Ο Βρετανός Martin Crimp έμελλε να γράψει πριν σχεδόν μισό αιώνα ένα κείμενο που επρόκειτο να αγαπηθεί πολύ παγκοσμίως και, ίσως ακόμη περισσότερο, στην Ελλάδα. Καθόλου τυχαία, βέβαια!
Τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγες οι φορές που έχει ανέβει. Αυτή η αινιγματική ατμόσφαιρα και το παράδοξο τρίγωνο ανθρώπων που δρα μεταξύ λόγου και σιωπής, με έντονα, μυστήρια βλέμματα και παίρνει παράξενες αποφάσεις έχει, προφανώς, εμπνεύσει σκηνοθέτες και θιάσους να ασχοληθούν.
Ορισμένες φορές, δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς αν οι καλλιτέχνες του θεάτρου ασχολούνται με κάτι που τους είναι δυσνόητο, για να είναι δυσνόητο και στο κοινό και να πουν πως κάνουν τέχνη ή αν καταπιάνονται με ζόρικα θεατρικά πράγματα για να οδηγήσουν εαυτούς και θεατές στη λύτρωση. Για να είμαι ειλικρινής, είχα τον αντίστοιχο προβληματισμό κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το πέρας, της καλοκουρδισμένης παράστασης που παρακολούθησα στο θέατρο Skrow.
Το έργο «Στην Εξοχή» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ: ο σαραντάρης γιατρός Ρίτσαρντ και η γυναίκα του Κορίν μετακομίζουν μαζί με τα δύο τους παιδιά από την πόλη στην εξοχή, προκειμένου να ξαναχτίσουν τη σχέση τους και να βρουν γαλήνη. Όταν, όμως, ο Ρίτσαρντ φέρει στο σπίτι τους μια νεαρή γυναίκα η αλήθεια θα ξεγυμνωθεί και η ισορροπία θα κινδυνεύσει να χαθεί οριστικά.
Η Νέλλη Καρρά, έμπειρη θεατράνθρωπος και διδάσκαλος θεάτρου, εμπιστεύτηκε, παίρνοντας προσωπικό ρίσκο μετά βεβαιότητας, τρία νέα παιδιά, εμφανώς ταλαντούχα, και κατόρθωσε να τα συντονίσει μεταξύ τους και να δημιουργήσει κινούμενες και εξόχως ρυθμικές εικόνες αρμονίας.
Ο λόγος που η παράσταση «Στην Εξοχή» δεν μπορεί ποτέ να ανήκει στις… παραστάσεις της χρονιάς έχει να κάνει, κυρίως, με το ίδιο το κείμενο που είναι, κατά βάση, κρυπτογραφικό. Ο εγκλωβισμός των ηρώων, τα λάθη τους, οι συνεχείς συμβολισμοί που αποκαλύπτουν ή πάνε να συγκαλύψουν οι κινήσεις τους στήνουν ένα σύνολο πένθιμο, όσο και σαρκαστικό, ένα σύνολο λέξεων τόσο απλών και καθημερινών που πονούν έτσι όπως υφαίνονται σε υψηλότερα και, βέβαια, δυσνόητα νοήματα. Το κείμενο όμως δεν μπορεί να τρυπήσει την καρδιά του θεατή και στο θέατρο, κατά την άποψή μου, το θέλουμε αυτό. Ενώ είναι ένα αριστούργημα, χρειάζεται εξαιρετική μαεστρία και μπόλικη τύχη, για να καταφέρει, επί σκηνής, να αγγίξει στ’ αλήθεια κάποιον.
Η παράσταση της Νέλλης Καρρά απευθύνεται εμφανώς στο θεατρόφιλο κοινό κι είναι ένα μάθημα για την αξία της απλότητας, του μινιμαλισμού και της εσωτερικότητας στο θέατρο. Μια σύγχρονη παράσταση, με εξαιρετική μουσική και, βέβαια, το ίδιο το καταπλητικό Skrow που μοιάζει να φτιάχτηκε ακριβώς για το έργο αυτό.
Ο Γιώργος Λιάκος, πανέμορφος, απαστράπτων και καθηλωτικός-κυρίως, όμως, επειδή δεν μπορείς να μη σκεφτείς πόσο μικρός είναι για αυτόν τον ρόλο, έναν ρόλο που ο Νίκος Ψαρράς απογείωσε πριν σχεδόν δέκα χρόνια, καταφέρνοντας να τον βάλει κάτω από το δέρμα του. Ο νεαρότατος Λιάκος αξίζει συγχαρητήρια που άντεξε το βάρος αυτού του ρόλου κάτω από τις πλάτες του. Οι δύο συμπαίκτριές του -και αντίπαλοί του, φυσικά!- κατορθώνουν να πλαισιώσουν ικανοποιητικά τους κεραυνούς και τις αστραπές που φέρνει στη σκηνή ο… ατίθασος γιατρός. Ίσως, η Στέλλα Καπετάνιου κατορθώνει να δέσει εαυτόν λίγο περισσότερο με το ίδιο το έργο, αλλά και τον ρόλο του άντρα, από ό, τι η, λιγάκι αμήχανη σε ορισμένες φάσεις, Μπέτυ Σαράντη.
Για μια παράσταση αξιώσεων και χρήσιμου, στην εποχή των ευκολιών, βαθμού δυσκολίας, να πάτε να δείτε τα παιδιά στο Skrow. Ποιος είπε ότι πρέπει να καταλαβαίνουμε την τέχνη απ’ άκρη σ’ άκρη; Αντιθέτως, οφείλουμε, ως δώρο στην ψυχή μας, απ’ άκρη σ’ άκρη να την ψάξουμε, να την αισθανθούμε.
Info:
Στην Εξοχή, του Martin Crimp
Θέατρο Skrow, Αρχελάου 5, παγκράτι
Κάθε Πέμπτη στις 21:00
Στέλλα Καπετάνιου
Γιώργος Λιάκος
Μπέτυ Σαράντη
Κείμενο: Martin Crimp
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου – Παγκουρέλη
Σκηνοθετική επιμέλεια: Νέλλη Καρρά
