμβολισμός τους ήταν οι βόλοι ψυχής της ηρωίδας. Η Σφραγίδα ήταν υπαρκτό πρόσωπο όπως και το Μελάνι.

Εισχώρησα στη ζωή και τα βιώματα αυτής της γυναίκας, ταυτίστηκα μαζί της και κατέγραψα το μήνυμά της, όπως ακριβώς το ένιωσα. Η εμπειρία αυτή όσο μοναδική είναι για μένα, άλλο τόσο κοινή είναι και για τον αναγνώστη που, αφού έχει βιώσει την απόγνωση της απώλειας, χτίζει γέφυρα γιά το “Αύριο”.

Είναι τιμή μου να υπηρετώ το λειτούργημα του Δασκάλου, ν’αφουγκράζομαι τα παιδιά και να μαθαίνω κάθε μέρα από αυτά. Οι μαθητές μου είναι ένα σχολείο για μένα και ως στόχο έχω να τους ριζώσω φτερά. Θα το υπηρετώ έως ότου είμαι ικανή να “ακούω”,να “βλέπω” και να αισθάνομαι.

Ακόμη και το διήγημα περιέχει ποιητικά στοιχεία.Βλέπετε τον κόσμο γύρω σας υπό το πρίσμα μιας ποιητικότητας;

Η ποιητικότητα υπάρχει παντού. Το χάρισμα της ποίησης είναι η παλέτα της, γιατί έχει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.Τα συναισθήματα που προκαλούνται από βιώματα, βουτάνε το πινέλο του ποιητή στο χρώμα που θ’αποτυπώσει την εικόνα-μήνυμα στον καμβά του για να το μοιραστεί με τον κόσμο.

Μέσα από τον συμβολισμό δίνεται μια άλλη οπτική στο έργο τέχνης που ονομάζεται Ζωή. Με τα χρώματα που ζωγραφίζεις τη “Δύση” ζωγραφίζεις και την “Ανατολή”. Η ποίηση έχει τη δύναμη να γεννήσει αισιοδοξία από τη μήτρα της απώλειας. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, άλλο τόσο πραγματικό είναι.

Από ποιούς συγγραφείς/ποιητές έχετε εμπνευστεί ή γιά να το θέσω καλύτερα,ποιοί είναι οι αγαπημένοι σας και ώς εκ τούτου σας έχουν επηρεάσει;

Το σπίρτο στη φωτιά της ποίησης άναψαν “Τ’Άνθη του Κακού” του Charles Baudelaire ,όταν ήμουν μαθήτρια στο γυμνάσιο. Αυτό ήταν το έναυσμα στο ατελείωτο ταξίδι της λογοτεχνίας. Επηρεάστηκα και εμπνεύστηκα όμως και από τους Πλάτωνα,Νίκο Καζαντζάκη, Κωνσταντίνο Καβάφη,Γιάννη Ρίτσο,Οδυσσέα Ελύτη,Γιώργο Σεφέρη,Τάσο Λειβαδίτη,όπως και από τους Sylvia Plath,T.S.Eliot και Albert Camus.

Αυτό που μου ενέπνευσαν μέσα από τα ποιήματα και τα κείμενά τους ήταν η αστείρευτη δίψα τους για τη ζωή και η αγωνία τους γιά έναν χορό μαζί της. Τα χέρια μου έχουν δέκα δάχτυλα μόνο. Η λογοτεχνία έχει αμέτρητα.

Με τα χρώματα που ζωγραφίζεις τη “Δύση” ζωγραφίζεις και την “Ανατολή”.

Τι σας εμπνέει στη καθημερινή σας ζωή;

Έμπνευσή μου είναι οι άνθρωποι, οι καταστάσεις που ζούνε και τα συναισθήματα που προκαλούνται. Βιώματα προσωπικά αλλά και συνανθρώπων μου βάζουν τις λέξεις στο τρεχαντήρι της πένας μου. Για ένα ψέμα έγραψα τον “Χορό της Ειλικρίνειας” και την “Ορατότητα”. Με θεμέλια ένα ερωτηματικό οικοδόμησα τη σιωπή ενός έρωτα. Στα παιδιά έβαλα φτερά να πετάξουν για να μη λαβωθούν.Η προδοσία γέννησε “Το Φιλί του Λύκου”.

Οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι τα εργαλεία μου.

Σε ολόκληρη την ανθολογία ενυπάρχει το δίπολο “πρέπει-θέλω” ή μάλλον το τρίπτυχο “πρεπει-θέλω-μπορώ”. Πόσο βλέπετε αυτό το μοτίβο να επηρεάζει τις ζωές όλων μας;

Το συγκεκριμένο τρίπτυχο βασανίζει τις ζωές όλων μας.Ανάμεσα σε αυτά τα ρήματα υπάρχουν γέφυρες που τα ενώνουν και οδηγούν στον προσωπικό μας προορισμό.Όταν αρνούμαστε να τις διασχίσουμε λόγω στερεοτύπων,κοινωνικού κατεστημένου και της γνώμης των “άλλων”, τότε χάνουμε τις ισορροπίες μας και αμελούμε το πρωταρχικό μας καθήκον,αυτό πρός τον εαυτό μας.

 Αγκυλωμένοι στο “πρέπει”, το “θέλω” φαντάζει σαν όνειρο και το “μπορώ” ουτοπία. Συνεπώς οδηγούμαστε στον αδιέξοδο τοίχο της προσωπικής μοναξιάς.

Η “προσμονή”, μία κατάσταση/συναίσθημα που επίσης επαναλαμβάνεται στο έργο σας,επιφέρει αργά ή γρήγορα την απογοήτευση ή υπάρχουν και εξαιρέσεις;

Η προσμονή πολλές φορές επιφέρει την απογοήτευση γιατί προδιδόμαστε από τις προσδοκίες μας. Τίποτα δεν είναι μονοδιάστατο,ούτε και απόλυτο. Σαφώς, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όταν στη ζυγαριά της ζωής ισορροπήσει το βαθύ μας θέλω με την πραγματικότητα του “ άλλου”, τότε η απογοήτευση γίνεται εξαίρεση. Η έλλειψη σεβασμού,η ματαιοδοξία,η απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κι ο εγωισμός του “κακομαθημένου παιδιού” που έχουμε μέσα μας χαρτογραφούν τη διαδρομή των προσδοκιών με προορισμό την απογοήτευση.

Ποιοί είναι οι δικοί σας βόλοι και σφραγίδες της ψυχής;

Οι βόλοι μου είναι οι αλήθειες μου. Η αξιοπρέπεια,η ειλικρίνεια και ο σεβασμός κυλάνε ανάμεσα στο μυαλό και τη καρδιά. Υπήρξαν αρκετές φορές στο παρελθόν που μου ξέφυγαν, με κίνδυνο να χαθούν ή να σπάσουν. Τους έψαξα,τους βρήκα και τους μάζεψα έναν πρός έναν βάζοντάς τους προσεκτικά στη θέση τους. Σφραγίδες είναι οι άνθρωποι που λειτούργησαν καταλυτικά στη ζωή μου οδηγώντας με στην εξέλιξη της ψυχής. Όχημά τους ήταν το μεγαλείο ανθρωπιάς και συναισθήματος του χαρακτήρα τους. Το πέρασμά τους από τη ζωή μου άφησε σφραγίδα με ανεξίτηλο μελάνι στη ψυχή. Οι βόλοι μου ήταν αυτοί που με βοήθησαν να διαχειριστώ την απώλειά τους, και να ελπίζω στο μελάνι που θα ποτίσει μια καινούργια σφραγίδα.

Έμπνευσή μου είναι οι άνθρωποι, οι καταστάσεις που ζούνε και τα συναισθήματα που προκαλούνται […] Οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι τα εργαλεία μου.

Και ποιά είναι η δική σας Ιθάκη;

Η Ιθάκη ως τελικός προορισμός είναι μια ουτοπία. Νεότερη με γοήτευε η ιδέα της. Ιδεαλιστικά δάμασα κύματα ψάχνοντας να τη βρώ. Αγκυροβόλησα σε λιμάνια που φάνταζαν όμοια με το δικό της. Έκανα λάθος,αποπροσανατολίστηκα,επέλεξα λάθος διαδρομή,πλανεύτηκα και στη πλάνη μου ταλαιπώρησα το”πλήρωμα” του καραβιού μου.

Η δική μου Ιθάκη είναι ο προορισμός του προσωπικού μου ονείρου που ανακαλύπτω κάθε μέρα ταξιδεύοντας με συνοδοιπόρο τον Έρωτα για τη Ζωή. Η Ιθάκη σαν έννοια σηματοδοτεί ένα τέρμα,όμως εγώ την αντιλαμβάνομαι ως σταθμό. Κάθε μέρα είναι ένα νέο ταξίδι με ένα νέο προορισμό κι εφόσον Βορράς στη πυξίδα μου είναι το ρήμα Μπορώ,η Ιθάκη θα ξεπροβάλλει στον ορίζοντα.