Η Νάγια Δαλακούρα είναι η πένα πίσω από το νέο μυθιστόρημα των εκδόσεων Κλειδάριθμος «Το λιμάνι των χαμένων γυναικών»: ένα ταξίδι στο χρόνο, σε πολιτείες μακρινές κι εξωτικές, αλλά ίσως όχι και τόσο μαγικές!
Ούτε τότε (το 1912 που τοποθετείται χρονικά η ιστορία) ούτε τώρα. Εμείς μιλήσαμε με την Νάγια Δαλακούρα σχετικά με την ιστορία που εμπνεύστηκε από ένα προσωπικό της ταξίδι στην Αργεντινή και την Ουρουγάη. Ένα βιβλίο που μας μεταφέρει από τη γη της Αίτνας στη Γη του Πυρός, μια ιστορία έρωτα και επανάστασης, μέσα σε ένα λατινοαμερικάνικο σκηνικό που σίγουρα πρέπει να διαβάσετε!
Πώς ανακαλύψατε την ανάγκη και την αγάπη σας για τη συγγραφή;
Θεωρώ πως άργησα να επιχειρήσω να γράψω, παρόλο που είμαι βιβλιοφάγος από μικρή ηλικία και ασχολούμαι πολλά χρόνια με τη λογοτεχνία σε θεωρητικό πλαίσιο (λέσχες φιλαναγνωσίας, βιβλιοπαρουσιάσεις κλπ). Η ανάγκη για τη συγγραφή πυροδοτήθηκε από ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής το οποίο παρακολούθησα στην Κομοτηνή σε ώριμη ηλικία. Το σεμινάριο μου πρόσφερε τα κατάλληλα τεχνικά εργαλεία και την ώθηση να γράψω. Έκτοτε δεν σταμάτησα.
«Το λιμάνι των χαμένων γυναικών» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Πόσον καιρό συλλέγατε υλικό και γράφατε;
Η αλήθεια είναι πως κουβαλούσα μέσα μου την ιστορία για πολλά χρόνια, μα δεν είχα την αυτοπεποίθηση να γράψω. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Έγραφα και ερευνούσα σε ιστορικά αρχεία παράλληλα για αρκετούς μήνες. Με ενδιέφερε ιδιαίτερα το κείμενο να πατάει σε ένα σαφώς τεκμηριωμένο ιστορικό-εθνογραφικό πλαίσιο και αυτό χρειάστηκε αρκετή επιμέλεια και προσοχή, ώστε να μην είναι εις βάρος της μυθοπλασίας, αλλά, αντίθετα, να την προωθεί χωρίς επιτήδευση.
Πώς ήρθε η έμπνευση για το βιβλίο;
Η ιστορία τρύπωσε μέσα μου σε ένα ταξίδι που έκανα μόνη σε ηλικία 25 ετών στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη με ένα σακίδιο στον ώμο. Ήταν μια συνταρακτική εμπειρία που με ώθησε στα άκρα, στο τέλος του κόσμου (μου). Θεωρώ πως έτσι γράφονται τα περισσότερα βιβλία. Τη στιγμή που ξεπερνάμε τον εαυτό μας, μετά από εμπειρίες που μας συγκλόνισαν.
Γιατί ο τίτλος «Το λιμάνι των χαμένων γυναικών»;
Είναι το λιμάνι του Μπουένος Άιρες. Το σημαντικότερο λιμάνι του Νότου του κόσμου. Λιμάνι με βαριά ιστορία. Οι αποβάθρες του δέχτηκαν εκατομμύρια μετανάστες, οι οποίοι έφεραν μαζί τους, σε εκείνη τη μεριά του κόσμου, τις ιστορίες τους. Ένα λιμάνι όπου «χάθηκαν» πολλές γυναίκες, μπλεγμένες στα κυκλώματα του υπόκοσμου.
Το βασικό ζήτημα του βιβλίου είναι το μεταναστευτικό. Πώς ήταν τότε οι συνθήκες και πώς συνδέονται με τη σημερινή εποχή;
Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους αναζητούν διαχρονικά το ίδιο: ένα νέο σπίτι, ελπίδα για το μέλλον και λίγη γαλήνη. Θα σκεφτόταν κανείς πως οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών που περιγράφονται στο «Το λιμάνι των χαμένων γυναικών» έχουν βελτιωθεί σήμερα. Με θλίβει βαθιά όταν αντιλαμβάνομαι πως οι καταυλισμοί-κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων στην χώρα μας είναι χειρότερα από τα κονβεντίγιος της Αργεντινής των αρχών του 20ου αι.
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο έρωτας στην υπόθεση;
Ο έρωτας είναι ο άξονας όλης της υπόθεσης. Πάνω σε αυτόν χτίστηκε το μυθιστόρημα. Αυτός είναι η κινητήρια δύναμη για τις πράξεις των ηρώων.
Οι ερωτευμένοι είναι και επαναστάτες;
Ναι, γιατί ο έρωτας μας δίνει φτερά και δύναμη. Μας κάνει να πιστεύουμε πως μπορούμε να αλλάξουμε ακόμη και το χρώμα του ουρανού!
Έχετε εμπνευστεί και από προσωπικά σας βιώματα;
Βιώματα ίσως όχι, αλλά από ανθρώπους που γνώρισα σίγουρα ναι. Πολλοί ήρωες του συγκεκριμένου μυθιστορήματος φέρουν χαρακτηριστικά ανθρώπων που με σημάδεψαν.
Αφιερώσατε το βιβλίο στους μετανάστες και επαναστάτες….Γιατί;
Γιατί και οι δύο είναι μαχητές. Κουβαλούν το πνεύμα της ελευθερίας μέσα τους.
Έχετε στα σκαριά κάποιο άλλο έργο;
Ναι, υπάρχει…!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Μπουένος Άιρες, 1912.
Η Ρόζα φτάνει στο μεγάλο πόρτο της Νότιας Αμερικής έχοντας επάνω της ακόμα το άρωμα της Σικελίας. Μια μετανάστρια ανάμεσα σε χιλιάδες, που ονειρεύεται μονάχα να στεριώσει, μα αγνοεί ότι η ευτυχία βιάζεται να πετάξει μακριά.
Ο Λουίς, νταής του ισπανικού γκέτο, με ρίζες ανδαλουσιανές, ζει στον υπόκοσμο του λιμανιού και δεν ονειρεύεται ποτέ. Ξέρει ότι εκείνο το λιμάνι θα έχει στέμμα του πάντα τη θλίψη.
Από τη γη της Αίτνας έως τη Γη του Πυρός οι δυο θα βυθιστούν σε ένα περιπετειώδες ταξίδι προσπαθώντας να χορέψουν έξω από τη σκιά τους. Με φόντο τον κόσμο των θρύλων και των ιθαγενών, όπου ο έρωτας και η μαγεία ορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων, θα αγωνιστούν σκληρά για ένα κομμάτι ευτυχίας.
*Η Νάγια Δαλακούρα γεννήθηκε το 1980 και μεγάλωσε στην Κομοτηνή. Δραστηριοποιείται στον χώρο των μουσείων ως επιμελήτρια εκθέσεων και μουσειοπαιδαγωγός. «Το λιμάνι των χαμένων γυναικών» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος
