Η μετεφηβεία είναι για τους νεοέλληνες μια δεύτερη εφηβεία, ενώ μερικοί (λίγοι έως ελάχιστοι) παραμένουν για πάντα στην προεφηβική μακαριότητα.
Η κακώς εννοούμενη «οικογενειακή ασφάλεια» παρέχει στέγην και τροφήν εσαεί εις τους αναξιοπαθούντες (κι ακαμάτες, ενίοτε) νεανίες και νεάνιδες που αδυνατούν να ενσωματωθούν στο «σύστημα» και να γίνουν γρανάζια στην παραγωγική μηχανή (λέμε τώρα!!!)…
Αυτή η αδυναμία προσαρμογής, ιδεοληψίες, παράνοιες παντός είδους, ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις, συν μία ατομοκεντρική-ναρκισσιστική διόγκωση του «εγώ», σε συνδυασμό με την μικροαστική αντίληψη ότι κάθε τέκνο είναι τουλάχιστον πρίγκιπας ή πριγκίπισσα και του αξίζει τουλάχιστον μια αυτοκρατορία, αν όχι κι η υφήλιος ολάκερη, δεδομένου ότι μας κάνει τη χάρη να ανασαίνει εδώ μαζί μας, τώρα, σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού…
Όλ’ αυτά, μαζί με την κυκλικώς επαναλαμβανόμενη Κρίση, οικονομική και καταναλωτική, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα για τους ευαίσθητους μεθοριακούς ψυχισμούς που βιώνουν διαρκώς μιαν ασταθή ισορροπία μεταξύ φυγής κι εσωστρέφειας. Αυτές οι δύο αντίρροπες δυνάμεις συνήθως αλληλο-εξουδετερώνεται και το αποτέλεσμα είναι η απραξία, μακράν πολύ και πέραν της βουδιστικής νιρβάνα.
Με άλλα λόγια, οι νέοι μας σήμερα είναι τρελαμένοι και βιώνουν τα πολιτισμικά τους αδιέξοδα ως ψυχολογικά, της κακώς εννοουμένης τρέχουσας ψυχανάλυσης υποβοηθούσης σε αυτή τη ραγδαία κι αλόγιστη επιδείνωση του Χάους γύρω μας και μέσα μας. Η εντροπία του συστήματος, των συστημάτων ένδοθεν κι έξωθεν αυξάνεται ιλιγγιωδώς, κι οι τελευταίες βεβαιότητες κατακρημνίζονται παταγωδώς κι αν δεν έχεις κατακτήσεις εσωτερικές ισορροπίες και βεβαιότητες καμία ασφάλεια δεν είναι εφικτή.
Ο Άκης Δήμου σε αυτό το καλογραμμένο κυκλικό έργο του παραδίδει μαθήματα ευσυνειδησίας (αν όχι και αυτογνωσίας) δια της εις άτοπον απαγωγής: παίρνει ένα τελετουργικό παιχνίδι ενηλικίωσης και με τη χρήση δραματοθεραπευτικών τεχνικών το αντιστρέφει ως απόπειρα φυγής από κάποιους «κακούς», δυσλειτουργικούς οπωσδήποτε γονείς. Στο τέλος του έργου, τα «παιδιά» (ανεξαρτήτως ηλικίας) ξαναβρίσκονται εκεί που ξεκίνησαν έχοντας ολοκληρώσει ακόμα έναν φαύλο κύκλο (ή loop στα …ελληνικά).
Αυτό το αδιέξοδο είναι εξόχως τραγικό και παραπέμπει στον υπαρξισμό του Σαρτρ, του Καμύ και των άλλων, σχεδόν έναν αιώνα πριν. Φαίνεται πως ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται τόσο γρήγορα και ο Homo sapiens δεν είδε μεγάλη βελτίωση από τον homo interneticus. Μάλλον προς τον… Homo erectus παλινδρομεί με τόση βία, σαδομαζοχισμό και σεξομανία. Φαίνεται πως γίναμε τελείως αντιερωτικοί, απασχολημένοι με τα αλλότρια χωρίς να κοιτάμε να βάλουμε μια τάξη, να νοικοκυρέψουμε τον εσωτερικό μας κόσμο.
«Σκοτεινή» παράσταση, σχεδόν μπαρόκ, με έντονο το ηθελημένο στοιχείο του κιτς και τελετουργίες όχι και τόσο άγνωστες στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Αστικοί μύθοι συναντούν εδώ κλισέ και στερεότυπα και κονταροχτυπιούνται με μια ποίηση που – δυστυχώς – λανθάνει. Μακράν του νεορεαλισμού και της ηθογραφίας που ταλάνισε για πολλά χρόνια το νεοελληνικό θέατρο, ο Άκης Δήμου συνθέτει ακόμα μία σκηνική ανατομία με όποια υλικά διαθέτει: τον νεκρωμένο και σαπισμένο κοινωνικό ιστό μιας εποχής χωρίς ιδεώδη και συλλογικά οράματα για έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που παραλάβαμε και προσπαθούμε τώρα να διαχειριστούμε όπως-όπως.
Εξαιρετικοί και οι δύο ηθοποιοί στους ρόλους τους:
ΜΑΞ: Πάρις Σκαρτσολιάς
ΣΑΜΑΝΘΑ: Εύη Τσάφου
Τα ονόματα συμβολικά, φέρνουν κι αυτά τη βαρύνουσα σημασία τους. Εκείνος θα μπορούσε να είναι και σκύλος. Εκείνη μπορεί να είναι και κουκλίτσα του εμπορίου. Καλό εύρημα. Αξιοπρεπής παράσταση. Τελειώνει ακριβώς στο σημείο εκείνο που θα γινόταν μονότονη.
Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας
www.konstantinosbouras.gr
