HOTEL MARINA στο θέατρο ΜΙΚΡΟ ΓΚΛΟΡΙΑ

Εμπορικό; Ναι, μα και ποιοτικό!!! Αυτά τα δυο καμιά φορά (κάπου, κάποτε, κάπως…) πάνε μαζί. Ακόμα και στην παρεξηγημένη χώρα μας όπου όλα παρεξηγούνται, μπαίνουν στα κουτάκια τους, κατηγοριοποιούνται, ταξινομούνται και διατηρούν τα στεγανά τους, ενώ ιδιαίτερη μέριμνα λαμβάνεται να μην διαπράττονται …υπερπηδήσεις των εσκαμμένων (κι εσκεμμένων).

Έκρινα σκόπιμη αυτή την δραματική, βιτριολική εισαγωγή, γιατί έχουμε πήξει στους ψευτοδιανοούμενους, τις σοφολογιότατες (ανεξαρτήτως …φύλου), τις ίδιες εκείνες που έψεξε ο Μολιέρος και ψέγει κάθε διαυγής και καθαρός, ξεκάθαρος πνευματικός άνθρωπος που δεν θέλει να σκέφτεται με παρωπίδες και να διαμορφώνει άποψη βάσει προκαταλήψεων και προκατασκευασμένων ιδεών. Αρκετά πια με όλ’ αυτά. Καλές οι θεωρητικούρες, οι σχολαστικούρες, οι ανίες, αλλά υπάρχει κι η ζωή πέρα από την πλήξη. Με ένα καλό θέατρο που σε βοηθάει να ανασάνεις, χωρίς να προβληματίζεσαι μέχρι θανάτου και χωρίς να λύνεις μέσα σε δύο ώρες όλα τα σοβαρά και βαρύγδουπα προβλήματα της ζωής.

Η ελαφρότητα είναι κι αυτή αποτελεσματική, επιτήδεια παράκαμψις (deviation, ελληνιστί) προκειμένου να «γελάσει και του πικραμένου το χείλος (το άνω, αλλά και το …κάτω)».

Για να μην γίνω περισσότερον …αριστοφανικός έρχομαι στο προκείμενο και πηγαίνω κατευθείαν στο «δια ταύτα». Υπέροχη παράσταση, έξοχη, ψυχαγωγική, επικούρεια, ελληνική, μεσογειακή, θερμή και χαρμόσυνη μέσα στην εγγενή λύπη των ανθρώπων που δέχονται τη ζωή όπως την υφίστανται και την μεταστοιχειώνουνε σε …γλυκό του κουταλιού, «κάνοντας τα ξινά – γλυκά». Αυτή η σοφή μετατροπή, αυτός ο δόκιμος και δοκιμασμένος μεταβολισμός της στεναχώριας μας βοηθά να επιβιώνουμε και να προχωράμε, να εξελισσόμεθα, να γελάμε, να αντέχουμε, να σαρκάζουμε και να αυτοσαρκαζόμαστε, να ειρωνευόμαστε την τύχη μας, να μην φοβούμαστε Χάρο και να γιορτάζουμε την κάθε μέρα, το κάθε λεπτό, ως δώρο και παράταση…

Εξαιρετικοί και οι έξι ηθοποιοί στα «μικρά» αλλά όχι και κοινότοπα προσωπικά δράματά τους, που συναντώνται κι εμπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι ερωτισμού και μοιρολογιού.

Ευφράνθηκε τόσον η βασανισμένη ψυχή μου που ένιωσα αμέσως την ανάγκη να σας παραδώσω ετούτη την αυθόρμητη κριτική μου για να την κρίνετε με αυστηρότητα. Εγώ δεν μπορώ να είμαι αυστηρά επαγγελματικός απέναντι σε αυτό το θέαμα, επειδή το θέατρο είναι ΚΑΙ διασκέδαση…

Σας τους παραδίδω στην ευφρόσυνη προσδοκία σας. Άξιοι καλλιτέχνες, για χειροκρότημα και όχι μόνον.

Δεν θα εξαιρέσω κανέναν, παρ’ όλο που θα …μπορούσα. Είναι κρίμα να τους βάλω να αλληλοφαγωθούνε, σαν γνήσιοι νεοέλληνες και να χαλάσουν την ωραία ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει με τα χαριτωμένα απρόβλεπτά της.