Εντάξει, νομίζω πως το παραξηλώσαμε. Καλό το κιτς όταν παρωδείται, όταν λειτουργεί ως αντίστιξη, όταν καταγγέλλεται ομοιοπαθητικώς η κακογουστιά και λειτουργεί τέλος πάντων με διδακτικό τρόπο θίγοντας τα κακώς κείμενα…
Φυσικά, ο Μπρεχτ μας έμαθε να σκεφτόμαστε αντί να ταυτιζόμαστε συναισθηματικώς με τα δρώμενα όπως γινόταν (και γίνεται) στο αστικό δράμα. Όμως από αυτού του σημείου μέχρι το πλήρες χάος, την αταξία και την δυσαρμονία υπάρχουν (ή θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να υπάρχουν) κάποια όρια.
Εντάξει πέντε λεπτά, εντάξει δέκα με τα στρας και τα πανηγυριώτικα καμώματα, άντε και το κακόγουστο πλαστικό σκηνικό κάτι υποδηλώνει. Κάτι θέλουν να πουν οι καλλιτέχνες τέλος πάντων. Εκτός από την τελική επίκληση και προτροπή στην χαρμολύπη του ανούσιου βίου, διαβρωμένου από τη μανία του χρήματος, της εξουσίας και των ναρκωτικών, τι άλλο μας έμεινε από αυτή την ακαταλόγιστη κι απερίγραπτη παράσταση;
Δεν κάθισα να ακούσω την κουβέντα με τους συντελεστές, γιατί: πρώτον, ο καλλιτέχνης ό,τι έχει να πει το λέει μέσα από το έργο του, δεύτερον, ακολούθησα το ρεύμα των βιαστικών θεατών που έτρεχε απεγνωσμένα προς την έξοδο και τρίτον, αν υπάρχει κάποια θεωρία καλόν είναι να δημοσιεύεται σε συνέδρια κι επιστημονικά περιοδικά, να συζητείται στα πανεπιστημιακά έδρανα, να προωθείται ο ακαδημαϊκός διάλογος, δεν λέω…
Αλλά αμέσως μετά από μιαν τέτοια εκτονωτική, άκριτη κι αδιάκριτη επίδειξη κακογουστιάς, ε, δεν θέλω να μάθω και την θεωρία που τους το επιτρέπει. Εξάλλου, τα ξέρουμε αυτά προ πολλού. «Περσινά ξινά σταφύλια». Εισαγόμενα προϊόντα που έχουν λήξει προ πολλού. Παρωχημένες «πρωτοπορίες». Επαρχιώτικα καμώματα αρχοντοχωριατών της σύγχρονης εποχής.
Το θέμα όμως είναι πως ο Δυτικός λεγόμενος πολιτισμός καταρρέει και καλόν είναι να το διαπιστώνουμε, αλλά να μην χειροκροτούμε κιόλας μετά σαν κνώδαλα. Έχετε δει στα διαγνωστικά κέντρα να χειροκροτεί κανείς τα αποτελέσματα της αξονικής όταν δείχνουν ανίατες ασθένειες; Όλο αυτό το δήθεν καρακατσουλιό με υπερβαίνει. Νιώθω σαν τον Μολιέρο που ζαλίζεται μέσα σε τόση αυλική κολακεία και «πετάει ο γάϊδαρος – πετάει». Ακόμα και η αστική ευγένεια έχει τα όριά της. Γι’ αυτό αναγκάζομαι σήμερα να εγκαταλείψω την όποια επιστημονικότητά μου και να καταντήσω αριστοφανικός, αφρίζων…
Και σε άλλα με υγεία αγαπητοί συν-θεατές, συνδαιτημόνες σε ένα γεύμα που δεν τρώγεται, εσείς όμως προσποιείστε ότι το μασάτε. «Μασάει η κατσίκα ταραμά;». «Μασάει, αλλά το …φτύνει», μου είχε πει κάποτε μια τεθνεώσα σταρ του παλαιού καλού σινεμά. Μήπως γι’ αυτό τρέχανε όλοι αλλόφρονες προς τις τουαλέτες;
Οι κεραυνοί που έπεσαν προηγουμένως σε όλη την Αττική αυτό το θέαμα το σαχλό είχαν έναυσμα; Μπα, δεν το πιστεύω. Και χάρη τους κάνουμε που γράφουμε και τους δίνουμε τόση σημασία. Οι «αγνοούμενοι» δεν ήταν μήτε οι καλλιτέχνες μήτε οι θεατές, αλλά οι αξίες, οι κανόνες κι οι αρμονικές μιας διονυσιακής τέχνης που πλήττεται αλλά δεν πεθαίνει. Ποτέ. Παθαίνει όμως βλάβην, ανήκεστον….
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info: https://ipolizei.gr/mapa-teatro-oi-agnooumenoi-festival-athinwn-kai-epidaurou/
