Μην το χάσετε! Καιρός να βγούμε από την αιθαλομίχλη της Κρίσης και να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα ήταν πάντα σε Κρίση από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε να μεγαλουργήσει και να δώσει στην ανθρωπότητα φιλοσοφία στο μέτρο του ανθρώπου και των πραγμάτων. Με αλληλεγγύη κι αγάπη πείνα δεν υπάρχει, φτώχεια δεν τρομάζει, ανέχεια δεν υφίσταται. Φτάνει να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως είμαστε αδέλφια, τέκνα του ιδίου θεού. Αυτό είναι το μήνυμα της κατά Μαρίαν Ιορδανίδου «Λωξάντρας».
Εκπληκτικοί απαξάπαντες οι ηθοποιοί. Συνεκτική η σκηνοθεσία. Λίγο «ασθματική» η διασκευή του πρωτότυπου έργου από τον Άκη Δήμου. Θα μπορούσε ίσως να επικεντρώσει σε κάποια επεισόδια μόνον και να παραλείψει άλλα. Ούτως ή άλλως όμως, ο κόσμος πάει να ξεφαντώσει, να γιορτάσει, να ακούσει τραγούδια να σιγομουρμουρίσει ή να κραυγάσει κι ο ίδιος προκειμένου να εκτονωθεί.
Χωρίς να είναι «έργο φυγής» σίγουρα λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά ένα τέτοιο θέαμα που μας θυμίζει το κοινότοπο που ακούμε και στις κηδείες: «τι είναι ο άνθρωπος; Ένα τίποτα είναι!».
Αυτά κι άλλα πολλά για τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Απλώς, σκέφτομαι πως η οικονομική κρίση έχει και τις καλές της παρενέργειες. Ανάγκασε καλούς ηθοποιούς, επώνυμους πρωταγωνιστές να βγουν από το καβούκι τους και να συνεργαστούν. Και καλά, αυτοί που επαφίενται για το μεροκάματο ή για το …χαβιάρι το επιούσιον στους κρατικούς φορείς και σε επιδοτούμενους από τον απλό φορολογούμενο πολίτη θεσμούς. Οι άλλοι όμως πρέπει να γεμίσουν το ταμείο και την τσέπη τους και να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Έτσι ήταν πάντα το λαϊκό θέατρο. Κι έτσι θα παραμείνει όσο υπάρχουν προνομιούχοι και μη προνομιούχοι…
Οπωσδήποτε εγώ θα πρότεινα ένα συμμάζεμα της όλης παραγωγής, να είναι δύο ώρες χωρίς διάλειμμα, αλλιώς κουράζει στην δραματουργική μονοτονία της. Ο συνήθης θεατριζόμενος όταν δεν είναι και θεατρόφιλος κι «επαρκής θεατής» θεωρεί την παράσταση …ορεκτικό πριν από τα κοψίδια και το άφθονο κρασί, ή την αφρώδη μπύρα. Ας μην το παρακάνουμε λοιπόν εμείς οι επαγγελματίες του θεάματος επιμένοντας να τον διδάξουμε ντε και καλά απλές αλήθειες, αυτονόητες, μητροπαράδοτες…
Η Ελένη Κοκκίδου είναι ένας υποκριτικός κολοσσός. Ο Γιώργος Αρμένης διονυσιακός παρά ποτέ. Η θητεία δίπλα στον Κουν τους δίδαξε έναν κινησιολογικό κώδικα απαράμιλλο κι η φωνή του λες κι έρχεται από τον παππού Αριστοφάνη απευθείας.
Λειτουργική και διακριτική η σκηνοθεσία από τον πολύ έμπειρο και καλόγουστο Σωτήρη Χατζάκη. Μακριά από το κιτς ερευνά διαρκώς μέσα από την μακρά του θεατρική πορεία το αυθεντικώς λαϊκόν.
Εξαίρετοι όλοι οι ηθοποιοί. Τέτοια διανομή θα τη ζήλευαν τα κρατικά μας θέατρα και τα επίσημα σοβαροφανή φεστιβάλ. Ο λαός όμως ξέρει πού πηγαίνει και κατακλύζει τα θέατρα. Ξέρει επίσης και πού πρέπει να γυρίσει την πλάτη. Υπάρχουν παραστάσεις που τις λησμονείς την επομένη. Συμβαίνουν κι άλλες που δεν τις ξεχνάς ποτέ. Διαλέγετε και παίρνετε! Με το αισθητήριο του λαγωνικού και με τη βοήθεια των ανεξάρτητων, τίμιων, ειλικρινών κριτικών.
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
