Μπορεί σήμερα η λήψη μίας σέλφι να είναι –σχετικά– εύκολη υπόθεση (ειδικά με τον χρονοδιακόπτη, την ένδειξη της παλάμης κ.λπ.), παλαιότερα όμως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο απλά. Το πασίγνωστο πλέον selfie stick έχει μπει για τα καλά στο λεξιλόγιό μας και μάλιστα πέρασαν κάποια χρόνια που η χρήση του ήταν τόσο διαδεδομένη που καταντούσε αηδιαστική.

Φυσικά θα ήταν τουλάχιστον αφελές να νομίζουμε ότι από όταν ανακαλύφθηκε η φωτογραφική μηχανή, δεν προσπαθούσαν οι άνθρωποι να τραβήξουν φωτογραφία τους εαυτούς τους και τους οικείους τους. Με κλαδιά, με σωλήνες και με οτιδήποτε μακρύ μπορεί να έβρισκαν μπροστά τους, επιχειρούσαν να αυταπαθανατιστούν.

Το περιοδικό Time κατέταξε το selfie stick στις 25 καλύτερες εφευρέσεις του 2014, ενώ η New York Post το χαρακτήρισε το πιο αμφιλεγόμενο δώρο της χρονιάς. Μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου 2014, το Bloomberg News ανέφερε ότι τα selfie sticks είχαν κυριαρχήσει την περίοδο των γιορτών ως το «must-have» δώρο. Επίσης, το 2015 χαρακτηρίστηκε ως «ραβδί του Νάρκισσου». Άλλοι το λατρεύουν, άλλοι το μισούν, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη δυναμική του.

Ακόμη όμως και πριν κάνει την εμφάνισή του αυτό που σήμερα όλοι και όλες αναγνωρίζουμε ως selfie stick, μπορούμε να βρούμε τις ρίζες του πολύ πιο πίσω απ’ όσο φανταζόμαστε.

Η προέλευση των αυτοσχέδιων ραβδιών selfie μπορεί να εντοπιστεί ήδη από το 1925. Μια φωτογραφία εκείνης της χρονιάς απεικονίζει έναν άνδρα να χρησιμοποιεί ένα μακρύ ξύλο, που εκτείνεται πέρα ​​από το κάδρο, για να τραβήξει μια αυτοπροσωπογραφία με τη γυναίκα του. Η εν λόγω φωτογραφία είναι η παρακάτω:

Κάτι παρόμοιο με selfie stick μπορεί να δει κανείς και στην τσεχοσλοβακική ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1969 “I Killed Einstein, Gentlemen”. Σε μια σκηνή, ένας άντρας χρησιμοποιεί ένα ασημένιο ραβδί για να τραβήξει μια φωτογραφία του εαυτού του και μίας ακόμα γυναίκας. Χαμογελά στην άκρη του ραβδιού, το οποίο στη συνέχεια αναβοσβήνει και αμέσως εκτυπώνει μια φωτογραφία από τη λαβή.

Το 1983, η κάμερα Minolta Disc-7 παρουσίαζε έναν κυρτό καθρέφτη στο μπροστινό μέρος της, που επέτρεπε στους ανθρώπους να συνθέτουν αυτοπροσωπογραφίες. Η συσκευασία του έδειχνε ακόμη και την κάμερα τοποθετημένη σε στικ για αυτόν τον σκοπό.

Μια «τηλεσκοπική επέκταση» για μικρού μεγέθους φωτογραφικές μηχανές χειρός κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από την Ueda Hiroshi και τη Mima Yujiro το 1983, και ένα ιαπωνικό selfie stick παρουσιάστηκε σε ένα βιβλίο του 1995 με τίτλο “101 Un-Useless Japanese Inventions”.

Πάντως είναι ευτυχές το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια φαίνεται να ξεμπερδέψαμε με αυτό το μαρκούτσι το οποίο είναι πέρα για πέρα αντιαισθητικό!