Έντυπο που διαβάζεται

Site που δεν βομβαρδίζει

Τα καλά του διαδικτύου είναι προφανή. Γι’ αυτό άλλωστε έχει εισέλθει τόσο δραστικά στις ζωές μας. Η κριτική που δίκαια ασκείται, αφορά την υπέρμετρη χρήση του και τη μεγέθυνση της απόστασης ανάμεσα στο εικονικό και το πραγματικό.

Υπάρχει όμως και μία άλλη διάσταση κριτικής και αυτή αφορά το βαθμό ελευθερίας που το ίδιο το μέσο σού παρέχει. Και δεν μιλάω για τα μπαναρίσματα που πέφτουν στα κοινωνικά μέσα εάν υπάρχει μία «λάθος» λέξη ή ακόμα και πιο γελοίες, κατ’ εμέ, καταστάσεις, πχ με το μπλοκάρισμα του πίνακα του Ντελακρουά επειδή δείχνει μια γυμνόστηθη γυναίκα.

Το ίδιο το μέσο δημιουργεί ρήτρες σχετικά με τις αναρτήσεις. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα. Πόσο ελεύθερα μπορεί να εκφραστεί ο καθένας;

Για να προωθηθεί κάτι και να φτάσει σε μεγαλύτερο κοινό, χρειάζεται να υπακούει σε κάποιους κανόνες για να μπορέσει να «περάσει το πάσο». 

Τρία παραδείγματα.

1. Υπάρχουν από την Google συγκεκριμένα προτεινόμενα όρια λέξεων που απαιτούνται για να χαρακτηριστεί ένα κείμενο «φιλικό» προς τον χρήστη και να θεωρείται εύκολο στην ανάγνωση. Εάν ένα κείμενο είναι μεγαλύτερο από τις 300 λέξεις, τότε αυτομάτως ο αλγόριθμος το ρίχνει στα τάρταρα.

2. Επίσης, υπάρχουν οι λέξεις-κλειδιά που ένας κειμενογράφος-δημοσιογράφος πρέπει να εντάσσει στο κείμενό του. Αυτές οι τετριμμένες λέξεις καταντούν τα κείμενα αποστειρωμένα και καθοδηγούμενα προς χάρη του αλγόριθμου και της «φιλικότητας».
Όταν καθορίζεται τόσο αυστηρά ο τρόπος που θα γραφτεί κάτι για να μπορέσει να προωθηθεί από τον αλγόριθμο, τελικά αυτό που καθορίζεται και ελέγχεται είναι το ίδιο το περιεχόμενο των κειμένων.

3. Επίσης, αυτό που προωθείται περισσότερο από τον αλγόριθμο είναι οι φωτογραφίες και όχι τα κείμενα. Άρα τι έχουμε εδώ; Έχουμε μικρά κείμενα, απαίτηση για χρήση συγκεκριμένων λέξεων και τις φωτογραφίες τελικά να είναι αυτές που «τραβάνε» περισσότερο. Υπάρχει λοιπόν μία απαξίωση του κειμένου, του λεξιλογίου. 

Όλα αυτά δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο και μάλιστα σε ένα περιβάλλον υποτιθέμενης δημοκρατίας και ελευθερίας. Χρειάζεται σκέψη και προβληματισμός, όχι μόνο για την χρήση του μέσου αλλά και για το ίδιο το μέσο. 

Χρειάζεται, ακόμη, μία αντίσταση για να μη συνηθίσουμε αυτήν την προτεινόμενη πραγματικότητα ως τον κανόνα και τη μοναδική εφικτή. 

Welcome Back!

Login to your account below

Retrieve your password

Please enter your username or email address to reset your password.

Add New Playlist