Ποτέ δεν ήμουν φαν της κας Ακρίτα. Σίγουρα όχι στην τηλεόραση. Ούτε και στα συγγραφικά της έργα. Παρόλα αυτά είχε δυνατή πένα και πρέπει να της αναγνωριστεί πως είχε μια ταυτότητα διακριτή και ένα ειδικό βάρος. Βέβαια, ποτέ δεν έγινε Μαλβίνα Κάραλη, δεν είχε καθόλου τον εξαιρετικό συνδυασμό της τελευταίας: διακριτικότητα, γλυκύτητα, δηκτικότητα και λαϊκότητα.
Όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος πολλές φορές αποκτά χούγια περισσότερα από όσα είχε μικρός. Επίσης, και τα παλιά του χούγια μπορεί να γιγαντωθούν και να αδικούν κιόλας την όλη του πορεία. Τα σόσιαλ επίσης κάτι κάνουν στον άνθρωπο – τα πολλά ποσταρίσματα, τα σχόλια κ.λπ. Και η πολιτική κάτι κάνει στον άνθρωπο. Ε, όλα αυτά μαζί μάς βαραίνουν!
Η κα Ακρίτα ξεφεύγει όλο και περισσότερο. Όσο μεγαλώνει τόσο ξεφεύγει και όσο ξεφεύγει τόσο θυμίζει κάποιον ηλικιωμένο που όλο μανουριάζει. Κάτι σαν τον Ζάχο Χατζηφωτίου που μέσα σε ένα δεκάλεπτο τα είχε βάλει με τους ταξιτζήδες, με τους πιγκουίνους, με τους παπάδες και με τις ορχιδέες.
Το τελευταίο φάουλ της κας Ακρίτα, απλά, είναι τόσο εξόφθαλμο που γίνεται πια ανυπόφορο. Την πείραξε που ένα παιδάκι με ειδικά προβλήματα παρέλασε με την βοήθεια των συμμαθητών και της Γυμνάστριας του στον εορτασμό για την 25η Μαρτίου. Με ένα αλλοπρόσαλλο ποστ έμπλεξε τα πάντα και όλα. Της απάντησε η Γυμνάστρια με πολύ σοβαρό τρόπο και μπράβο της.
Με όλα αυτά πρώτα αδικεί τον εαυτό της (όχι στα δικά μου μάτια), τίποτα δεν προσφέρει στο (όποιο) κόμμα της και φυσικά ούτε κατά διάνοια στη φαντασιόπληκτη επίθεση του προοδευτισμού έναντι στους ρατσιστές, στους φασίστες και στους ελληναράδες… Ίσα ίσα μάλλον τους βοηθάει!
Κα Ακρίτα, με το συμπάθιο, ρωτήστε αν θέλετε και την άποψη των φίλων σας…
Υ.Γ.: Ήταν συγκινητικότατη η στιγμή της παρέλασης του πιτσιρικά. Ένα μικρό ακόμα ψηφιδωτό σε μια χώρα, σε μια πατρίδα και ένα έθνος που αρνείται να πεθάνει και να παραιτηθεί.
