Ητηλεόραση ανέκαθεν αγαπούσε το δράμα. Η τηλεόραση είναι η ζωή μας σε περίληψη. Τα δάκρυα, λένε, νοστιμίζουν το φαγητό. Πολύ. Ιδίως όταν αυτό μαγειρεύεται στη μικρή οθόνη.
Τρίτη σεζόν για το αγαπημένο τηλεοπτικό show πολλών. Είναι ανταγωνιστικό, έχει χιούμορ, είναι της μόδας, οι κριτές είναι σέξυ, το φαγητό πάντα πουλάει -είναι το MasterChef 3, το οποίο σκηνοθετείται αριστουργηματικά από τον Πάνο Γεωργίου. (ποιος Λάνθιμος…)
Όπου αριστουργηματικά ίσον δραματικά, έντονα, σα να πρόκειται για ένα σήριαλ του οποίου το σενάριο προκύπτει εκείνη ακριβώς τη στιγμή που γυρνά η κάμερα στο ιδρωμένο πρόσωπο κάποιου διαγωνιζόμενου.
Προβλήθηκαν, λοιπόν, αυτή την εβδομάδα τα πρώτα επεισόδια της τρίτης σεζόν και ήταν πολλά υποσχόμενα. Γιατί εκτός από τον ιδρώτα, ο σκηνοθέτης έκανε πλείστα όσα ζουμ και σε δάκρυα. Δάκρυα και διαγωνιζόμενων, αλλά και κριτών.
Ιστορίες παιδιών που έχασαν την αγαπημένη τους γιαγιά, το στήριγμά τους, τον πατέρα τους και τη μητέρα τους, που χάρη σε αυτούς έγιναν μάγειρες, διηγήσεις ανθρώπων που βίωσαν ρατσισμό λόγω καταγωγής, φύλου, ακόμα και εξωτερικής εμφάνισης. Και, μέσα σε όλα αυτά, που τα έχουμε ίσως δει και σε άλλα reality, μια ιστορία αληθινού πόνου, μια αφήγηση τόσο σπαρακτική που, όπως είπε και ο Λεωνίδας Κουτσόπουλος, σε κάνει να νιώθεις μικρός απέναντί της.
Ο Ζαχίρ, ο Αφγανός. Που πέρασε σκληρά μερόνυχτα σε φυλακή του Ιράν. Μακριά από την οικογένειά του βρισκόταν εν μέσω πολέμου. Που το 2006 ήρθε στην Ελλάδα, στην Ευρώπη για να κυνηγήσει τα όνειρά του. Που κοιμόταν σε παγκάκι και δούλευε οικοδομή τα πρωινά, ενώ τα βράδια πήγαινε στο σχολείο. Που κατόρθωσε να περάσει σε δημόσια σχολή μαγειρικής. Που ήρθε στο Masterchef για να γιατρέψει τα σπασμένα του φτερά.
Εκεί συνειδητοποιείς ότι, κάτι που για σένα είναι ψυχαγωγία και «χαζομαρίτσα», για άλλον μπορεί να είναι όνειρο και προορισμός ζωής. Η δύναμη που χρειάζεται να τα πεις όλα αυτά σε τρεις άγνωστους άντρες, σε κάμερες και σε χιλιάδες τηλεθεατές με αμφίβολες προθέσεις και διάθεση. Λόγια που είναι ανάγκη, τελικά, να ειπωθούν, που δεν μπορούν να κάτσουν άλλο μέσα.
Αν είναι το Masterchef ένας απλοϊκός και λαϊκός τρόπος για να καταλάβουν ορισμένοι και ορισμένες πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι κυρίως πονεμένοι άνθρωποι που μας χρειάζονται, ας είναι. Ίσως όμως δεν αρκεί ένα καλό κοντινό και τα κλαμμένα μάτια του κούκλου Ιωαννίδη για να καταλάβει ένας κολλημένος νους ότι όχι απλά μπορεί να βάλει ένας Αφγανό (Σύριο, Τούρκο, Βούλγαρο, Αλβανό, Κινέζο) στην κουζίνα του, αλλά, αν αυτός μαγειρεύει τόσο καλά όσο ο Ζαχίρ, τότε θα είναι τυχερός.
-Ποιο είναι το πιο δυνατό συναίσθημα για σένα;
-Η Αγάπη.
Ευχαριστούμε πολύ! Χωρίς δάκρυα. Με πείνα. Θέλουμε να φάμε τα φαγητά σου! Θέλουμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα… Για ορισμένους από εμάς δεν είσαι τηλεοπτικό προϊόν. Ορισμένοι από εμάς σε αγαπάμε ούτως ή άλλως-κι ας μην πήγαινες ποτέ στο MasterChef.
Ο φόβος για το χθες έφυγε. Η αγάπη για τη μαγειρική συνεχίζεται. Ο Ζαχίρ, από σήμερα ζει με την ελπίδα που του δίνεται στο #MasterChefGR @StarChannelGr #StarChannelTv pic.twitter.com/FZaFWEenot
— MasterChef GR (@masterchefgr) January 22, 2019
