Κριτική από τον ποιητή, θεατρολόγο και μεταφρασιολόγο Κωνσταντίνο Μπούρα
Σκληρές σκηνές αφηγουμένων βασανιστηρίων, τριτογενής διαμεσολαβημένη εμπειρία, πολύτιμη ωστόσο, αφού η Ιστορία έχει το συνήθειο να επαναλαμβάνει ειδικά την σκοτεινή κι ανομολόγητη πλευρά της.
Κάθε ομολογία πολύτιμη, ακόμα κι από το μέρος τού θύματος. Οι θύτες σπανίως εξελίσσονται. Και εάν το πράττουν αυτό συμβαίνει με την ταχύτητα γυμνοσάλιαγκα που διασχίζει κάθετα την εθνική οδό. «Λαγός την φτέρην έσειε κακόν τής κεφαλής του».
Η πολύ νέα γενιά ανθρώπων κοινωνικοποιούνται χορεύοντας και χορεύουν κοινωνικοποιούμενοι/ποιούμενες.
Αυτή η ενδο-εσωστρέφεια είναι ό,τι καλύτερο συνέβη μετά τις καραντίνες και τις αλλεπάλληλες πολιτισμικές κρίσεις από το 1999 (που ερμηνεύτηκαν κυρίως με οικονομικούς όρους).
Ήδη από τον Διαφωτισμό, η απαίτηση τού Ανθρώπου για Ισότητα, Ισονομία, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη, Συνεργατικότητα και Συναδελφικότητα προσέκρουσε στον «ερπετοειδή εγκέφαλο» τού επιβιωτικού κατώτερου ανθρώπινου όντος που δεν ζει αλλά καταστρέφει κάθε τι αγνό, αληθινό, ηθικό.
Χριστιανισμός, βουδισμός, σοσιαλισμός, Διαφωτισμός… είναι άλλες όψεις τού ιδίου πολυπρισματικού ιριδισμού πάνω από τις δύστυχες υπόδουλες ζωές μας.
Κι ο βίος αβίωτος.
Παρά την αναγκαστική σκληρότητα τού όλου θεάματος, πέντε νεανικές μορφές λειτουργούν ως ενέσεις αισιοδοξίας στις μαραμένες φλέβες τής συναισθηματικώς άνυδρης πραγματικότητας.
Το χιούμορ φυσικά και είναι εξοβελιστέο από μια τέτοια αφήγηση, δεν μπορεί όμως να αφαιρεθεί ολωσδιόλου, αφού είναι αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο τής καθημερινής χαρμολύπης.
Πολύτιμο σκηνικό πλεονέκτημα η ζωντανή μουσική από τον θαυματοποιό Δημήτρη Ανδρονιάδη,
Και οι πέντε ήταν υπέροχες: Δανάη Αλυσανδράτου, Κατερίνα Καϊμά, Γεωργία Καούκη, Ειρήνη Λιγάτου, Βιβή Τάγαρη.
Μπορείτε και να το χάσετε, αλλά θα το μετανιώσετε.
Ετούτη η παράσταση αφήνει βαθύ το στίγμα της στην ψυχή σας κι εγγράφεται ανεξίτηλα στην Συλλογική Πανανθρώπινη Συνειδητότητα.
Τα μεγάλα λογοτεχνήματα βασίζονται στην ακριβοδίκαια εκφορά τής α-Ληθείας.
Ο Άνθρωπος κουβαλάει ασύλληπτο ηρωισμό μέσα του. Ειδικά όταν απειλείται η Ελευθερία και η φυσική αίσθηση τού Δικαίου. Αισιόδοξο το μήνυμα. Ο θεατής φεύγει ανάλαφρος από την πολύμορφη αίθουσα.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
info:
https://www.viva.gr/tickets/theater/xoreuete/
Ένα νεαρό κορίτσι μπαίνει σ’ ένα -εδώ και χρόνια- αφημένο σπίτι. Εξερευνώντας το, ανακαλύπτει ένα βιβλίο γεμάτο μαρτυρίες γυναικών, πολιτικών κρατουμένων στις φυλακές Αβέρωφ. Η ιστορία υψώνεται μπροστά της και οι μορφές εκείνων των γυναικών που… «όσο κι αν τις σκοτώναν, υπήρχαν ακόμα πιο δυνατά», ζωντανεύουν ξανά δείχνοντάς της τον δρόμο.
Ποια είναι εκείνη η μνήμη που σου μαθαίνει τα βήματα;
Βήματα που περπατήθηκαν, που τραγουδήθηκαν, που μάτωσαν, που χαμογέλασαν, που χορεύτηκαν. Βήματα μέσα στο ρυθμό και παραστρατημένα βήματα. Αυτά που μας οδήγησαν εδώ. Αυτά που πατάμε εμείς για αυτούς που έρχονται.
Χορός παθιασμένος για την ομορφιά του κόσμου μέχρι την ανθρωπιά του ανθρώπου.
Με αφορμή το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ολυμπίας Παπαδούκα «Γυναικείες φυλακές Αβέρωφ» παρουσιάζεται μια θεατρική σύνθεση, η οποία πλαισιώνεται από πρωτότυπη μουσική που εκτελείται επί σκηνής.
Σκηνοθεσία: Δανάη Κατσαμένη
Δραματουργική επεξεργασία: Δανάη Κατσαμένη, Γεωργία Καούκη
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση και εκτέλεση/ προγραμματισμός synthesizer: Δημήτρης Ανδρονιάδης
Σκηνικά: Μάρτιν Γαβρίλης
Σχεδιασμός κοστουμιων: Δανάη Κατσαμένη
Κατασκευή κοστουμιών: Μαριλίζα Λούντζη, Κλαίρη Γερανίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Σταύρος Πολάκης
Ερμηνεύουν: Δανάη Αλυσανδράτου, Κατερίνα Καϊμά, Γεωργία Καούκη, Ειρήνη Λιγάτου, Βιβή Τάγαρη
Επιμέλεια κίνησης: Δανάη Κατσαμένη, Κατερίνα Καϊμά
Φωτογραφία/βίντεο: Άκης Βαλεργάκης
Graphic Design: Αριάδνη Μιχαηλάρη
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Ευχαριστούμε την Στεφανία Γώγου.
