Η Μαρία Γοργία γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Σπούδασε με υποτροφία της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης στο Laban Centre for Movement & Dance (MA in Dance Studies), με ειδίκευση στη χορογραφία. Έχει συνεργαστεί με ομάδες χορού από την Αθήνα, το Λονδίνο και το Χονγκ Κονγκ και έχει διδάξει σύγχρονο χορό, χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος (1998-2009) και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (2005-2009). Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικά έργα.
Η Ομάδα Αμάλγαμα
Το 1996 ίδρυσε την ομάδα Αμάλγαμα στο Λονδίνο συμμετέχοντας στο Διεθνές Φεστιβάλ «Resolutions» (The Place Theatre, London, 1997). Στην Ελλάδα η ομάδα άρχισε να λειτουργεί το Νοέμβριο του 1998. Έχει στο ενεργητικό της 23 χορογραφίες και 21 παραγωγές, οι οποίες έχουν παρουσιαστεί σε Ελλάδα, Νέα Υόρκη, Ιταλία, Κροατία και Κύπρο. Το 2004 η ομάδα συμμετείχε, μετά από παραγγελία του έργου «Οι Άθλοι του Πένταθλου» στις Τελετές Υποδοχής Αθλητών (οργάνωση ΑΘΗΝΑ 2004).
Η αμάλγαμα στοχεύει στη δημιουργία σύγχρονων έργων που βασίζονται στη συνδιαλλαγή με άλλες μορφές τέχνης και παρουσιάζουν έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Με έντονο το στοιχείο του κοινωνικού και αισθητικού προβληματισμού, πάνω στη θέση της τέχνης με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και τα όρια ανάμεσα στη φόρμα και την ιδεολογία, έχει παρουσιάσει έργα, ανάμεσα σε άλλες συμμετοχές της , στο Φεστιβάλ Αθηνών (Ιούνιος 2012), στο Φεστιβάλ «Theatri di Vita» στη Μπολόνια (Ιούλιος 2012), στα Δημήτρια της Θεσσαλονίκης (Οκτώβριος 2012), στο Φεστιβάλ Καλαμάτας (Ιούλιος 2016).
«Και αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον;»
Η Μερτέιγ λέει στο «Κουαρτέτο» του Μύλλερ: «Ίσως είναι η βία του το κλειδί που ανοίγει την καρδιά μου». Στην performance ακούγονται τα λόγια: «Ίσως είναι η βία του το κλειδί που ανοίγει την καρδιά της, ή μήπως η καρδιά της το κλειδί που ανοίγει τη βία του;»
Ο συνδυασμός κειμένων από το «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ, το «Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ, από την ερωτική-οργασμική μουσική του Βάγκνερ από το έργο «Τριστάνος και Ιζόλδη», και από τα ερωτικά ποιήματα, ο «Σάρκινος Λόγος» του Γιάννη Ρίτσου, γίνεται από την ολιστική καλλιτέχνη Μαρία Γοργία πάντα με τη φρέσκια ματιά ενός ανθρώπου ερωτευμένου με τη δουλειά του.
Κίνηση, λόγος, οπερατική φωνή, μουσική και αντικείμενο σχηματίζουν ένα υβριδικό ιδίωμα όπου η χορεύτρια-χορογράφος Μαρκέλλα Μανωλιάδη πρωταγωνιστεί με τον χορευτή και ηθοποιό Αλέξανδρο Βαρδαξόλου. Οι δύο τους πλαισιώνονται από τους Νάνσυ Παπακωνσταντίνου (Σοπράνο), Γιάννη Σταυρόπουλο και την ίδια τη χορογράφο Μαρία Γοργία, οι οποίοι συμπληρώνουν τον δραματουργικό ιστό του έργου. Απολαυστικές και καλοδουλεμένες οι ερμηνείες, με ένταση στο σώμα και στον λόγο συνδυάζουν με εξαιρετική ισορροπία όλα τα είδη τέχνης.
Στην αίθουσα του Αμάλγαμα μια ζωντανή γλυπτική σε καθηλώνει για να αρχίσει η διήγηση του Δυτικού Ανθρώπου, που έχτισε εγωκεντρικά τη ζωή του, υποστηρίζοντας ότι το μόνο που θέλει είναι το καλό του συνανθρώπου του…
Στιγμές που ζουν τα ζευγάρια στην καθημερινότητά τους, εμπνευσμένα εν μέρη από προσωπικά βιώματα της χορογράφου, δημιουργούν τις σκηνές που κλείνουν μέσα τους όλη τη παθογένεια της κοινωνίας μας.
Η ερωτική σχέση που αναζητούμε έχοντας το βάρος της τριγωνικής σχέσης που κουβαλάμε, εκείνης που συμπεριλαμβάνει και τους γονείς μας και τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας. Σχέσεις εξάρτησης και όχι πραγματικού, δημιουργικού έρωτα!
Οι καρέκλες του χώρου γίνονται ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια των ερμηνευτών, μεταμορφώνοντας την αίθουσα σε σπίτι, Δικαστήριο, Μπουρδέλο (με άντρες πόρνους), Πλοίο κάνοντας ένα ταξίδι στο υποσυνείδητο που καθορίζει τον Έρωτα. Έχουμε πολλά ζητήματα να λύσουμε ώσπου να καταφέρουμε να είμαστε ευγενικοί στις σχέσεις μας, κοινωνικά ώριμοι ώστε να απολαύσουμε τον Έρωτα.
Η ομάδα Αμάλγαμα φέτος δεν πήρε την επιχορήγηση από το Υπουργείο. Συζητήσαμε με τη χορογράφο για το θέμα και για την πρωτοποριακή δουλειά της, τις πολλές και sold out παραστάσεις. Εμείς της ευχόμαστε να μπορεί να συνεχίζει την εις βάθος έρευνα που κάνει σε κάθε δουλειά της και να μπορεί να είναι ανεξάρτητη από κάθε επιχορήγηση. Ο χώρος κινείται με οικονομική συνεισφορά και όχι με εισιτήριο, όμως είναι σίγουρο ότι θα στηρίξετε τις παραστάσεις που γίνονται εκεί, γιατί πάντα αποτελούν έναυσμα για ενδοσκόπηση. Η συνέντευξη εδώ:
Η καινούρια της δουλειά: «Ο αναβάτης και ο Ελέφαντας», ένα έργο που αναφέρεται στην Ευτυχία, με κείμενα από το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε. Δείτε της μας είπε:
Πληροφορίες για την παράσταση:
Τι λέει ο καθρέφτης σας. Είναι πάντα ο άλλος που κοιτάει από μέσα. Αυτόν τον άλλον ψάχνουμε όταν σκάβουμε στα ξένα κορμιά, πέρα από τους εαυτούς μας. Μπορεί να μην υπάρχει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, μόνο το τίποτε στην ψυχή μας που κρώζει για τροφή. –Χάϊνερ Μύλλερ
Τη στιγμή αυτή που η εικόνα του άλλου έρχεται για πρώτη φορά να με σαγηνεύσει, δε διαφέρω σε τίποτε από τη θαυμαστή Κότα του ιησουίτη Αθανασίου Κίρχερ. -Ρολάν Μπαρτ
Πώς θα μπορούσαν να συνδυαστούν το πολύ δυνατό και καυστικό «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ, το μοναδικής σημειολογικής αξίας «Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ, η καθηλωτική και πλέον ερωτική-οργασμική μουσική του Βάγκνερ από το έργο «Τριστάνος και Ιζόλδη, ένα από τα πιο ερωτικά ποιήματα, ο «Σάρκινος Λόγος» του Γιάννη Ρίτσου, και τα κείμενα που αναφέρονται σε σκηνές καθημερινότητας του ζευγαριού, εμπνευσμένα εν μέρη από προσωπικά βιώματα της χορογράφου, αλλά ταυτόχρονα αναφορικά στις παθογένειες της δυτικής νεωτερικής κοινωνίας;
Πώς ο Χώρος Αμάλγαμα στη Μενάνδρου 47, μπορεί να μεταμορφωθεί, χωρίς κανένα θεατρικό σκηνικό, αλλά χρησιμοποιώντας τα αρχιτεκτονικά-σημειολογικά στοιχεία του χώρου, ή και απλά αντικείμενά του,(όπως οι καρέκλες των θεατών),στις διάφορες εικονοποιίες του έργου: Δικαστήριο, Πλοίο, Μπουρδέλο (με άνδρες πόρνους), Σπίτι και άλλους χώρους;
Η φυσιολογία και ψυχολογία του Έρωτα, η πάλη των φύλων, η πλεονεξία του εγωκεντρικά θρεμμένου ατόμου, (προϊόν της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας αλλά και της σχέσης του με τη μητέρα-τροφό κτλ),το οποίο ασυνείδητα ή συνειδητά επιδιώκει διαρκώς να επικρατήσει, να καταδυναστεύσει, να εξουσιάσει το ερωτικό του αντικείμενο, η σχέση θύτη-θύματος, η εξαρτητική σχέση που δεν είναι παρά το προϊόν των αρχαϊκών σχέσεων του ατόμου, το αδιέξοδο των σχέσεων, ο Έρωτας ως μορφή ύπνωσης, και από την άλλη πλευρά, το πάθος και η ρομαντική αντίληψη που έχουμε για τον Έρωτα στη Δύση ακόμα και στα χρόνια της νεωτερικότητας, όλα τα παραπάνω εμπεριέχονται μέσα στον ίδιο δραματουργικό καμβά του έργου.
Για τη θεωρητική τεκμηρίωση της δημιουργικής έρευνας της στα θεμέλια του οικοδομήματος που ονομάζεται «ερωτική σχέση», η χορογράφος χρησιμοποιεί στοιχεία από μεταφροϋδικές προσεγγίσεις νεοψυχαναλυτικών ρευμάτων, καθώς και υλικό από συγκεκριμένα βιβλία όπως το «Από τους γονείς στους ερωτικούς συντρόφους» της Ελένης Παπαδάκη-Μιχαηλίδη, «Η κουλτούρα του ναρκισσισμού» του Κρίστοφερ Λας κ.ά.
Ο «Τριστάνος και Ιζόλδη» του Ρίχαρντ Βάγκνερ (ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Ρομαντισμού),έχει επιλεγεί ως ένα από τα πλέον ερωτικά έργα στην ιστορία της δυτικής μουσικής. Συγκεκριμένα σημεία και άριες διατρέχουν το έργο, είτε αυτούσιες, είτε με άλλη στιχουργική, κάποιες από τις οποίες ερμηνεύονται ζωντανά επί σκηνής από τη Σοπράνο Νάνσυ Παπακωνσταντίνου.
Η πεπειραμένη και με πλούσιες κινητικές ποιότητες Μαρκέλλα Μανωλιάδη πρωταγωνιστεί στο έργο μαζί με τον ταλαντούχο χορευτή και ηθοποιό Αλέξανδρο Βαρδαξόλου. Οι δύο τους πλαισιώνονται από τους ξεχωριστούς και ιδιαίτερους Νάνσυ Παπακωνσταντίνου (Σοπράνο), Γιάννη Σταυρόπουλο και την ίδια τη χορογράφο Μαρία Γοργία, οι οποίοι συμπληρώνουν τον δραματουργικό ιστό του έργου.
Το νέο έργο, με τίτλο «κι αν καταβροχθίζαμε ο ένας τον άλλον;» συνεχίζει τη διερεύνηση του «ολιστικού» μοντέλου έκφρασης που παρουσιάστηκε ήδη στο προηγούμενο έργο της Γοργία και της ομάδας Αμάλγαμα, από τι υποφέρετε; από Ύπαρξη, εμπνευσμένο από την ποίηση και την προσωπικότητα του Νίκου Καρούζου. Στο υβριδικό αυτό ιδίωμα συναντιούνται και συνθέτονται πέντε γλώσσες: κίνηση, λόγος, οπερατική φωνή, μουσική και αντικείμενο.
Συντελεστές
Σύλληψη-Ιδέα/Χορογραφία/Σκηνοθεσία/Σκηνογραφία/Δραματουργία: Μαρία Γοργία
Βασικά Κείμενα: «Κουαρτέτο» του Χάινερ Μύλλερ και «Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου» του Ρολάν Μπαρτ
Ποίημα: Σάρκινος Λόγος του Γιάννη Ρίτσου
Άλλα Κείμενα: Μαρία Γοργία
Μουσική: Επιλεγμένα μέρη από το έργο Τριστάνος και Ιζόλδη του Ρίχαρντ Βάγκνερ
Οπερατική Φωνή: Νάνσυ Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεύουν: Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Νάνσυ Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Σταυρόπουλος, Μαρία Γοργία
Υποκριτική λόγου: Αγγελική Καριστινού
Σύμβουλος Δραματουργίας: Μιράντα Βατικιώτη
Φωτισμοί & video treiler: Περικλής Μαθιέλλης
Επικοινωνία Τύπου: Μαρία Κωνσταντοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελική Σβορώνου, Γιώργης Νουκάκης.
Διάρκεια παράστασης: 1ώρα και 30 λεπτά
Το έργο είναι ακατάλληλο για παιδιά κάτω των 13 ετών
