Το πρωτοδιάβασα σε αυτό το άρθρο.Έκανα ένα google search και βρήκα αντίστοιχα δημοσιεύματα. Το είχα “οσμιστεί” και το είχα αναφέρει στο φουτουριστικό διήγημα του τελευταίου τεύχους. Ο λόγος για τις καλοκαιρινές άδειες των εργαζομένων, οι οποίες συζητιέται να καταργηθούν.
Ναι, δεν κάνουν “πουλάκια” τα μάτια σας. Θα το βρείτε κι εσείς, αν το ψάξετε. Δεν είμαι η αρμόδια για να ασκήσω κριτική στα εργασιακά αυτής της χώρας, ούτε να μπω στη θέση κάθε εργοδότη για να έχω άποψη για το αν έχουν δίκιο ή άδικο, όταν ζητούν να “ρεφάρουν” μετά από δύο μήνες που η οικονομία έχει πάει από το κακό στο χειρότερο. Από την άλλη όμως, έχω κάθε δικαίωμα να γράψω πώς αισθάνθηκα διαβάζοντας την είδηση.
Όλον αυτόν τον καιρό, με τις απαγορεύσεις, την καραντίνα, την τηλε-εργασία, την απουσία κοινωνικών συναναστροφών και όλα τα συναφή που έφερε ο ιός, διαμορφώνοντας μια νέα πραγματικότητα, λίγο πολύ, προσαρμοστήκαμε. Είμαστε προσαρμοστικά όντα, αλλιώς δεν θα είχαμε επιβιώσει στους αιώνες. Όμως, στην τελική, το δύσκολο κομμάτι παίζεται στο πεδίο της ψυχολογίας: στερηθήκαμε το να έχουμε επιλογές.
Δεν έχουμε καμία απολύτως επιλογή. Να βγούμε για ποτό, να κάτσουμε σπίτι, να πάμε στην ταβέρνα να τσουγκρίσουμε το ουζάκι μας που συνοδεύεται από λαχταριστό μεζέ, να αγκαλιάσουμε, να φιλήσουμε, να δώσουμε τα χέρια, να πάμε βόλτα στον Πειραιά να δούμε αν τα πλοία κουνιούνται. Απλά δεν έχουμε. Η ζωή μας γέμισε από ένα σωρό αδιέξοδα, τα οποία καλούμαστε να ξεπεράσουμε καθημερινά. Και αυτό έχει δημιουργήσει ένα σωρό ψυχολογικά ζητήματα, ακόμη και σε ανθρώπους που ήταν, εν πολλοίς, ισορροπημένοι.
Δεν φτάνει που τα ζούμε τώρα όλα αυτά, έρχεται και το ζοφερό “μετά”: θα κυκλοφορούμε με μάσκες και γάντια, θα μας πιάνει πυρετός αν θέλουμε να τρίψουμε τα μάτια μας και δεν θα μπορούμε, θα αποφεύγουμε τα μέρη όπου συγκεντρώνεται πολύς κόσμος, θα πληρώσουμε διπλά και τρίδιπλα τα επιδόματα, θα φοβόμαστε για τις δουλειές και τους μισθούς μας. Ξημερώνει μια νέα εποχή, στην οποία πάλι θα πρέπει να προσαρμοστούμε.
Όταν λοιπόν ακούω για την κατάργηση των καλοκαιρινών διακοπών, σκέφτομαι ότι με τη νέα εποχή, δεν θα έχω αυτήν την επιλογή. Φυσικά, δεν γνωρίζω καν αν θα έχω χρήματα να πάω, αν θα έχω όρεξη να πάω κλπ. Όμως, μην ξεχνάμε ότι η ελληνική κοινωνία στηρίζει μεγάλο μέρος των διακοπών της στα εξοχικά, στις προσκλήσεις φίλων, στις στιγμές με την οικογένεια. Θα στερηθούμε και αυτή τη συνθήκη; Η καραντίνα που ζούμε δεν είναι διακοπές. Είναι σαν καταναγκαστικό έργο. Σε περίπτωση που σας έχει διαφύγει, το υπενθυμίζω.
Αφήστε μας, λοιπόν, να έχουμε την επιλογή για κάτι! Το έχουμε ανάγκη! Όπως έχουμε ανάγκη, να κάνουμε ένα διάλειμμα από αυτήν την πραγματικότητα και να ζήσουμε, έστω και για μία εβδομάδα το δικό μας ελληνικό καλοκαίρι, όπως ξέρουμε να το απολαμβάνουμε!
