Σαράντα χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «Χρυσή Αυγή» από τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Τριάντα περίπου χρόνια από τις πρώτες επιθέσεις· το 1990 καίνε τα κεντρικά γραφεία του ΣΕΚ στην οδό Μενάνδρου. Ο κατάλογος από κει και πέρα είναι μακρύς και τραγικός.

Έντεκα χρόνια από όταν άρχισε η άνοδός της η οποία πήγε χέρι-χέρι με την οικονομική κρίση του ’09 και βοηθήθηκε από πολλά ΜΜΕ. Εννιά χρόνια από την πρώτη φορά που μπήκε η «Χρυσή Αυγή» στη βουλή. Δύο χρόνια από όταν η βουλή είναι «καθαρή» από την χρυσή αυγή. Ένας περίπου χρόνος από όταν βγήκε η καταδικαστική απόφαση για τα μέλη της «Χρυσής Αυγής» με την συγκέντρωση έξω από το εφετείο χιλιάδων κόσμου.

Από κει και πέρα άνοιξε ξανά μία κουβέντα για το κατά πόσο αυτή η απόφαση –σε συνδυασμό με την εκλογική αποτύπωση του ’19, είναι το σφύριγμα της λήξης τόσο για την υπόθεση χρυσή αυγή όσο και για τον φασισμό.

Πολύς κόσμος, οργανώσεις, κόμματα, εκφράστηκαν ανοιχτά λέγοντας ότι με τις ιδέες δεν ξεμπερδεύει κανείς τόσο εύκολα. Αλλάζει το περιτύλιγμα, αλλά η ουσία παραμένει ίδια.

Ειδικά όσο ακόμη περνάμε από την μία κρίση στην άλλη χωρίς κανένα περιθώριο υγιούς ανάσας, αλλά και χωρίς ένα κίνημα από την άλλη πλευρά που θα μπορούσε να απαντάει έγκαιρα, οργανωμένα -τόσο σε πρακτικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο χωρίς να αφήνει κενά που στην ουσία τους ωθούν ανθρώπους προς την άκρα δεξιά και τον φασισμό- και με συνεχή παρουσία στην ιδέα και τις πρακτικές του φασισμού για να τον ανακόψει.

Τα όρια αυτών των ιδεών πολλές φορές είναι θολά. Τώρα, όσοι την πέφτουνε με μαχαίρια και ξύλο σε μετανάστες, αριστερούς, αναρχικούς και σε ό,τι είναι διαφορετικό και τους ενοχλεί μπορεί να μην ψηφίσουν καν χρυσή αυγή, δεν τους ενδιαφέρει καν η συγκρότηση μετώπων, δεν έχουν καν ξεκάθαρο γιατί και ποιους βαράνε. Είναι μία συσσωρευμένη οργή, ιδέες ακόμη και ατάκες που άκουσαν και τους φάνηκαν εύκολες και λογικές, μία γηπεδική και συμμορίτικη λογική που μπορεί να διοχετευτεί προς τους πάντες και τα πάντα, διατηρώντας βέβαια πυρηνικά φασιστικά και ναζιστικά χαρακτηριστικά. Θα μου πεις, πάντα έτσι δεν δρούσαν αυτοί; Σαν συμμορία. Ναι, αλλά αυτή η συμμορία είχε όνομα και σε μεγάλο βαθμό είχε και ιδεολογικό προσανατολισμό. Ήταν σχηματισμένη. Πλέον μιλάμε για ένα ανομοιόμορφο κράμα. Έχουμε φαινομενικά περάσει στη μετά-χρυσής αυγής εποχή όπου όλες αυτές οι φασιστικές ιδέες που ανατράφηκαν τόσα χρόνια μέσα στην κοινωνία ξαναβγαίνουν στον δρόμο γιατί πολύ απλά δεν πέθαναν ποτέ. Τις ταμπέλες μπορούμε εύκολα να τις ρίξουμε, αυτό που έγραφε πάνω η ταμπέλα όμως μπορεί να συνεχίσει να ζει αιωρούμενο.

Το πρόσφατο περιστατικό με τα επεισόδια έξω από το ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη, είναι ένα μικρό δείγμα, υψίστης σημασίας όμως, για το τι συμβαίνει ακόμη μέσα στην κοινωνία.

Μπορούμε όμως με τόση ευκολία να πούμε ότι η «Χρυσή Αυγή» τελείωσε; Οι «μαθητές» μέσα από τα κάγκελα του σχολείου χαιρετάνε ναζιστικά. Επίσης, ο Μιχαλολιάκος, πριν από λίγη ώρα και μέσα από την φυλακή και την προσωπική του ιστοσελίδα έστειλε μήνυμα: «Από τις φυλακές Δομοκού τους στέλνω το μήνυμα και μαζί με εμένα και αγνοί Αγωνιστές από κάθε γωνιά της Ελλάδος, από την Κρήτη και την Μάνη μέχρι τον Έβρο, μήνυμα ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν τέλειωσε και δεν θα αργήσει η ώρα, που θα το διαπιστώσουν. Τίποτε δεν μένει ίδιο όπως ελπίζουν. Η ώρα δεν αργεί που ο Λαός θα θυμηθεί και θα ζητήσει και πάλι την ΑΛΗΘΙΝΗ Χρυσή Αυγή».

Σε περίπτωση που δεν είναι οργανωμένο από τη χρυσή αυγή όλο αυτό, μεγάλο ενδιαφέρον θα έχει τώρα ο «πόλεμος» που θα γίνει για το ποιος θα απορροφήσει αυτές τις ομάδες. Δεν πρόκειται να μείνουν για πολύ καιρό ακόμα ασκεπείς. Η «Χρυσή Αυγή» πάντως ήδη εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία «συγχαίρει τους μαθητές του 1ου-2ου ΕΠΑΛ Σταυρούπολης για την δυναμική τους αντίδραση απέναντι στις προκλήσεις και τις απόπειρες καπήλευσης των κινητοποιήσεών τους για αντεθνικούς σκοπούς».

Επίσης ενδιαφέρον έχει το ποιοι και πώς θα αποφασίσουν να δράσουν για να αναχαιτίσουν τις πρακτικές αυτές. Η απάντηση σε τέτοια περιστατικά πρέπει να έρχεται από τον κόσμο της γειτονιάς, τους εκπαιδευτικούς, τους ίδιους τους μαθητές, τους γονείς. Από οποιονδήποτε άνθρωπο ακόμη πιστεύει ότι ο φασισμός είναι η σαπίλα του ντουνιά που γεννάει τέρατα. Δεν θα μας σώσει κανένα δικαστήριο, κανένας μεσίας, κανένας ηγέτης.

Μία ερώτηση όμως προς όλους όσους τόσα χρόνια έλεγαν ότι δεν θέλουν να είναι τα σχολεία φωλιές για την δημιουργία αριστερών, κομμουνιστικών και προοδευτικών απόψεων, προς όλου όσοι έλεγαν να βγει η πολιτική από τα σχολεία γιατί το μόνο που πρέπει να απασχολεί ένα σχολείο είναι η περιβόητη ύλη· τα προτιμάτε τα σχολεία τώρα που από μέσα τους ξερνάνε φασίστες που δέρνουν τα παιδιά σας;