#Support Art Workers. Θα ήθελα να ακουστεί αυτό το σύνθημα, στα ελληνικά όμως, όχι μόνο στα χείλη και στα κείμενα των ίδιων των καλλιτεχνών αλλά πιο πολύ στα χείλη των ανθρώπων που σιγοψιθύρισαν ή χόρεψαν ένα τραγούδι, που αφέθηκαν στη μαγεία ενός πίνακα ή μιας ταινίας –σαν μια κίνηση συμπαράστασης όλων των ανθρώπων που μια στιγμή τους αγγίξαμε. Γιατί η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, απευθύνεται σε όλους μας και από όλους μας αντλεί τα ερεθίσματα για να υπάρχει.

Είναι μια έκκληση προς την Πολιτεία να αντιμετωπίσει κι εμάς όχι σαν κάτι ξεχωριστό, αλλά ισότιμα με άλλους συμπολίτες μας: ως εργαζόμενους, γιατί κι εμείς είμαστε εργαζόμενοι, που, όπως και άλλες κατηγορίες εργαζομένων, ζούμε καιρό τώρα και συνεχίσουμε να ζούμε την αναστολή κάθε δραστηριότητάς μας.

Η πανδημία μάς χτύπησε και η αναγκαία παράταση των μέτρων προστασίας, άγνωστο για πόσο ακόμη, θα μας στερήσει τους μοναδικούς πόρους που έχουμε οι περισσότεροι! Γι’ αυτό ζητούμε με αγωνία τη στήριξη της Πολιτείας, με άμεσα ουσιαστικά και εφαρμόσιμα μέτρα για εμάς και τους χώρους εργασίας μας.

Εμάς τους τραγουδιστές αυτόν τον δύσκολο καιρό του εγκλεισμού είναι η τέχνη που μας κράτησε σε επαφή με το κοινό μας και μας κράτησε “ζωντανούς”, μέσα από αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, μέσα από ένα τραγούδι που γράψαμε στο κλειστό μας δωμάτιο και το μοιραστήκαμε με χιλιάδες ανθρώπους στα δικά τους δωμάτια. Με τον δικό μας τρόπο προσπαθήσαμε να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που μας στήριζαν. Ζήσαμε κι εμείς τον φόβο, τη θλίψη κι ένα διάχυτο πένθος.

Και τώρα; Πότε θα επιστρέψουμε στη δουλειά μας που μας δίνει ζωή; Σε τι θα επιστρέψουμε; Σε ποιο καλοκαίρι και σε ποιον χειμώνα; Αν ένας τραγουδιστής απογειώνεται όταν συγκινεί κι όταν ξεσηκώνει το κοινό του, αν ζει για εκείνες τις στιγμές, όταν τις στερείται και δεν ξέρει πότε θα τις ξαναβρεί, είναι σαν να χάνει το δικαίωμά του να συνεχίσει…

*Πρώτη δημοσιεύση στο Ηλ. έντυπο του ΗΠΖ (Μαϊος 2020)