Γεννήθηκα στο Μαρούσι στις 5 Σεπτεμβρίου του 1983. Παρθένος, λένε. Και λέω κι εγώ πως ναι, είμαι, με βάση τα όσα θεωρείται πως ισχύουν. Είμαι συνεπής, της λεπτομέρειας, υπεραναλυτική, στην ώρα μου, αυστηρή με τους άλλους και τον εαυτό μου.

Μεγάλωσα σε ένα πολύ πολιτικοποιημένο περιβάλλον και έχω αναπτύξει μια προσωπική δυσανεξία για την πολιτική. Όχι ότι είμαι περήφανη γι’ αυτό-θα ήθελα να είμαι πιο ενεργή σε αυτό το κομμάτι.

Αφού πέρασα Νομική Θεσσαλονίκης, την οποία άφησα τελικώς για το Εθνικό, έφυγα για έξι μήνες, για θεατρικά σεμινάρια στο Harvard.  Παράλληλα με τα μαθήματα στις σχολές μου, έκανα τραγούδι και χορό.

Ο αδερφός μου, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος, σπούδασε επίσης Νομική, αλλά την ασκεί! Είναι δικηγόρος. Ξέρεις, πολλοί φοιτητές Νομικής ακολούθησαν καλλιτεχνικές πορείες…

Δεν θυμάμαι να έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στη ζωή μου. Μια μποέμικη, θα μπορούσε να πει κανείς, φάση ήταν τα τρία χρόνια της δραματικής. Ήμουν με ανθρώπους με τους οποίους συνεννοούμουν, έκανα θέατρο. Αυτό μου αρκούσε. Ποτέ δεν αποτελούσε για μένα διασκέδαση η φάση από καφέ σε καφέ και από μπαρ σε μπαρ, οπότε δεν ένιωσα ότι θυσίαζα χρόνο, ας πούμε, για το όνειρό μου.

Ξυπνάω το πρωί, έχω δουλειές, έχω πρόβα, έχω παράσταση. Ενδιάμεσα, θα πρέπει να φάω, να ξεκουραστώ, να κάνω το ζέσταμά μου. Όχι και πολύ ενδιαφέρουσα ζωή, ε; (γέλια) Αυτό το καλοκαίρι, πάντως, μετά από δύο χρόνια, θα κάνω διακοπές. Κάτι έχω προγραμματίσει. Σκέφτομαι την επιλογή να κάνω μερικές μέρες μόνη μου, με τη Λάβετ, φυσικά. (σ.σ: το σκυλάκι της). Αλλά μάλλον θα πάω και Σέριφο με φίλους! Το Πάσχα βρέθηκα στη Νέα Υόρκη, στην κολλητή μου και το απόλαυσα.

Η ευτυχία μου, όμως, είναι η δουλειά μου, πάνω από το πιάνο ή από κάποιο κείμενο μιας παράστασης ή στις πρόβες. Όσος χρόνος μου δίδεται και εφόσον είμαι υγιής είναι χαρά μου να τον επενδύω σε αυτό που αγαπώ να κάνω στη ζωή. Βρίσκω τον εαυτό μου κιόλας μέσα από αυτόν τον τρόπο.

Ταξιδεύω πολύ, γι’ αυτό και αγαπώ τις καλοκαιρινές μας περιοδείες. Δεν έχω ζήσει καιρό μακριά από την Αθήνα, όμως έχω τόπους που αγαπώ, όπως είναι η Θεσσαλονίκη και η Κρήτη. Αισθάνομαι, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, συγγένεια με αυτά τα μέρη, κάθε φορά που πάω ανοίγει η ψυχή μου!

Δεν είχα πάντα κοντό μαλλί. Είχα πολύ μακρύ, μάλιστα, κάποτε. Άρχισα σιγά σιγά να κόβω και τώρα με αυτό το κούρεμα που έχω αισθάνομαι ο εαυτός μου.

Η σχέση μου με τα πάθη, μιας και μου φέρατε έναν κούκλο διαβολάκο για τη φωτογράφιση και το ρωτάς, είναι ερωτική. Σχέση έλξης και απώθησης συνεχούς. Αν και άνθρωπος που αγαπά και προσπαθεί να προτάσσει τη λογική, το φλερτ με το πάθος φυγείν αδύνατον!

Με τον Θεό έχω, από παιδί, μια προσωπική σχέση. Δεν περνά ιδιαίτερα μέσα από τον εκκλησιασμό ή το ορθόδοξο δόγμα, αλλά πιστεύω σε Αυτόν.

Αγαπώ επίσης την ελληνική γλώσσα, είναι και το εργαλείο μου ως ηθοποιού. Δεν ξέρω αν με βοήθησε σε αυτό τόσο η σύντομη φοίτησή μου στη Νομική και το θέατρο, όσο το σχολείο ή και ο πατέρας μου που αγαπούσε πολύ το διάβασμα. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτά τα χρόνια «μαθητείας» που, τελικά, δεν παύει ποτέ, αρκεί να το θες.

Μου αρέσουν, πάντως, οι λέξεις, νομίζω ότι είναι ο λόγος για τον οποίο ασχολήθηκα με την υποκριτική. Διαβάζω βιβλία, κυρίως δοκίμια, αλλά δεν είναι ο τύπος που θα με κρατήσει ένα μυθιστόρημα. Μπορώ να καθίσω αρκετά πάνω από έναν στίχο ενός ποιήματος, από την άλλη, καθώς αγαπώ πολύ την ποίηση. Γράφω κιόλας κατά καιρούς, αλλά είμαι ένας αρκετά φοβικός άνθρωπος στο να εκθέτω τη δική μου γραφή.

Επίσης ένας καλός λόγος για να γίνω ηθοποιός!

Θα με χαρακτήριζα ευτυχισμένη. Επίσης, πολύ τυχερή και ευγνώμων. Κάνω το επάγγελμα που αγαπώ, βιοπορίζομαι από αυτό, μου δίνεται η ευλογημένη ευκαιρία να ζω την καθημερινότητά μου ως ηθοποιός σε μια χώρα που δεν είναι καθόλου αυτονόητο αυτό και με συνεργασίες από τις οποίες αποκομίζω χίλια δυο θετικά.

Έβλεπα τις προάλλες ένα βίντεο από μια ομιλία της αγαπημένης μου μέτζο σοπράνο στους αποφοίτους μια σχολής στην οποία διδάσκει. «Θα σας πω μια αλήθεια», είπε, και μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα, «δεν θα τα καταφέρετε ποτέ. Πάντα κάτι, ένα αντάτζιο, μια στιγμή δεν θα βγει όπως τη θέλατε ή τη φανταζόσασταν. Δεν υπάρχει κάτι για να κατακτήσετε, πάντα είναι η πορεία, η διαδρομή.» Μου ακούστηκε κάπως ησυχαστικό ως σκέψη, γιατί συμφωνώ.

Από μικρή νομίζω πως προετοιμάζω τον εαυτό μου γι’ αυτό που θέλω να κάνω. Προετοιμάζομαι, δηλαδή, τεχνικά για το πιο δύσκολο, ώστε, όταν έρθει, να είμαι έτοιμη να το υπηρετήσω σωστά. Το πιο δύσκολο, ή το επόμενο είναι διαφορετική «πίστα» για τον καθένα, ούτε μπορώ να το ορίσω και ακριβώς.

Η τηλεόραση, η οποία στην περίπτωσή μου είναι και το μέσο το οποίο με σύστησε στο ευρύ κοινό, μέσω του σήριαλ «Κάτω Παρτάλι» είναι κομμάτι της δουλειάς του ηθοποιού και έχει, όπως τα πάντα στη ζωή, θετικά και αρνητικά. Θετικό είναι η μεγάλη έκθεση που έχεις, αν και εφόσον βέβαια είναι κάτι επιτυχία-γιατί αν δεν είναι, ίσως η έκθεση αποτελέσει αρνητικό. Δεν λειτούργησα ποτέ φοβικά ή αγχωμένα απέναντι στο θέμα τηλεόραση, ξέρεις, να είμαι ή να μην είμαι. Αν μια πρόταση τηλεοπτική μου αρέσει, θα την κάνω. Αν μια θεατρική πρόταση μου αρέσει, το ίδιο. Θέλω πολύ να κάνω σινεμά, κάποια στιγμή… Δεν έχει έρθει ακόμα κάτι που να αισθάνομαι ότι είναι για μένα.

Το 2005 πρωτοέπαιξα σε κοινό. Ο Βιολιστής στη Στέγη, πώς δεν το θυμάμαι! Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή. Η πρώτη μου παράσταση, κατά την οποία είχα μηδενική αίσθηση κινδύνου και άγνοια, δόθηκε σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο. Ευτυχία!

Ποτέ δεν είχα στο νου μου ρόλους συγκεκριμένους με τους οποίους θέλω να αναμετρηθώ. Η ζωή, πιστεύω, έχει πολύ μεγαλύτερη φαντασία από μένα για μένα. Νιώθω ότι προσελκύω τους ρόλους και τις συνεργασίες που χρειάζομαι εκείνη την περίοδο και το καταλαβαίνω κατόπιν. Λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για μένα όλο αυτό.

Οι πηγές ενός ηθοποιού για να διατηρείται ενεργός και τεχνικά άρτιος είναι αστείρευτες. Μιλώντας για μένα, αντλώ γνώσεις και εργαλεία από τις σπουδές μου στο θέατρο και το τραγούδι, από μηχανισμούς που έχω αναπτύξει μόνη μου, από την ίδια τη ζωή και την καθημερινότητα. Επίσης, η πρακτική, η ζύμωση με την κάθε δουλειά είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και χρήσιμη από κάθε θεωρία. Αισθάνομαι ακόμα μαθήτρια, πάντως, για να σκεφτώ τον εαυτό μου σε θέση διδασκάλου. Με τη διδασκαλία αισθάνομαι τεράστια ευθύνη και, προς το παρόν, ανασφάλεια. Σε περίπτωση που θα έκανα κάτι τέτοιο, θα ήθελα να είμαι σίγουρη για ορισμένα πράγματα που υποθέτω ότι ακόμα τα δουλεύω πάνω μου, με μένα την ίδια.

Οι άνθρωποι των οποίων η άποψη με αφορά και τους ακούω απόλυτα είναι οι φίλοι μου, που με ξέρουν χρόνια και μπορούν εύκολα και έμπιστα να συσχετίσουν τα της ζωής μου με τα της σκηνής. Αποτελούν τους καλύτερους παρατηρητές μου.

Στο δίλημμα «έναν χρόνο χωρίς να παίξω πουθενά» ή «έναν χρόνο χωρίς τους φίλους μου», διαλέγω το πρώτο! Αγαπώ πολύ τις στιγμές μου μαζί τους. Η ζωή μου είναι πιο σημαντική από τη σκηνή, αν πρέπει να τα βάλω σε σύγκριση. Είμαι σκυλί στη δουλειά μου όσο το απολαμβάνω να είμαι. Η ζωή μου είναι η ζωή μου και η ψυχή μου είναι η ψυχή μου.

Έχω περάσει ψυχικές δυσκολίες και έχω ζητήσει και βοήθεια. Προσπαθώ έκτοτε το σκοτάδι να το κάνω φως. Αυτό θέλω και για την τέχνη: να μη γίνει το προσωπικό μας σκοτάδι ανάγκη επιβολής ενός μεγαλύτερου, γενικότερου σκοταδιού.

Ευχαριστούμε πολύ το γλυκοπωλείο «Στολίδι» στο Κερατσίνι, στην οδό Γκιώνας 2^Α, για την παραχώρηση του παραμυθένιου χώρου του, αλλά και τα γλυκά του κεράσματα!

Φωτογραφία: Αποστόλης Αναστασόπουλος

Make up/Μαλλιά: Νίκος Ζήσης