Διαβάζουμε ανά διαστήματα για μηνύσεις –κυρίως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού– σε βάρος εταιρειών διαχείρισης μέσων κοινωνικής δικτύωσης με την κατηγορία πως λειτουργούν με σκοπό τον εθισμό των χρηστών τους υπονομεύοντας τη δημόσια υγεία. Φυσικά, η παχυσαρκία δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα με νόσους που θρέφουν τα εν λόγω μέσα.

Στην από εδώ πλευρά του ωκεανού, υποδεχόμουν το Μάρτη με ίωση, αναγκασμένη να παραμείνω σπίτι για αρκετές ημέρες. Πώς νομίζετε ότι πέρασε τόσος ελεύθερος χρόνος κρεβατωμένη ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους, πόσα βιβλία να διαβάσεις και πόσα άλμπουμ να ακούσεις; Τηλεόραση δεν ανοίγω εδώ και πολλά χρόνια, οπότε το σκρολάρισμα στα social media πήγε σύννεφο. Από μαγειρικές με celebrity chefs και κάθε λογής reels με food, wine and spirits influencers, μέχρι αναρτήσεις που πρότειναν πού θα φας το καλύτερο whatever, φλεξάροντας τόνους σως και λιπαρών τροφών, έσταζαν από την οθόνη μου.

Κατά βάθος η τεράστια επιτυχία του λεγόμενου food porn βασίζεται σε μια μόνο υπόσχεση. Μέσα σε κάθε ον πάνω σε αυτόν τον πλανήτη–ίσως και πέρα από αυτόν–
ενυπάρχει εν τη γενέσει του το αίσθημα της επιβίωσης-πείνας. Τα gigabytes γευστικών pixels καλύπτουν εικονικά την έλλειψη που ουσιαστικά γιγαντώνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως βασίλεια της αυτολατρείας και ως αποτέλεσμα της μοναξιάς. Διότι τι άλλο είναι η τροφή και το αίσθημα ευφορίας που συνεπάγεται παρά η πρώτη μορφή ζεστασιάς και φροντίδας που λάβαμε στα πολύ πρώιμα στάδια της ζωής μας. Τα οποία ενστικτωδώς θα συνεχίσουμε να επιθυμούμε και επιδιώκουμε να λάβουμε όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Εκτός από τις εικονικές τροφές που κατακλύζουν την καθημερινότητά μας, η τεχνολογία φέρνει νέους χώρους εστίασης. Ίσως να έχετε ακούσει για το, κλασικό πλέον, Ολλανδικό Febo και ανάλογα γιαπωνέζικα fast food εστιατόρια με αυτόματους πωλητές. Πρόσφατα άνοιξε σε κεντρική περιοχή της Αθήνας το λεγόμενο atm burger* όπου σκανάρεις ένα qr code που σου εμφανίζει το μενού, παραγγέλνεις, πληκτρολογείς όνομα, πληρώνεις και όταν το μηχάνημα φωνάξει το όνομά σου, παραλαμβάνεις το γεύμα σου που σε περιμένει πίσω από χοντρές νάιλον κουρτίνες σε ένα άνοιγμα στον τοίχο. Μέχρι στιγμής, έχει γίνει ανάρπαστο.

Για να συνεχίσω το θέμα των χώρων εστίασης που αλλάζουν, είναι και οι φούρνοι εργοστάσια που έχουν κατακλύσει την πόλη μας και τα περισσότερα αστικά κέντρα της χώρας. Όλοι με πανομοιότυπο ψευτομινιμαλιστικό κρύο design, που δεν αφήνει καμία αίσθηση χώρου όπου άνθρωποι δουλεύουν το αλεύρι για να δημιουργήσουν ένα τόσο σημαντικό είδος πρώτης ανάγκης, το ψωμί μας. Άλλωστε, οι περισσότεροι τροφοδοτούνται από τεράστια βιομηχανικά εργαστήρια που παράγουν προϊόντα από υλικά β’ διαλογής με φθηνό εργατικό δυναμικό. Δεδομένου αυτού, η τελική κοστολόγηση των εδεσμάτων τους είναι αδικαιολόγητα υψηλή.

Τέλος, ένα μήνυμα προς όσες/ους παραπονιούνται ότι οι πρώτες ύλες έχουν χάσει τη γεύση τους εξαιτίας της αντικατάστασης των παλιών σπόρων με νέες ποικιλίες. Καλό θα ήταν να σκεφτούμε πως –εκτός από τον σπόρο που σίγουρα παίζει ρόλο– ένα μεγάλο ποσοστό της γεύσης οφείλεται στο μικροκλίμα του εκάστοτε τόπου. Όσο καταστρέφουμε το περιβάλλον, θα χάνουμε μαζί του κι ένα κομμάτι γεύσης. Επίσης, σχετικά με τους σπόρους υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση.