Οδηγώ…

Μεσογείων. Ύψος Χολαργός

Ένα ΙΧ ανάμεσα σε δύο περιπολικά. Ένας άντρας μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο… Δύο αστυνομικοί τον έχουν ακινητοποιήσει…

Πράσινο… Συνεχίζω…

Αλεξάνδρας

Μια γυναίκα με σταχτιά μαλλιά τρικλίζει στη μέση του δρόμου. Τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια, οι πεζοί, την προσπερνούν διαρκώς (λίγοι προσέχουν μην την πατήσουν).

Πατησίων

Ένας καλοντυμένος ηλικιωμένος κύριος περπατά βιαστικά. Μιλάει στο κινητό του, χειρονομεί και βρίζει ουρλιάζοντας στον αόρατο «άτυχο» συνομιλητή του.

Δροσοπούλου

Ένα αυτοκίνητο πατάει ένα περιστέρι που μάλλον είχε υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις του ή τα αντανακλαστικά του.

Ένας ποδηλάτης, μάρτυς του περιστατικού, σταματάει, αφήνει το ποδήλατό του στην άκρη και μαζεύει το τραυματισμένο περιστέρι στις χούφτες του… Λίγα δευτερόλεπτα μετά το περιστέρι πεθαίνει στα χέρια του.

Έχει βουρκώσει… Καταλαβαίνω από την αμηχανία του ότι δεν ξέρει τι να κάνει το άψυχο πουλί. Σταματάω, βγάζω το κράνος, κατεβαίνω από την μηχανή (το αγόρι δεν μιλούσε Ελληνικά). Φτιάξαμε σιωπηλά, μαζί, έναν αυτοσχέδιο τάφο στη Φωκίωνος.

Κατάλαβα ότι δεν μπορούσα άλλο να κοιτάω αλλού, κάθε φορά που η βία εμφανίζεται μπροστά μου ως έμπειρη επιδειξίας.