Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γκόνη το βιβλίο «Έμφυλη βία και εκπαιδευτικοί θεσμοί» που έχουν συγγράψει η Μαρία Κουρουτσίδου, μέλος ΕΔΙΠ του Τμήματος Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού (ΤΕΠΑΕΣ) του Πανεπιστημίου Αιγαίου και ο Νικόλαος Ράπτης, Επίκουρος Καθηγητής στο ίδιο τμήμα.
Είναι γεγονός, πως η έμφυλη βία και στο σχολείο (SRGBV) αποτελεί πραγματικότητα που δεν γνωρίζει σύνορα, αναπτυγμένες ή υποανάπτυκτες χώρες, οικονομική / ταξική κατάσταση, εθνότητες ή θρησκείες κ.ά. Υπονομεύει παντού το δικαίωμα στην εκπαίδευση και επηρεάζει αρνητικά τη συμμετοχή των κοριτσιών και κάποιων αγοριών και την παραμονή τους στο σχολείο. Επηρεάζει εκατομμύρια παιδιά, οικογένειες και κοινότητες. Περιλαμβάνει πράξεις ή απειλές σεξουαλικής, σωματικής ή ψυχολογικής βίας που συμβαίνουν μέσα και γύρω από τα σχολεία, οι οποίες διαπράττονται εξαιτίας της κυρίαρχης έμφυλης τάξης και των επιθετικών στερεοτύπων που αυτή παράγει και επιβάλλονται από άνιση δυναμική ισχύος. Παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών, αποτελεί ακραία διάκριση λόγω φύλου και έχει αρνητικές συνέπειες στη σωματική και συναισθηματική ευεξία και τις σχολικές τους επιδόσεις, ενώ είναι υπαρκτή η πιθανότητα να μετατρέψει τα ίδια μελλοντικά σε φορείς άσκησης έμφυλης βίας. Αυτού του είδους η βία -που συνεπάγεται από χαμηλή αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη έως πρόωρη και ακούσια εγκυμοσύνη και σεξουαλικά μεταδιδόμενες λοιμώξεις- έχει σοβαρό αντίκτυπο στα εκπαιδευτικά αποτελέσματα, με πολλές μαθήτριες, αλλά, όχι σπάνια, και αρκετούς μαθητές να αποφεύγουν το σχολείο, να μην ανταποκρίνονται, παρά τις δυνατότητές τους, στις σχετικές τους υποχρεώσεις ή να το εγκαταλείπουν εντελώς. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, στον Τρίτο Κόσμο κ.λπ. Συμβαίνει και στις πιο πλούσιες και αναπτυγμένες, συμβαίνει, φυσικά, και στη χώρα μας. Εκτιμάται ότι σε ολόκληρο τον κόσμο 246 εκατομμύρια κορίτσια και αγόρια παρενοχλούνται ή/και κακοποιούνται στον δρόμο και στο σχολείο τους κάθε χρόνο, με τα κορίτσια να είναι ιδιαίτερα ευάλωτα. Και πού βρίσκονται, αλήθεια, οι γυναίκες και άνδρες εκπαιδευτικοί σε όλα αυτά; Πώς αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και πώς παρεμβαίνουν στην αντιμετώπιση και υπέρβασή του, εφόσον αποτελούν τους σημαντικότερους εκπαιδευτικούς πόρους;
