ΣΑΒΒΑΤΙΑΝΑ

Δεν είναι ασυνήθιστο να συναντήσεις Έλληνα της σχολής του κυρίου Πορτόκαλος (της γνωστής ταινίας «Γάμος αλά ελληνικά»), ο οποίος να πιστεύει και να διαλαλεί με κάθε ευκαιρία πως τα πάντα τα σκέφτηκαν, επινόησαν, εφηύραν κ.λπ. αρχαίοι Έλληνες! Ακόμα και κινέζικες λέξεις ισχυριζόταν κάποιος στο ραδιόφωνο πριν από κάπου είκοσι πέντε με τριάντα χρόνια. Ποιος; Που να θυμάται κανείς πια.

Ωστόσο, φαίνεται πως αυτή η ροπή δεν οφείλεται αποκλειστικά σε κάποια νεοελληνική προγονοπληξία, αλλά είναι βαθιά αποτυπωμένη στο DNA μας, καθώς και οι ίδιοι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν πήγαιναν πίσω.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το Σάββατο. Η ετυμολογία που επικρατεί το ανάγει σε μία εβραϊκή λέξη που σήμαινε ανάπαυση. Μάλιστα, ορισμένοι ειδήμονες πάνε ακόμα πιο πίσω και αναφέρουν πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά το βαβυλωνιακό «σαμπατού» που ανακάλυψε ο εβραϊκός λαός κατά την αιχμαλωσία του από τους Βαβυλώνιους και τον εκτοπισμό του σε εδάφη της Βαβυλώνας, μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον βασιλιά των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα. Και το υιοθέτησε στο πλαίσιο αυτής της αέναης διαδικασίας ανταλλαγής πολιτισμικών στοιχείων ανάμεσα στους λαούς, όταν έρχονται σε επαφή ο ένας με τον άλλο.

Να, όμως, που είτε ο ίδιος ο Πλούταρχος είτε κάποιοι σύγχρονοί του το αμφισβητούσαν και προσδίνανε στη λέξη ελληνικότητα και δη διονυσιακή! Βάζει, λοιπόν, ο βοιωτός ιστορικός στα «Συμποσιακά» του τον Μοιραγένη να λέει: «Και νομίζω πως η γιορτή των Σαββάτων δεν είναι καθόλου άσχετη προς το Διόνυσο. Γιατί Σάβους και τώρα ακόμη πολλοί αποκαλούν τους Βάκχους και αυτή αφήνουν τη φωνή, την κραυγή, όταν τελούν όργια για το θεό, του οποίου διαπίστωση είναι δυνατό κάπου και από το Δημοσθένη να λάβει κανείς και από το Μένανδρο.».

Σειρά, μάλλον, πρέπει να πάρουν οι θεοί των Αζτέκων Κετζαλκόατλ και Τεξκαλιπόκα. “Τεότλ” ήταν, δηλαδή θεοί! Δεν μπορεί να είναι τυχαία αυτή η ηχητική συγγένεια των λέξεων!