Πρωινό ξύπνημα πριν τις 6.30, να προλάβω να ξυπνήσω την κόρη μου και να της δώσω ένα φιλί πριν ξεκινήσει η πορεία προς τη δουλειά. Καθόλου δεν πρέπει να παρεκκλίνω από το ωράριό μου — η κάρτα εργασίας, που εγκαινίασε ο υπουργός κος Χατζηδάκης, καταγράφει την ώρα άφιξης και αναχώρησης και παράλληλα στην εργασία μου, δεν επιτρέπουν υπερωρίες.
Άνοιγμα της εφαρμογής ΟΑΣΑ ώστε να εντοπίσω ποιο λεωφορείο είναι πιο κοντά στη στάση που περιμένω αυτή τη στιγμή, υπολογισμοί εάν, στη συνέχεια, θα χρειαστεί να πάρω ένα ή δύο τρόλεϊ ανάλογα με την ώρα άφιξής τους στο σημείο που θα με αφήσει το λεωφορείο (και ποιο θα είναι αυτό), αλλά και με την πορεία που ακολουθούν. Σήμερα ήρθε πρώτο το τρόλεϊ που με κατεβάζει κοντά στη δουλειά. Θα αλλάξω μία μόνο φορά. Χαρά που κρύβεται κάτω από τη μάσκα. Όπως και κάθε άλλο σημάδι χαμόγελου που μπορεί να υπάρξει σε μία —σπάνια είναι η αλήθεια— συνδιαλλαγή με άλλον επιβάτη. Ρωτάω ευγενικά (και με το αόρατο χαμόγελο) τη διπλανή εάν μπορώ να ανοίξω το παράθυρο. Με κοιτά με γουρλωμένα μάτια (δεν περίμενε να ρωτηθεί και δη ευγενικά για κάτι τέτοιο και με προθυμία απαντά καταφατικά (χαμογέλασε άραγε;).
Φοράω ακουστικά, ανάγκη για μουσική (κι αντ’ αυτής διάλογοι μεγάλοι —και άνευ ουσίας συνήθως— μεταξύ δύο εκφωνητών, συνήθως αντιθέτου φύλου), ενώ παράλληλα ρίχνω ματιές γύρω. Πρόσωπα θλιμμένα, «πεσμένα», δεν μπορεί να οφείλεται (μόνο) στο πρωινό ξύπνημα.
Διάλογος σε ύφος θυμωμένο μεταξύ επιβάτη και αόρατου συνομιλητή. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί καταργούμε οικειοθελώς την ιδιωτική σφαίρα και οι προσωπικοί διάλογοι γίνονται δημόσιοι. Ούτε πάλι γιατί όλος αυτός ο πολύς κόσμος που μαζεύτηκε στο φαντασμαγορικό πάρτι έναρξης της νέας σεζόν στη Στέγη (μόλις άκουσα περιγραφή της στο ραδιόφωνο) δεν «κατεβαίνει» για να διαμαρτυρηθεί για όσα μας ταλανίζουν κοινωνικά. Θυμώνω με τα τουριστικά πούλμαν που εμποδίζουν την κίνηση του τρόλεϊ, το ίδιο και με τα βανάκια των Airbnb με τα φιμέ τζάμια κατά την επιστροφή.
Πίσω στα ακουστικά, B’ Πρόγραμμα «εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά, στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι, και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει, θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι και κούνια για τα αγέννητα παιδιά». Ουφ.
