Την πρώτη φορά που είχα δει τη Ματούλα Ζαμάνη, ήταν πριν πολλά χρόνια, ίσως πάνω από δέκα στο θέατρο Πέτρας μαζί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Θυμάμαι ότι μας είχε κάνει εντύπωση η φωνή και το εκρηκτικό της ταπεραμέντο πάνω στη σκηνή. «Ξέρετε πως τη λένε την κοπέλα που τραγουδάει;» είχαμε ρωτήσει μία παρέα δίπλα μας, «Ματούλα Ζαμάνη» μας απάντησαν κάτι κορίτσια και συμπλήρωσαν όλο χαρά «Είναι φίλη μας, είναι ταλεντάρα και να θυμάστε το όνομα της γιατί μία μέρα θα τραγουδάει και θα γεμίζει στάδια μόνη της.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την απολαύσαμε ως αναπόσπαστο μέλος της παρέας του Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά την αγαπήσαμε όχι γιατί τραγουδούσε μαζί του αλλά γιατί ήταν η «Ματούλα» , πληθωρική, αντισυμβατική, με μαγική φωνή και αστείρευτη θετική ενέργεια.
Για άλλη μια φορά η Ζαμάνη τραγουδάει στο συναυλιακό χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων και πολύ γρήγορα η συναυλία γίνεται sold out. «Η αγάπη είναι η μόνη πραγματική επανάσταση στις μέρες μας» μας φωνάζει από το μικρόφωνο λίγο μετά την έναρξη της συναυλίας και δίνει το στίγμα της βραδιάς.
Η Ματούλα Ζαμάνη είχε πάντα θέση και άποψη στα όσα συμβαίνουν σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Όσοι την παρακολουθούν το γνωρίζουν όχι τόσο από συνεντεύξεις της, που δεν είναι συχνές, όσο από τα ίδια τα τραγούδια της, από την προθυμία της για συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, στήριξης και συμπαράστασης.
Τα τραγούδια διακατέχονταν το ένα το άλλο, μας μίλησε για «λάθος φιλιά» για στιγμές καλοκαιριού στη «Δονούσα», για την καραντίνα στην « Mπαλάντα Tου Καραντίν Nτε Πασκουάλε» για τη «Γιαννούλα την Κουλουρού» για την «Αστρική Αγάπη» αλλά και για τον «Τρυγητή», τη «Μπανιστηρτζού» για την «Ουρά του αλόγου» για μια «Τσιγγάνα» αγκαλιά με την Ιουλία Καραπατάκη. Για τρείς γεμάτες ώρες το κοινό απόλαυσε μία από τις καλύτερες ίσως συναυλίες του 2020.
Η πιο έντονη όμως σημειολογικά και συναισθηματικά στιγμή της βραδιάς ήταν όταν αφιέρωσε το «Αερικό» στην Ειρήνη φύσσα, ενώ στο ταμπλό της σκηνής εμφανίστηκε το όνομα του Γιακουμάκη, της Τοπαλούδη, του Φύσσα του Ζακ. Τέσσερα ονόματα ταυτισμένα στη συνείδηση του κοινού με την αντίσταση σε κάθε μορφή βίας.
Μας αποχαιρέτισε αρχικά με το «Μιλώ για σένα» και επέστρεψε στη σκηνή, δηλώνοντας ότι δεν θέλει να φύγει, με το «Διάφανο» και μας ζήτησε να μην φοβόμαστε. Στην πραγματικότητα αυτό ήταν και το νόημα της όλης της βραδιάς. Να ζούμε και να δρούμε συλλογικά, χωρίς φόβο!
