Το 2020 έχει φύγει. Το αφήσαμε πίσω, το καταραστήκαμε. Είχαμε την ελπίδα να έχουμε απελευθερωθεί, να έχουμε ξεχάσει την καταστροφή και τα δράματα που μας προκάλεσε…. και όμως ο εφιάλτης συνεχίζεται.
Στεκόμαστε ζαλισμένοι, αποπροσανατολισμένοι μέσα στα συντρίμμια, σαν zombies, σαν άβουλα πλάσματα ανίκανοι να κλάψουμε, να χαμογελάμε, να αντιλαμβανόμαστε, να ενθουσιαζόμαστε, να μένουμε έκπληκτοι…. Χωρίς έκφραση και χωρίς επιλογή.
Ζούμε την φρίκη, μιας πραγματικότητας που ξεπερνά κάθε διεστραμμένη φαντασία. Ταμπουρωμένοι μέσα στα σπίτια, φιμωμένοι από το πρωί μέχρι το βράδυ, κυνηγημένοι από μια ανώτατη φωνή που δεν σταματά ποτέ να μετρά τους νεκρούς και να μας θυμίζει πόσο ένοχοι είμαστε για αυτή την τραγωδία και πόσο ανάξιοι και ανεύθυνοι είμαστε για μια ορθή κοινωνία.
Αναρωτιόμαστε όλοι αν περνάμε μια προσωρινή κρίση: “ο μηχανισμός έπαθε βλάβη, αλλά θα φτιαχτεί και η ζωή θα συνεχιστεί ομαλά όπως πριν”… Ή φτάσαμε σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή και θα αναγκαστούμε να ζούμε τον εφιάλτη για πάντα?!
Μα πώς έγινε? Πως φτάσαμε εδώ? Γιατί συμβαίνει? Ποιος φταίει? Το σενάριο θυμίζει βιβλική αποκάλυψη. Τους τελευταίους δώδεκα μήνες τα έχουμε δει όλα. Σε όλο τον κόσμο εκατομμύρια άτομα πέθαναν, και συνεχίζουν να πεθαίνουν, από μια ίωση.
Στην Αμερική η αστυνομία σκοτώνει καθημερινά αθώους πολίτες και συνεργάστηκε με μια ομάδα από τσογλάνια που παριστάνουν τους πραξικοπηματίες, υποστηριζόμενοι από τον πρώην πρόεδρο της δημοκρατίας. Στην Ευρώπη στις φωλιές της ακροδεξιάς γεννιούνται καθημερινά καινούριες ομάδες που αποκτούν συνεχόμενα νέους οπαδούς. Στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, στην Τουρκία και σε πολλές άλλες χώρες το φάντασμα του φασισμού υπονομεύει τις ελπίδες για ένα δημοκρατικό μέλλον. Η Γαλλία, μέσα σε μια υστερική κρίση, βρίζει και υποτιμά δημόσια την ισλαμική κουλτούρα. Η Ιταλία ξεχνά τον πολιτισμό της και φέρεται με βαρβαρότητα εναντίον των μεταναστών και των πολιτών της. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα αστυνομικό κράτος που μονοπωλεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κάνει κατάχρηση της λογοκρισίας, καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και υποτιμά καθημερινά το σύνταγμά της.
Υπάρχει κάποια εξήγηση για όλα αυτά? Πώς την πατήσαμε έτσι? Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να διορθώσουμε την κατάσταση?
Δυστυχώς το πρόβλημα είναι τεράστιο. Το σύστημα που εδώ και πολλές δεκαετίες είχε καθορίσει την πραγματικότητα και την κοινωνία κατέρρευσε. Το καπιταλιστικό παραμύθι έφτασε πιά στην αφετηρία του. Έκανε “crack” και ρισκάρει να καταπιεί μαζί του όνειρα, έθνη, κοινωνίες και ανθρώπους. Θα έπρεπε να το περιμέναμε. Ήταν χρόνια που αυτό το σύστημα, κυνικό και άδικο, αποδείχτηκε ακατάλληλο για την ισορροπία του πλανήτη και της κοινωνίας.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός γεννήθηκε πάνω από μια γενοκτονία και θριάμβευσε μέσα από την απαράδεκτη και απάνθρωπη εκμετάλλευση όλων των λαών που έπεσαν θύματα της άσπλαχνης αποικιακής πολιτικής του.
Τροφοδοτήθηκε με την θυσία εκατομμυρίων ανθρωπίνων ζωών που ανήκαν στα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας και βασίστηκε πάνω σε μια πληθώρα άδικων και άχρηστων πολέμων για την κατάκτηση εκείνων των αναγκαίων υλικών που εξασφαλίζουν την ανάπτυξή του. Οι υποστηρικτές του κεφαλαίου έπρεπε όμως να κερδίσουν την συγκατάθεση και την συνενοχή των ανθρώπων και της κοινωνίας προκειμένου να πετύχουν τους κυνικούς στόχους που επεδίωκαν. Έπρεπε όλοι να συνεργαστούμε. Να ξεχάσουμε την φρίκη, τα εγκλήματα, τα αίσχη, την αδικία….
Και σε αντάλλαγμα να έχουμε συμμετάσχει και εμείς στο μοίρασμα των λεηλασιών, θα είχαμε και εμείς το μερίδιό μας, θα είχαμε απολαύσει και εμείς τα λάφυρα της ληστείας : σπιτάκι με κήπο, δεύτερο αυτοκίνητο, διακοπές στο εξωτερικό, κ.λπ….. δηλαδή ” american dream” για όλους!!
Υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια υπόσχεση που δεν τηρείται? Υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από έναν συνεργάτη που σε πουλάει? Υπάρχει χειρότερη ξεφτίλα από το να συμμετέχεις σε ένα έγκλημα, σε μια ανήθικη πράξη και να σε κοροιδεύουν και αντί να σου δώσουν ότι σου ανήκει να σε κατηγορούν και να σε υποτιμούν?
Αναπόφευκτο είναι να νοιώσεις βρώμικος, γελοίος, κορόιδο, ανίκανος και μίζερος. Κατά πάσα πιθανότητα θα πάρεις απόσταση από αυτό το ψεύτικο σύστημα που σε κορόιδεψε. Θα γίνεις αντισυστημικός. Θα γεννηθεί μέσα σου μια ανεξέλεγκτη οργή και μια ανάγκη για εκδίκηση. Θα αποφύγεις την αριστερά
που πουλήθηκε στον hypsterismo του politically correct και “χαιδεύει” το σύστημα. Θα εμφανιστούν οι χειρότερες πλευρές σου: ο ρατσισμός, η μιζέρια, ο εθνικισμός, ο σεξισμός. Θα μεταμορφωθείς σε ένα cyber-εθνικιστής, θα ενταχθείς σε ένα κίνημα “alt–right” και θα κυκλοφορήσεις με το αδιαμφισβήτητο και ακατανίκητο σημάδι του “βάτραχου Pepe“, βουτηγμένος σε μια ψευτοκουλτούρα on line, που αντικαθιστά και δυσφημίζει την παραδοσιακή κουλτούρα, υπερασπίζοντας έναν αναλφαβητισμό υπερ-εκφραστικό που παγώνει το μυαλό, την ορθολογική αντίληψη και την ικανότητα της συναισθηματικής εμπειρίας.
Θα βγεις στους δρόμους και θα κυνηγάς τους μετανάστες και τους γαμημένους μπατίρηδες που απαιτούν να μοιράζουν μαζί σου την περιουσία που σου ανήκει. Θα γίνεις ξενόφοβος και θα διεκδικήσεις την συμμετοχή σου στην ανώτατη φυλή και το δικαίωμα σε μια αναγνωρισμένη ταυτότητα.
Και έτσι, κατακλισμένοι πιά από μια γενική ηλιθιότητα, περιμένουμε το τσουνάμι από σκατά (shitstorm όπως το ονομάζει ο Κορεάτης φιλόσοφος Byung–Chul Han) που θα μας βυθίσει και θα μας πνίξει. Η ιστορία μας σταματάει εδώ. Πρέπει να πάρουμε ανάσα και να πατήσουμε επανεκκίνηση.
Αισθανόμαστε παγιδευμένοι, αδύναμοι μπροστά στο κύμα των γεγονότων που ακολουθούν το ένα το άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η κριτική μας ικανότητα, καθώς και η λογική μας, δεν μπορούν πλέον να μας βοηθήσουν εν όψει του ομιλητικού παραλήρημα της ψηφιακής πλημμύρας .
Και όμως καθένας από εμάς οφείλει να αντιδράσει. Καθένας από εμάς πρέπει να βάλει τα δυνατά του και να συνεχίσει να ονειρεύεται. Να ονειρεύεται έναν κόσμο καλύτερο, βασισμένο στην αλληλεγγύη και στον σεβασμό της φύσης. Έναν κόσμο ελεύθερο και φωτισμένο. Έναν διαφορετικό κόσμο, μακριά από τους πειρασμούς του κέρδους και του ανταγωνισμού, αλλά επικεντρωμένος στον σεβασμό και την φροντίδα για το πιο πολύτιμο αγαθό του: “τον άνθρωπο”.
