Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου και αποφοίτησε με άριστα στον τομέα της ζωγραφικής και της χαρακτικής. Παράλληλα φοίτησε ένα χρόνο στην Σχολή Καλών Τεχνών της Γρανάδας στην Ισπανία, στο τμήμα “Στρατηγικές στην Εικονική Δημιουργία”. Η πολυτάλαντη Λήδα Ξυδιά, ζωγράφος και δασκάλα εικαστικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, απεικονίζει την καθημερινότητα της καραντίνας σε σκίτσα, τα οποία παρουσιάζει στη σελίδα της στο facebook.
Ζούμε μία κοινή κατάσταση αλλά την βιώνουμε διαφορετικά… Τι είναι αυτό που χρειάζεται κάποιος να αφουγκραστεί για να αποδώσει τα συναισθήματα που ποικίλουν;
Το κοινό βίωμα, ο φόβος που μας περιβάλλει όλους, οι σκέψεις τρόμου, η ανασφάλεια που ζούμε, η αγωνία, το αβέβαιο. Αυτά είναι τα υλικά μου που μεταμορφώνονται στο χαρτί και γίνονται εικόνα. Αισθάνομαι απλά πως από αυτές τις εικόνες ψάχνω να βρω μία λύση, μια κουβέντα. Ψάχνω να βρω φυγή, απόδραση, μια διέξοδο, μία λύτρωση.
Θα έλεγε κανείς ότι κάποια έργα σας είναι υπερεαλιστικά. Εσείς σε ποιο ύφος τα κατατάσσετε;
Δύσκολο να πω πού κατατάσσονται τα έργα μου. Θα έλεγα πως είναι αφηγηματικά. Το καθένα μας λέει την ιστορία του με μαγικά στοιχεία, υπερφυσικά σίγουρα. Όπως τα πουλιά που σπάνε τους τοίχους, ή οι μουσικές που διαπερνούν τα σύμπαντα, ή ο άνθρωπος σαλιγκάρι που απ’τον ουρανό έρχεται μια σκάλα να πιαστεί.
Η “Απόδραση” ήρθε νωρίς, από την τέταρτη κιόλας μέρα καραντίνας…
Σ’αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες του εγκλεισμού, της καταπίεσης, του φόβου η σκέψη της απόδρασης είναι αυτή που κυριαρχεί ως ανάγκη. Γύρω από αυτή την ανάγκη δομείται και το έργο μου. Ο πρωταγωνιστής της ζωγραφιάς θέλει να δραπετεύσει. Θέλει να κάνει ένα βήμα μπροστά, να αφήσει πίσω ό,τι τον βαραίνει, ό,τι τον φοβίζει, να πιαστεί από τη σκάλα, να αφεθεί και να μετακινηθεί κάπου καλύτερα. Την απόδραση του νου αναζητώ στο έργο.
Θεωρώ, πως είναι το βάλσαμο, το φάρμακο της ψυχής. Αυτή η ανάπαυλα του νου μας δίνεται, ευτυχώς, μέσω της τέχνης. Είναι ένα πεδίο που θα μπορούσε το μυαλό μας να ταξιδεύει, να ονειροπολεί, να αφήνεται. Αυτό θεωρώ πως μπορούμε να καλλιεργήσουμε αυτές τις ημέρες και είναι σωτήριο. Γι’ αυτό τον λόγο πιστεύω ότι τα έργα αυτά είχαν τόσο μεγάλη ανταπόκριση. Γιατί το αίτημα της ελευθερίας ή της απόδρασης είναι κοινό!
Πείτε μου όμως αν όλο αυτό ξεκίνησε και με άλλο ερέθισμα -πέρα από το προφανές. Ποιος ήταν ο σκοπός σας, μιας και επιλέξατε να διοχετεύσετε τα έργα σας στη σελίδα του facebook και όχι να τα διατηρήσετε στην άκρη για μία επερχόμενη έκθεση…
Το facebook έχει μια αμεσότητα. Είναι ο τρόπος με τον οποίον επικοινωνούμε, ενόψει της καραντίνας, πολλοί. Ήταν για εμένα η λύση που έχουμε για να υπάρχει μια ανοιχτή επικοινωνία, όπως και έγινε! Βγήκαν συνομιλίες, ενώσεις ζωγραφικής και ποιημάτων, ενώσεις σκέψεων, ωσμώσεις απόψεων. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Να μιλήσουμε γι’ αυτό που ζούμε. Να το ονοματίσουμε και να βρούμε τρόπο μέσα από μία συλλογικότητα να το ξορκίσουμε.
Έχετε δανειστεί κάποια στοιχεία από το Μικρό Πρίγκιπα;
Υπάρχει σε ένα από τα έργα μου μικρή ομοιότητα με το Μικρό Πρίγκιπα, μα έγινε ασυναίσθητα. Είναι από τα βιβλία που ξεχωρίζω, γιατί έχει αυτή τη μαγική αφέλεια που τσακίζει κόκκαλα.
Έχουμε φτάσει στην δεύτερη εβδομάδα -για κάποιους- της καραντίνας. Σκοπεύετε να το τερματίσετε;
Δεν έχω σκοπό να το σταματήσω. Είναι ζωτικής σημασίας για εμένα και νιώθω πως είναι χρέος μου. Μέσα από τη δουλειά μου μπορώ να απλώσω ένα χέρι, να δείξω πως υπάρχει ένα ανοιχτό παράθυρο, να τονίσω πως υπάρχει μία σκάλα που θα μας “ανεβάσει” ψηλά. Θέλω μέσα από τα έργα μου να υπάρχει μια υπενθύμιση πως σε όλο αυτό δεν είναι κανείς μόνος του. Είμαστε όλοι μαζί. Αυτό για ‘μένα είναι και το νόημα της τέχνης. Αυτή η μαγική δύναμη που έχει να ενώνει τους ανθρώπους, να τους συσπειρώνει.
Περισσότερα λόγια για τη Λήδα Ξυδιά:
Έχει παρακολουθήσει ειδικά μαθήματα εκπαίδευσης (ψυχολογία της εκπαίδευσης, διδακτική των εικαστικών τεχνών)και σεμινάρια για την κατασκευή μαριονέτας, κοσμήματος, land art, τέχνη κ θεραπεία, κ.α. Από τους πιο σημαντικούς σταθμούς της στην εκπαίδευση ήταν τα σεμινάρια της δασκάλας και παραμυθούς Λίλης Λαμπρέλλη που την έφεραν σε επαφή με τον μαγικό κόσμο των παραμυθιών και τον συμβολισμό τους. Έχει μαθητεύσει στο τμήμα Παραδοσιακής Μουσικής του Ωδείου Αθηνών και στο Κέντρο Ανατολικής Μουσικής στη Μυτιλήνη.
Ως ζωγράφος έχει πάρει μέρος σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει δουλέψει ως δασκάλα εικαστικών με μικρούς και μεγάλους δημιουργούς σε εργαστήρια ζωγραφικής, σε σχολεία δημόσιας εκπαίδευσης και σε ιδιωτικές σχολές αλλά και ως υπεύθυνη εικαστικών σε παιδιά μειονοτήτων.
Έχει συνεργαστεί με το εργαστήριο κεραμικών “Eργάνη” στην Μυτιλήνη ζωγραφίζοντας κεραμικά, και με διάφορα καταστήματα στην Ελλάδα που φιλοξένησαν δημιουργίες της. Ακόμα, έχει συνοδεύσει μουσικά με το κανονάκι της αφηγήσεις παραμυθιών και θεατρικές παραστάσεις και αποτελεί μέλος της μουσικής ομάδας “+banda” και της χορωδίας “Δόμνα Σαμίου”.
Σήμερα από το εργαστήριο ζωγραφικής της στην Αθήνα, της δίνεται η δυνατότητα να δημιουργεί δικά της έργα, να μαθαίνει, να επικοινωνεί και να ανταλλάζει γνώσεις γύρω από την τέχνη. Παίζει κανονάκι και με αυτό διηγείται ιστορίες στα παιδιά του σχολείου στο οποίο διδάσκει.
