Το μόνο που θυμάμαι ακόμα και τώρα είναι έναν υπέροχο άνθρωπο, Σύριο, τον Σεμίν, ο οποίος ήταν στο πλοίο με την ειδικότητα του μαραγκού.
Αγαπούσε πολύ τον καπετάνιο του και κατά συνέπεια τη γυναίκα του καπετάνιου, δηλαδή… την αφεντιά μου! Αυτός ο φανταστικός, λοιπόν, τύπος έφευγε σχεδόν κάθε μέρα κι έκανε αυτό το δύσκολο ταξίδι με τη βάρκα 2 ώρες να πάει και 2 να γυρίσει για να μου φέρει λιχουδιές. Έλεγε ότι οι εγκυμονούσες γυναίκες έχουν επιπλέον ανάγκες. Ποιος ξέρει τι γίνεται τώρα αυτός ο υπέροχος άνθρωπος….
Ως μωρομάνα, πια, τα ταξίδια περιορίστηκαν σε πολύ λίγα και εννοείται ολιγοήμερα. Είχα την τύχη, βέβαια, να έχω τους γονείς μου νέους και δραστήριους, άρα με μεγάλη χαρά κρατούσαν την εγγονή τους, ώστε να μπορώ να πετάγομαι κι εγώ να βλέπω τον άντρα μου. Έτσι, κατάφερα να πάω για καμιά δεκαριά μέρες στη La Spetsia της Ιταλίας, όπου ανέβηκα στον πύργο της Πίζας μες στους τελευταίους τυχερούς, γιατί μετά απαγορεύτηκε η επίσκεψη πάνω στον πύργο, λόγω της επικίνδυνης κλίσης που έπαιρνε.
Η κόρη μου είναι έντεκα μηνών όταν με ειδοποιεί ο καπετάνιος μου ότι έρχεται το πλοίο του στη Σύρο για δεξαμενισμό. Φτάνω, λοιπόν, από Πειραιά στη Σύρα μαζί με ένα τσούρμο γυναικόπαιδα, δηλαδή συζύγους και παιδιά των υπόλοιπων ναυτικών. Καταφθάνουν και οι εφοπλιστές με τα γιοτ τους, βεβαίως βεβαίως… Μας κάνουν κι ένα μεγάλο γλέντι στο καλύτερο εστιατόριο του νησιού, στην Άνω Σύρα. Ο μικρότερος γιος της οικογένειας Γιαβρίδη, Ανδριώτης στην καταγωγή, ήταν το καμάρι των εφοπλιστών. Ήταν περίπου συνομήλικος μου, γύρω στα 22 τότε, και σπούδαζε ναυπηγικά.
Το γλέντι ήταν τρικούβερτο και σε πιώματα και σε εδέσματα -ίσως να ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή μου που μέθυσα. Ο άντρας μου με ανέβασε αγκαλιά στο πλοίο, που βρισκόταν έξω από την θάλασσα για να καθαριστεί και να επιθεωρηθεί. Έμοιαζε η ανάβασή μας με ανάβαση σε τετραώροφη πολυκατοικία. Δυνατό παλικάρι, όμως, ο άντρας μου…
Τελειώνουν οι εργασίες σε καμιά δεκαπενταριά μέρες και το ναύλο που μας περιμένει είναι προς Μπουένος Άιρες και Ποζάριο, δύο λιμάνια στην Αργεντινή. Έξω στο πέλαγος και πάλι, λοιπόν. Αυτή τη φορά, έχει μπαρκάρει μαζί μας και η σύζυγος του ασυρματιστή, μια πανέμορφη κοπελιά από την Κρήτη. Ήταν φυσικό να γίνουμε σχεδόν αμέσως φίλες. Τα λέγαμε, λοιπόν, καθώς διασχίζαμε τον Ατλαντικό Ωκεανό και, κάποια στιγμή, μου εκμυστηρεύεται την αγωνία της. Ήταν ήδη τέσσερα χρόνια παντρεμένη με τον άντρα της και δεν έχει μείνει έγκυος, ενώ, και τεσταρισμένα, είναι και οι δύο τους υγιείς και χωρίς πρόβλημα αναπαραγωγής. Μου λέει, λοιπόν, ότι δεν της αρέσει και πολύ το βαπόρι, αλλά ήρθε ταξίδι με την ελπίδα να συλλάβει, λόγω της μεγαλύτερης συχνότητας των επαφών.
Εγώ της λέω: «Έλα, βρε κοπέλα μου, χαλαρώστε… Και να, έτσι όπως λικνίζεται το πλοίο, έτσι θα λικνίζεστε κι εσείς ο ένας χωμένος στην αγκαλιά του άλλου. Το ταξίδι μας ήταν περίπου 30 μέρες. Φθάνουμε Μπουένος Άιρες και με πιάνω να έχω τα γνωστά συμπτώματα εγκυμοσύνης. Για δεύτερη φορά! Μας συστήνει ο ατζέντης του πλοίου έναν Αργεντίνο γυναικολόγο και τον επισκεπτόμαστε.
Τρελή εμπειρία, τρελογιατρός αυτός! Ούτε κλασική γυναικολογική καρέκλα υπάρχει, ούτε ξέχωρο εξεταστήριο. Σε ένα μικροσκοπικό δωματιάκι, λοιπόν, θα γίνονταν και η ιατρική εξέταση, αλλά και οι όποιες συζητήσεις πριν και κυρίως μετά. Χειμώνας καιρός κι εγώ φοράω καλσόν, παντελόνι και μπότα-ο γιατρός, όμως, με απάλλαξε και μου είπε ότι δεν χρειαζόταν να τα βγάλω όλα. Μένω λοιπόν με ένα πόδι γυμνό και από το άλλο να κρέμονται όσα φορούσα. Όλα αυτά, δε, μπροστά στον άντρα μου! Με πολύ χιούμορ ο γιατρός μού λέει «τώρα, γιατί ντρέπεσαι τον άντρα σου; Έχετε ήδη ένα παιδί μαζί και ντρέπεσαι;» Όλα αυτά με τσάτρα πάτρα ισπανικά, λίγα αγγλικά και γλώσσα του σώματος.
Διαγιγνώσκομαι έγκυος! Χαρές και συγκινήσεις, φτου κι απ’ την αρχή! Παίρνουμε μεζέδες και κρασιά, επιστρέφουμε στο πλοίο για να ανακοινώσουμε στο πλήρωμα, την οικογένειά μας δηλαδή, το χαρμόσυνο νέο και να το γιορτάσουμε. Η Κρητικοπούλα, πάνω στο γλέντι, μου εκμυστηρεύεται ότι υποπτεύεται πως είναι επίσης εγκυμονούσα. Της προτείνω να πάει αμέσως, την επομένη, στον… τρελογιατρό! Μα ντυμένη πιο άνετα, με κανένα φουστανάκι, για ευνόητους λόγους. Σε μια μέρα, μας έρχονται η Κρητικοπούλα με τον ασυρματιστή της για δεύτερο γλέντι και χαρές. Είχε, πράγματι, μείνει έγκυος.
Μετά από ενάμιση περίπου μήνα στην Αργεντινή, γυρίσαμε αεροπορικώς στην πατρίδα. Αυτό το υπερατλαντικό ταξίδι απεδείχθη πολύ γόνιμο τελικά! Στον Πειραιά, το κοριτσάκι μου μεγαλώνει κι εγώ είμαι έγκυος στο αδερφάκι της. 26 Φεβρουαρίου του 1978, κοντά στα ξημερώματα, γεννάω στο Μαιευτήριο Αθηνών τον γιο μου…
Ο άντρας μου είχε ξεμπαρκάρει δύο μήνες νωρίτερα και ήταν εντελώς μαζί μας και δίπλα μου. 27 Φλεβάρη πρωί έχω γεννήσει εδώ και 24 ώρες και ακούμε στα μεγάφωνα του μαιευτηρίου (έτσι αναγγέλλονταν τα νεογέννητα τότε) να έρθει ο Μανωλουδάκης στην παραλαβή. Αυτό ήταν το επίθετο του ασυρματιστή και άντρα της φίλης μου που τέσσερα χρόνια δεν έπιανε παιδί!
Τρελαινόμαστε με τον άντρα μου, τους ψάχνουμε και βρισκόμαστε αγκαλιά τα δύο κορίτσια με τα αγοράκια μας, τα μωρά. Μα τι υπερατλαντικό… λίκνισμα ήταν αυτό!
