Αν μπορούσα να περιγράψω τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής μου, τότε μόνο μία λέξη μου έρχεται στο μυαλό: Μουντίλα γαμώτο!
Το μεγάλο πρόβλημα του 21ου αιώνα βέβαια, είναι τι να επιλέξεις να παρακολουθήσεις σ’ αυτό. Όχι επειδή δεν έχει τίποτα καλό, αντιθέτως, γιατί είναι γεμάτο από ωραία πραγματάκια και δεν ξέρουμε πού να πρωτοπατήσουμε play. Ωστόσο, η streaming πλατφόρμα συχνά μας φέρνει και ένα καινούριο διαμαντάκι, που ξεχωρίζει απ’ όλα τα υπόλοιπα και εκεί πια κάνει πολύ εύκολο το έργο μας. Δε χρειάζονται δεύτερες σκέψεις, το πατάμε και ετοιμαζόμαστε για κάψιμο.
Έτσι και τώρα λοιπόν, το Netflix μας παρουσίασε μια καινούρια, γαλλική παραγωγή, το ‘Lupin’, που από το τρέιλερ έκανε ξεκάθαρο πως πρόκειται για το διαμαντάκι που λέγαμε. Είναι ωραίο να βλέπουμε κάτι και να χάνουμε τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, επειδή έχουμε απορροφηθεί πλήρως στην οθόνη μας.
Σήμερα λοιπόν, αφιερώνουμε μερικές γραμμές γι’ αυτό και είμαστε εδώ, να ζητήσουμε επιτακτικά τη 2η σεζόν όσο πιο σύντομα γίνεται! 
Το ‘Lupin’ επικεντρώνεται στον Assane Diop, ο οποίος έχει βαλθεί να κλέψει το κολιέ της Μαρίας Αντουανέτας κατά τη διάρκεια μίας δημοπρασίας. Παράλληλα, θέλει να εκδικηθεί για τον πατέρα του, καθώς πιστεύει πως είναι αθώος για ένα έγκλημα που τον κατηγόρησαν ότι διέπραξε και τον οδήγησε στην αυτοκτονία.
Η σειρά είναι γαλλικής παραγωγής και στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται ο καλύτερος άνθρωπος στον πλανήτη, ο Ομάρ Σι των «Άθικτων», ο οποίος για μία ακόμη φορά θα δείξει απλόχερα τα διαπιστευτήριά του, κυρίες και κύριοι.
Από το τρέιλερ κιόλας, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μία δουλειά καταδικασμένη να πετύχει. Μας φέρνει σ’ ένα σύγχρονο Παρίσι, που φυσικά φροντίζει να μας το δείξει με πολύ ωραία πλάνα, έχει μία υπόθεση απλή κατά κύριο λόγο μα συνάμα ενδιαφέρουσα, και τέλος, το παζλ ολοκληρώνει ένα σύνολο από πολύ καλές ερμηνείες με πρώτη και καλύτερη εκείνη του πρωταγωνιστή μας. Το καλό cast το έχουμε ξαναπεί και άλλες φορές, είναι μαγκιά και μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω σε μία παραγωγή.
Οι ιστορίες του λωποδύτη Lupin είναι πολύ γνωστές, όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Όμαρ Σι προσπαθεί να ενσαρκώσει αυτόν τον ρόλο και το καταφέρνει με τεράστια επιτυχία. Σε αυτό φυσικά βοηθάει η καλή σκηνοθεσία (ο Louis Leterrier του ‘Now You See Me’ έκανε πάλι τα μαγικά του), η οποία έμεινε πιστή στις επιταγές της σύγχρονης εποχής.
Ο Αρσέν Λουπέν ήταν ένα κλέφτης, που κυκλοφορούσε με ένα είδους trademark ημίψηλο καπέλο και μονόκλ, μιας και οι ιστορίες που τον αφορούν γράφτηκαν τον προηγούμενο αιώνα. Αυτό δεν μπορούσε να συμβεί σ’ αυτή την περίπτωση. Ο χαρακτήρας μας έπρεπε να κινείται και να συμπεριφέρεται σύγχρονα. Ο σκηνοθέτης κράτησε την ευστροφία και την ευφυΐα τού φανταστικού χαρακτήρα ζωντανή, προσθέτοντας το χιουμοράκι το οποίο ο πρωταγωνιστής έχει έμφυτο.
Αν γίνουμε λίγο ακόμα παρατηρητικοί, θα δούμε ότι θέλησαν να του δώσουν και κάποια χαρακτηριστικά στο ντύσιμο τα οποία θα τον ξεχώριζαν. Ο Αρσέν Λουπέν φορούσε ημίψηλο καπέλο και ο Assane Diop φοράει σε κάθε σκηνή και ένα διαφορετικό ζευγάρι Air Jordan σε συνδυασμό πάντα με την παλαιική τραγιάσκα του. Έι τυπάκια του Χόλιγουντ, όταν θέλεις να κερδίσεις τον ανίδεο αλλά ταυτόχρονα και τον πολύ σχετικό με τα συγκεκριμένα μυθιστορήματα, έτσι ακριβώς το κάνεις. Πάρτε μερικά μαθήματα.
Η πλοκή διαδραματίζεται με πολύ ωραίο και ομαλό τρόπο.
Σε κανένα σημείο δεν αισθάνεσαι να χάνεσαι μα ούτε και να βαριέσαι. Η υπόθεση είναι πάρα πολύ απλή και είναι ξεκάθαρο πλέον πως για να κάνεις κάτι επιτυχημένο δε χρειάζεται να παίζεις μπάλα πάντα με τα υψηλά νοήματα. Ακόμα και μερικές αναδρομές στο παρελθόν που χρησιμοποιούνται στο σενάριο, σετάρονται με ωραίο τρόπο και σε βάζουν στο κλίμα ώστε να θες να γνωρίσεις κι άλλο το backstory των χαρακτήρων.
Σε κάποια σημεία θα ομολογήσω ότι κάνει μία κοιλιά, αλλά στη συνέχεια φροντίζει να στο ξεπληρώσει με μία σειρά από plot twists που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον σου αμείωτο και στα 5 επεισόδια. Όσοι δεν είστε της φάσης Σέρλοκ Χολμς μπορεί να χαλαστείτε λίγο, γιατί μερικά γεγονότα ίσως να σας φανούν τραβηγμένα. Εμένα από την άλλη δε με χαλάει καθόλου. Δώστε μου μυστήριο, χιουμοράκι, έξυπνες ατάκες και πάρτε μου την ψυχή.
Όλα αυτά είναι σημαντικά, αλλά είναι εξίσου απαραίτητο να έχουμε και τη γαρνιτούρα.
Όλα τα καλά στοιχεία που μπορεί να μας προσφέρει η σειρά δένουν αρμονικά με το παριζιάνικο κλίμα, το οποίο είναι διάσπαρτο και ξεκάθαρο σε όλες τις μπάντες. Δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος ο οποίος είδε το ‘Lupin’ και δε σκέφτηκε πως μετά την πανδημία πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτεί το Παρίσι. Πολύ ωραία πλάνα, τα οποία παρελαύνουν στις οθόνες μας σε σημαντικές σκηνές για την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά και σε άλλες όχι τόσο καθοριστικές στη συνέχεια της υπόθεσης.
Όλοι μα όλοι οι ηθοποιοί παίζουν τον ρόλο όπως ακριβώς χρειάζεται και ο τρόπος που το κάνουν δίνει ωραίο ρυθμό στη σειρά. Ο Ομάρ Σι είναι ηθοποιάρα και το ξέραμε, κάνοντας έναν ρόλο που υποστηρίζει άριστα. Βάζει έντονα το κωμικό στοιχείο τόσο επιτηδευμένα όσο και φυσικά, καθώς τα facial expressions του δύσκολα θα τα βρεις σε άλλον ηθοποιό.
Πριν κλείσω ήθελα να αναφέρω πως το μάτι μου πρόσεξε πολλά σχόλια που δεν εντυπωσιάστηκαν τόσο με το ‘Lupin’, λέγοντας πως δεν είναι κάτι το φοβερό για να αξίζει να ασχοληθούμε.
Ρε Ταραντίνο της πορδής, πότε διάολο θα είστε ευχαριστημένοι δηλαδή; Σας δώσαμε ερμηνείες, σας δώσαμε ιστορία, σας δώσαμε Παρίσι και εξωτερικά γυρίσματα, σας δώσαμε ακόμη και έναν ικανοποιητικό «κακό». Δηλαδή λιγάκι έλεος. Εκτιμήστε κάτι την ώρα που πρέπει για μία φορά και κρίνετε αναλόγως με το αν κάθε τι πέτυχε στο τέλος το σκοπό του. Η γαλλική σειρά ήρθε από το πουθενά και από το καλωσόρισμα υποσχέθηκε να μην ξεκολλάς από την οθόνη. Το πέτυχε και με το παραπάνω.
