Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν μου άρεσαν οι καρναβαλικές παρελάσεις, όπως ποτέ δεν μου άρεσαν οι παρελάσεις γενικώς. Αντίθετα τρελαινόμουν πάντα για τις αυτοσχέδιες γιορτές και τα πανηγύρια κάθε είδους. Και το καρναβάλι του μεταξουργείου τα έχει και τα δύο.
Είναι μία ξέφρενη διονυσιακή γιορτή, ένα πανηγύρι χαράς και ελευθερίας. Ο κόσμος δεν χωρίζεται στα δύο, σε αυτούς που γιορτάζουν και αυτούς που παρακολουθούν, σε αυτούς με τις στολές και τις μάσκες και αυτούς που στέκονται στην άκρη του πεζοδρομίου.
Στο καρναβάλι του Μεταξουργείου ένας Δάντης χόρευε τσάμικο αγκαλιά με μια μάγισσα με μοβ μαλλιά, μία τσιγγάνα αντάλλαζε φλογερά φιλιά με τον Αι-Βασίλη, μία γκέισα χόρευε ξέφρενα και ένας ινδιάνος φωτογράφιζε.
Δεν έχει κανόνες, δεν έχει διαχωριστικές γραμμές, κάποιες φορές τσακώνεται σαν παιδί (είναι βλέπετε 11 χρονών) και αλλάζει διαδρομή. Φέτος, ξεκίνησε από την πλατεία Αυδή και, υπό τον ήχο των κρουστών, κατέληξε στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος.
Κάνω βόλτα ανάμεσα στις παρέες που κάθονται να ξαποστάσουν. Εδώ οι εικόνες αλλάζουν λίγο, γίνονται πιο ροκ, σαν “καρναβαλικό Woodstock” μου μοιάζουν φωτογραφικά. Σε λίγο θα ανάψει η μεγάλη φωτιά για τον βασιλιά καρνάβαλο και όλοι μαζί θα χορέψουν ξέφρενα και εξαγνιστικά γύρω από τις φλόγες…
Κοιτάω τις φωτογραφίες και δεν μπορώ παρά να μην σκεφτώ ότι, μόλις λίγες μέρες μετά, το κόκκινο της φωτιάς θα το δω σε φωτογραφίες δρόμων και νησιών. Μόνο που εκεί δεν θα έχει καρναβαλιστές αλλά πλάσματα μαύρα, σκοτεινά…
Είμαστε τώρα να μιλάμε για καρναβάλια και χαρές; Ναι, γιατί τα σκοτάδια των καιρών θέλουν τραγούδι και γέλιο για να σκορπίσουν…
«Η ευτυχία μας η εκδίκηση μας» έγραφε ένας τοίχος, η ελευθερία μας και η αντοχή μας να γιορτάζουμε με κάθε ευκαιρία, παρόλα αυτά, η απάντηση μας στον τρόμο τους….
