Το όνομά της έχει συνδεθεί με ένα θεατρικό, αθηναϊκό σουξέ: την παράσταση Girls and Boys, σε σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου. Η Δώρα Παρδάλη είναι ένα κορίτσι εργατικό, ταλαντούχο και προσηλωμένο: ικανά συστατικά επιτυχίας. Έχει όμως και κάτι μαγικό, κάτι ολόδικό της, αυτό που θα λέγαμε «ψυχή», και είναι εκείνο που της επιτρέπει να συνεχίζει σε δύσκολους καιρούς, με αμείωτο πάθος, την δουλειά της.
Μια δουλειά που, εκτός από ψυχαγωγία, παράγει και κοινωνικό έργο, αφυπνίζει, αφορά, περιλαμβάνει.
Γι΄αυτά-και για άλλα, φυσικά!- μιλά στην συνέντευξη αυτή η Δώρα Παρδάλη. Απολαύστε…
Ποια ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με αυτό το κείμενο (Girls and Boys του Dennis Kelly) και πώς αισθάνθηκες;
Μου το έστειλε η Άννα Μαρία Στεφαδούρου, η μεταφράστρια και σκηνοθέτης της παράστασης και το ερωτεύτηκα αμέσως. Ερωτεύτηκα τον άμεσο, σύγχρονο, έξυπνο τρόπο γραφής του Κέλι αλλά ερωτεύτηκα και την ηρωίδα μου που με ξάφνιασε από την πρώτη στιγμή με την τόλμη της και την ειλικρίνειά της. Ήξερα πολύ γρήγορα πως θέλω να παίξω αυτό τον χαρακτήρα, ήταν μια ενστικτώδης και διαισθητική σύνδεση αρχικά η σύνδεσή μου με το κείμενο. Μετά ακολούθησε και η πιο αναλυτική διαδικασία αλλά στην αρχή κυρίαρχησε κάτι περισσότερο ασυνείδητο και μη εξηγήσιμο.
Τι έχεις αποκομίσει από αυτήν την παράσταση, αυτήν την δουλειά;
Δούλεψα πάνω σε ένα υπέροχο κείμενο με μια σκηνοθέτη που με έμαθε πώς να είμαι καλύτερη ηθοποιός, λιγότερο αγχωμένη και σκηνικά περισσότερο έξυνη. Με καταλάβαινε η Άννα Μαρία. Ήξερε τι χρειαζόμουν όταν συναντούσα ένα πρόβλημα στη δουλειά, ήξερε να με οδηγεί στην λύση του, να με ξεμπερδεύει κάπως. Επίσης ήταν συγκεκριμένος ο τρόπος που ήθελε να προσεγγίσει αυτό το έργο και αυτή τη γυναίκα και νομίζω κατάφερε να μου το μεταδώσει. Την εμπιστεύτηκα και με εμπιστεύτηκε. Αυτό είναι σπάνιο χάρισμα και πολύ ωραίο να δουλεύεις με τέτοιους ανθρώπους.
Αισθάνεσαι ότι η κοινωνία, λόγω της μεγαλύτερης ορατότητας αυτών των προβλημάτων (κακοποίηση, σωματική και ψυχολογική βία, γυναικοκτονίες) κάνει βήματα μπροστά; Πώς συντελεί σε όλο αυτό η τέχνη;
Νιώθω πως μιλάμε περισσότερο γι αυτά τα ζητήματα πλέον, τα αναγνωρίζουμε περισσότερο από όσο παλιά. Και νομίζω πως η τέχνη παίζει έναν σημαντικό ρόλο σε αυτό, αναδεικνύει αυτά τα προβλήματα, μας αναγκάζει να τα αναγνωρίσουμε, να δούμε πού και αν φταίμε. Μας βοηθάει στο να μην κλείνουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια περιστατικά . Ελπίζω δηλαδή. Ίσως η τέχνη δεν μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο δραστικής αλλαγής απέναντι σε αυτά αλλά αισθάνομαι πως αποτελεί ένα κομμάτι μιας βαθμιαίας αλλαγής και αυτό είναι ελπιδοφόρο.
Ο πήχης έχει ανέβει, αισθάνομαι, για σένα με την εμπλοκή σου σε αυτήν την δουλειά που έχει αποσπάσει εκπληκτικές κριτικές και έχει συγκινήσει. Υπάρχει κάποιο επόμενο βήμα στο νου σου;
Προσπαθώ να αποδεχτώ πως ίσως περάσει λίγος καιρός μέχρι να βρεθεί στο δρόμο ένα τέτοιο κείμενο που θα με κάνει να συνδεθώ μαζί του τόσο βαθιά όπως το Girls And Boys. Είναι για μένα μια δυνατή εμπειρία. Είμαι όμως αισιόδοξη πως θα συνεχίσω να δουλεύω πάνω σε ωραία κείμενα και έργα, με γενναιόδωρους συνεργάτες. Τουλάχιστον εγώ σε αυτή την περίοδο της ζωής μου εκεί θέλω να στοχεύσω οπότε μελλοντικά θα προσπαθήσουμε να κάνουμε περιοδεία με το Girls And boys (ήδη παίξαμε στην Πάτρα τον προηγούμενο μήνα) και μετά το Πάσχα θα ανεβάσουμε ένα νέο σύγχρονο έργο, το The Phlebotomist σε σκηνοθεσία Μενέλαου Καρατζά μετά από επιχορήγηση που πήραμε με την εταιρεία WHAT IF.
Ποια παράσταση, εκτός από το Girls And Boys, μας προτείνεις να δούμε φέτος; Γενικώς προλαβαίνεις να βλέπεις θέατρο;
Μέχρι στιγμής έχω δει λίγες παραστάσεις, περιμένω όμως κάπως τις γιορτές και τις πιο χαλαρές μου μέρες για να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο. Μου άρεσε πολύ η Pomona στο θέατρο Πόρτα, η απολογία της Μαρί Κιουρί στο Αποθήκη και Οι Παίκτες στο Κιβωτός.
Ποια είναι η άποψή σου για την στροφή, μετά από χρόνια, νεότερου κοινού στα τηλεοπτικά σήριαλ, το τελευταίο διάστημα;
Δυσκολεύομαι να απαντήσω γιατί δεν βλέπω πολλή τηλεόραση. Θα έλεγα όμως πως μου φαίνεται λογικό, υπάρχει πληθώρα σειρών αυτή την στιγμή στην τηλεόραση και από ό,τι ακούω κάποιες από αυτές είναι προσεγμένες δουλειές οπότε χαίρομαι. Αν καταφέρνουμε να κάνουμε προσεγμένες δουλειές που εκφράζουν σεναριακά και σκηνοθετικά τους νέους ανθρώπους μόνο κέρδος είναι. Εγώ σε μια τέτοια σειρά, με ωραίο σενάριο, σύγχρονο, με τρισδιάστατους χαρακτήρες, απαλλαγμένους από στερεοτυπικά κλισέ πολύ θα ήθελα να συμμετέχω.
Ποια είναι η σημαντικότερη εμπειρία σου ως ηθοποιού όλα αυτά τα χρόνια;
Το Girls And Boys γιατί ήταν το περισσότερο απαιτητικό υποκριτικά πράγμα που έχω κάνει μέχρι στιγμής και η Νίκη στο αρχαίο θέατρο Δημητριάδος στο Βόλο γιατί ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα σε ανοιχτό θέατρο.
Η Δώρα Παρδάλη σε δέκα χρόνια. Κάνεις τέτοιες σκέψεις; Ή όνειρα; Για τόσο μακριά;
Εύχομαι να έχω ζήσει κάποια χρόνια στο εξωτερικό, να αγαπάω και να αγαπιέμαι όπως τώρα, να έχω κάνει κι άλλες σπουδές πάνω στο θέατρο και να έχω μαζί μου τον σκύλο μου τον Σόβελ για πολύ ακόμα.
*Προλαβαίνετε την παράσταση «Girls & Boys» για λίγες ακόμα παραστάσεις κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 19:00 στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι, πλησίον μετρό «Κεραμεικός»)
