Το φετινό καλοκαίρι δεν ήθελα να παραμείνω συνδεδεμένη με οτιδήποτε είχε να κάνει με τον έξω κόσμο. Επομένως, σίγασα ολόκληρο το κινητό ώστε τίποτα να μην μου χαλάσει το πλατσούρισμα για δύο εβδομάδες. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να το πιάσω το ρημάδι στα χέρια μου για πλείστους απλούς ή συνθετότερους λόγους. Και κάπου εκεί, ενώ όλα ήταν κάπως ρυθμισμένα και καμία είδηση δεν θα τάραζε τη 15νθήμερη σιέστα μου, μια ειδοποίηση από το Twitter χτύπησε μανιασμένα. Και καταλάθος την πάτησα. Και βρέθηκα στην τοξική αρένα.

Να εξηγηθώ. Θεωρώ ότι τα social media αναδύουν θέματα που τα ΜΜΕ για όποιους λόγους τα περνάνε στα ψιλά ή τα θάβουν τελείως. Αυτός είναι και ο λόγος που διατηρώ ακόμη τον λογαριασμό στο Twitter. Έχει τη δύναμή του, έχει όμως και την τοξικότητά του γιατί ο καθένας έχει μια άποψη επί παντός επιστητού, συνήθως καυστική και όχι ψύχραιμη, ενώ τα likes και τα «ψόφα» πέφτουν βροχή και χωρίς αιδώ και καταλαβαίνεις πόσο πια είναι σαθρά τα θεμέλια αυτής της κοινωνίας – αν υπάρχουν ακόμη και δεν έχουν γκρεμιστεί ολοσχερώς. Όπως και να έχει όμως, τρία ήταν τα θέματα του 15νθήμερου: α) οι υποκλοπές β) το μετρό στα Εξάρχεια και γ) το άταφο παιδί στον Έβρο. Πώς τα αντιμετώπισαν οι δύο πολωμένες πλευρές του T; (γιατί φυσικά δύο είναι πάντα οι πλευρές σ’αυτή τη χώρα). Πάμε ένα ένα:

Στο θέμα των υποκλοπών, ομολογώ πως γέλασα αρκετά – αν και καθόλου αστείο δεν είναι, αλλά ας αφήσουμε το συγκεκριμένο σχολιασμό για άλλο άρθρο. Αλλά λύγισα όταν πάλι μπήκαμε στην αρένα Τσίπρας-Μητσοτάκης και τούμπαλιν. Ξέρετε, δε χρειάζεται να είσαι Συριζαίος (στη γλώσσα του T. «ζαίος») για να σε ενοχλεί όταν συνειδητοποιείς ότι στη χώρα σου γίνονται υποκλοπές.

Στο θέμα των Εξαρχείων με την έναρξη εργασιών του μετρό και την ανάπλαση του λόφου του Στρέφη, πέραν των ρατσιστικών και σεξιστικών σχολιασμών για τα κορίτσια που συνελήφθησαν –τα οποία σχόλια μου προκάλεσαν 24ωρή ναυτία τουλάχιστον– καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι οι δεξιοί θέλουν την πρόοδο και οι αριστεροί την απλυσιά. Εμ βέβαια, τι άλλο βάθος να υπάρχει; Κούνια που σας κούναγε.

Τρίτον και πιο ντροπιαστικό απ’όλα το άταφο παιδί στον Έβρο. Σε αυτό το σημείο εξοργίστηκα και κόπηκε κάθε υπόνοια πλάκας. Γιατί αυτά τα θέματα δεν σηκώνουν ούτε αριστεροδεξιές ψηφοθηρίες, ούτε ασεβή σχόλια στο βωμό της επιβεβαίωσης του like. Δεν μας ενδιαφέρει σε ποιανού το έδαφος έγινε αυτό, δεν μας ενδιαφέρει πώς θα εκμεταλλευτεί η κάθε πλευρά το γεγονός ώστε να εξυπηρετήσει το δικό της αφήγημα. Μας ενδιαφέρει ότι ΕΓΙΝΕ. Έγινε. Ένα παιδί παραμένει και νεκρό και άταφο γιατί ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει και ήρθε η ώρα να το πάρουμε χαμπάρι.

Το ταξίδι στον κόσμο του Twitter επιβεβαιώνει ότι πια ζούμε στην Γκόθαμ Σίτυ. Και μην ξεχνάμε ότι τη διαφθορά στην Γκόθαμ Σίτυ την έφεραν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Και ο Μπάτμαν δεν θα έρθει, γιατί δεν υπάρχει. Η δυσωδία όμως υπάρχει. Εσένα σου αρέσει;