Ο θυµόσοφος λαός έχει «φτιάξει» παροιµίες για να µπορεί να δίνει διαχρονικά απαντήσεις στα όποια ερωτήµατα. Στη προκειµένη περίπτωση για το ελληνικό επαγγελµατικό ποδόσφαιρο το «Πρέπει να σπάσεις αυγά για να φτιάξεις οµελέτα» ταιριάζει απόλυτα και πιθανότατα να δίνει και τη… λύση. Η εικόνα του Ιβαν Σαββίδη να µπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο της Τούµπας µε το περίστροφο σε κοινή θέα σόκαρε (;) τη κοινή γνώµη, αλλά όχι όσους ασχολούµαστε πολλά χρόνια µε το ελληνικό επαγγελµατικό ποδόσφαιρο.

Στην εικόνα του «κουµπουροφόρου» Σαββίδη η απάντηση της συντεταγµένης πολιτείας ήταν η διακοπή του πρωταθλήµατος. ∆ηλαδή πολύ απλά µια λανθασµένη κίνηση. Γιατί; Μα µόλις πριν ένα χρόνο το πρωτάθληµα είχε διακοπεί όχι µια, αλλά δυο φορές. Κανένα αποτέλεσµα. Απλά θα θυµίσω ότι µετά τις περσινές κυβερνητικές διακοπές στον τελικό του κυπέλλου ΠΑΟΚ – ΑΕΚ στον Βόλο, οι χουλιγκάνοι των δυο οµάδων µαχαιρωνόντουσαν στην πεζογέφυρα.

Υπάρχει λύση;

Το ελληνικό επαγγελµατικό ποδόσφαιρο είναι πολύ «άρρωστο». Τόσο βαριά που συχνά πυκνά αυτή η αρρώστια µεταδίδεται, µέσω «παραγόντων-επενδυτών» και οπαδικών στρατών, σ’ άλλα αθλήµατα όπως το µπάσκετ, το βόλεϊ ακόµα και το χαντµπολ. Και υπεύθυνοι γι αυτή την αρρώστια είναι οι κατά καιρούς παράγοντες του ποδοσφαίρου. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι, από τους λεγόµενους επενδυτές, χρησιµοποιούν το ποδόσφαιρο ως επιχειρηµατική ασπίδα µε τους «ισχυρότερους» (βλέπε ΠΟΚ+ΠΑΟΚ) να έχουν βρει στα ευρωπαϊκά κύπελλα µια µεγάλη πηγή εσόδων. Αυτό είναι και το σηµείο που µπορεί η συντεταγµένη πολιτεία να τους «κτυπήσει». Το µόνο που θα τους «πονέσει» είναι το Grexit. Τρια χρόνια εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων θα «βοηθήσουν» το ελληνικό ποδόσφαιρο να επιστρέψει στη «φυσική» του θέση, καθώς θα πρέπει οσοι ασχολούνται µε τις ΠΑΕ να βάζουν χρήµατα από την τσέπη τους.

Παράλληλα χρειάζονται µια σειρά από «µέτρα» που θα στείλουν στη κοινωνία µήνυµα ότι κάτι αλλάζει.
​
Μερικά από αυτά είναι:
• Αυστηρός οικονοµικός έλεγχος σε όλες τις ΠΑΕ για την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον.
• Αυστηρό δεοντολογικό πλαίσιο για τα ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά), σε συνεργασία µε τις Ενώσεις Συντακτών και τον ΠΣΑΤ ώστε να σταµατήσουν η προπαγάνδα και τα πρωτοσέλιδα κηρύγµατα µίσους.
• Ουσιαστική έµφαση στον σχολικό αθλητισµό και την αθλητική παιδεία στα σχολεία.
• Αυστηροποίηση του νοµικού πλαισίου, µε συνυπευθυνότητα των ΠΑΕ και νέο, σύγχρονο, νοµικό πλαίσιο αναφορικά µε τη δοµή και τη διοικητική διάρθρωση των ΠΑΕ, µε συµµετοχή και των φιλάθλων-µελών.

Εν κατακλείδι: Το ποδόσφαιρο είναι ίσως το µεγαλύτερο λαϊκό κίνηµα, στο πέρασµα των χρόνων. Και ο µεγάλος Ουρουγουανός στοχαστής (και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος) Εδουάρδο Γκαλεάνο έχει περιγράψει σε ανύποπτο χρόνο πόσο κακό έκανε στο ποδόσφαιρο η µετατροπή του σε «επιχειρηµατική δραστηριότητα». Τα λόγια του ταιριάζουν «γάντι» στην εικόνα του ελληνικού επαγγελµατικού ποδοσφαίρου. 

∆ιαβάστε: 
«Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιοµηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η οµορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και µόνο. Στον κόσµο µας σήµερα, το επαγγελµατικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι µε το τόπι του ή µια γάτα µε ένα κουβάρι µαλλί· µπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ µπαλόνι, µάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόµετρο και χωρίς διαιτητή. Το παιχνίδι έχει µετατραπεί σε θέαµα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, µε λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαµα έχει γίνει µια από τις πλέον κερδοφόρες οικονοµικές δραστηριότητες παγκοσµίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εµποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελµατικού αθλητισµού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναµης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλµη. Ευτυχώς, εµφανίζεται ακόµα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολµηρό αγρίµι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλµα να τα βάλει µε ολόκληρη την αντίπαλη οµάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και µόνο του κορµιού, που ορµά στην απαγορευµένη περιπέτεια της ελευθερίας».