Διαδρομή Πατήσια – Καλλιθέα, με θολωμένα τζάμια και την πόλη να ντύνεται σιγά σιγά στα άσπρα. Έξω η Ελπίδα να μας χαμογελάει ή να μας δείχνει τα δόντια της. Τι περίεργο όνομα για κακοκαιρία. Ελπίδα. Σε τί; Σε ποιους; Ξέρεις από πριν ότι κάποιοι από εμάς θα ταλαιπωρηθούν, ότι κάποιοι θα περάσουν αυτές τις μέρες χωρίς θέρμανση, χωρίς ρεύμα, χωρίς στέγη. Ελπίδα, ότι κανείς δεν θα μείνει μόνος και εκτεθειμένος. Ελπίδα, που ξέρεις ότι θα διαψευσθεί.

Χαζεύω τον κόσμο που βρίσκεται στον δρόμο, άλλοι βιαστικοί, άλλοι περπατάνε αργά απολαμβάνοντας το χιόνι. Με ομπρέλες και χρωματιστά σκουφιά, βήματα βιαστικά, μορφές που θολώνουν πίσω από το τζάμι, μετατρέπονται σε φιγούρες από ζωγραφικό πίνακα. Όσο περνάει η ώρα τα αυτοκίνητα στο δρόμο λιγοστεύουν. Σαν σε κινηματογραφική ταινία οι εικόνες και το φως αλλάζουν. Μια οικεία και γνώριμη διαδρομή μεταμορφώνεται. Βιαστικά κλικ, να προλάβεις να κρατήσεις τη στιγμή. Ξέρεις άτι τις επόμενες μέρες όλα θα ξαναπάρουν τη γνωστή τους μορφή, το χιόνι θα έχει λιώσει, θα μείνουν μόνο οι εικόνες και η μνήμη από τις νιφάδες που αιωρούνται στο κενό.