Σαν λαϊκή ζωγραφιά το σκηνικό που παριστάνει έναν κήπο σπαρμένον με τριαντάφυλλα. Στο βάθος πινακοθήκη με άδειες κορνίζες πάνω στην οποία προβάλλεται το video-art με την ταραγμένη θάλασσα που συμβολίζει τον ταραγμένο ψυχισμό των ηρώων αλλά και τις δραματικές εποχές στις οποίες έζησαν τον ανικανοποίητο, θυελλώδη, πλατωνικό έρωτά τους.
Τα δύο ξεχωριστά βάθρα πάνω στα οποία είναι τοποθετημένοι ο ανδριάντας του Ίωνα Δραγούμη και το σπίτι της παντρεμένης και μητέρας 3 κοριτσιών Πηνελόπης Δέλτα εικονοποιούν τα ξεχωριστά πλαίσια από τα οποία ζητούν αμφότεροι να αποδράσουν, όμως ο κοινωνικός ρόλος του καθενός είναι στενός κορσές, ταυτόσημος με την φήμη και την πολιτική ορθότητα, τόσο που δεν μπορούν να τον αποποιηθούν χωρίς τεράστιο κόστος, δίχως να καταστραφούν στα μάτια του «καλού κόσμου».
Παλεύουν και οι δύο για το απαράγραπτο ανθρώπινο δικαίωμά τους στην αγάπη, ζούνε όμως σε καιρούς δύσκολους και μεταβατικούς, οι παγκόσμιες προκλήσεις είναι πολλές κι η Ελλάδα μας μια φτωχή χώρα που μετράει μονάχα έναν αιώνα αυτόνομης ζωής. Έτσι το δράμα εκτός από αστικό γίνεται και τραγικό. Πληρώνουν με τη ζωή και την υγεία τους τις προγενέστερες επιλογές τους, είναι σαν τα καναρίνια σε κλουβί, που δεν είναι καν χρυσό.
Ευπώλητο μελόδραμα και το βιβλίο και η καλοστημένη παράσταση, για μεγάλη κι ευρεία κατανάλωση. Πέρα όμως από το εμπορικό του πράγματος υπάρχει κι η καλλιτεχνική πιστότητα σε κάτι ευανάγνωστο που απευθύνεται στο θυμικό του αναγνώστη-θεατή αλλά και στην ενίσχυση της όποιας εθνικής συνείδησης υπάρχει ακόμα κάτω από τα στρώματα μιας παγκοσμιοποίησης που δεν ξέρω αν πέτυχε τον σκοπό της, δημιούργησε όμως γενιές ολάκερες απάτριδων και άφιλων ανθρώπων, χωρίς ιδανικά και δεσίματα, δίχως άγκυρες στον χώρο και στον χρόνο. Αντίθετα, οι δύο ήρωες αυτού του καλοστημένου μελοδράματος είναι εμμονικοί κι ευεπίφοροι σε αυτό που λέμε «τάξη» και «τιμή» και «ηθική» και «κανόνες καλής συμπεριφοράς», λέξεις και όροι τελείως άγνωστοι για την νέα γενιά.
Από αυτή την άποψη, καλόν θα ήτο να πήγαιναν οι γονείς μετά των εφήβων τέκνων τους σε αυτή την μεγαλειώδη παράσταση που απεικονίζει όλα τα αδιέξοδα (εσωτερικά κι εξωτερικά) όλες τις κοινωνικές ψυχοπαθολογίες και τις πολιτικές παθογένειες του σύγχρονου Έλληνα, που δεν ανήκει μήτε στη Δύση μήτε στην Ανατολή, αλλά στο ενδιάμεσο χάσμα μεταξύ λογικής και άλογου, καθωσπρεπισμού κι αντικομφορμισμού, πατριδολατρείας και προδοσίας, θρησκοληψίας και βακχικής, διονυσιακής μανίας…
Εξαίρετοι και οι δύο ηθοποιοί στους κεντρικούς ρόλους, με προεξάρχοντα τον απολύτως εξωστρεφή εξπρεσσιονισμό του Τάσου Νούσια που υποδύθηκε τον Δραγούμη. Οι πρωταγωνίστριες περισσότερο συγκρατημένες κατά τα κινηματογραφικά πρότυπα, σχημάτισαν ένα δίδυμο απολύτως ρεαλιστικό: Μπέτυ Λιβανού (ώριμη Πηνελόπη), Μαρία Παπαφωτίου (ανήσυχη νεαρή Πηνελόπη).
Εξαιρετικοί όλοι οι ηθοποιοί, εναλλάσσονται στους ρόλους τους με την ακρίβεια ελβετικού ωρολογίου. Παράσταση υποδειγματική στο είδος της λαϊκής διασκέδασης κι εκλαϊκευμένης ψυχαγωγίας.
Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr