Φωτισμένος Ντοστογιέφσκι, απολύτως σύγχρονος

Μαζί με τον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή» (από τους «Αδελφούς Καραμαζώφ») ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι μίλησε με απολύτως ποιητικό τρόπο για εκείνα που δεν μπόρεσαν, δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν οι άλλοι να πουν: η αναγκαιότητα της θρησκείας μετά την Έξοδο από τον Παράδεισο, Η Επιστήμη ως υποκατάστατο της αληθούς Αγάπης, το ανέφικτο της ευτυχίας όταν το αλαζονικό άτομο Υβρίζει υπερβαίνοντας την φιλότητα και οδηγείται από την Νέμεσιν εις την Κατά-στροφήν παρασύροντας τους άλλους όλους στον κατήφορο τής δονητικής έκπτωσης από το «ωκεάνιο αίσθημα» της ένωσης με το Όλον, το Άπαν, το Ταυτόν.

Είναι φρικτό το πώς ο γήινος μολύνει με την συναισθηματική του αναπηρία έναν μακρινό πλανήτη, δίδυμο αντίγραφο τής Γης. Ζητάει στο τέλος να σταυρωθεί από τους παρασυρμένους, αθώους μέχρι πρότινος ανθρώπους που τον φιλοξένησαν και τον δέχτηκαν και τον αγάπησαν, ενώ αυτός (ένας μόνος) τους κατέστρεψε και τους οδήγησε στο νείκος/μίσος, στον πόλεμο, στην αρχομανία, στη βία, στον φόνο, στο θάνατο…

Αντιστρέφοντας το προπατορικό αμάρτημα ο ιδιοφυής, ο φωτισμένος Ντοστογιέφσκι μιλάει σκληρά για πράγματα και καταστάσεις που μας πληγώνουν και δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε.
Το πρόσχημα της τρέλας, η απομόνωση τού διαφορετικού, του προφήτη, του τίμιου μάρτυρα της εποχής του, είναι σε χρήση ήδη από την Αρχαιότητα με τον «αποδιοπομπαίο φαρμακό», τον «αίροντα τας αμαρτίας τού Κόσμου».

Σε αυτόν τον ρόλο ο Άρης Σερβετάλης απέδωσε τα μέγιστα παραβαίνοντας τα όρια και τις ερμηνευτικές υπαγορεύσεις που θέτει το «παράδοξο τού Diderot». Έγινε ο ήρωας που εκλήθη/επέλεξε να υποδυθεί. Ξεπέρασε κάθε υποκριτική μανιέρα/ευκολία/επιταγή κι έγινε μια σπαρακτική διαμαρτυρία σε δύσκολους και μεταβατικούς καιρούς όπου όλοι πνευματικοί άνθρωποι ασφυκτιούν κάτω από το βάρος τού Υλισμού.

Εξ αντιθέτου ομοιοπαθητική θεραπεία, προειδοποίηση. Σαν τον Ιωάννη όταν βυσσοδομεί εναντίον της Ηρωδιάδας. Και το λασπωμένο νερό, το πλαγίως φωτισμένο με θερμά και ψυχρά χρώματα (εναλλάξ) εικονοποιεί το τέλμα τής Γης εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Εξαιρετικό σκηνικό, καρναβαλικά κοστούμια που παραπέμπουν στην Commedia dell’Arte, ηχητικές και φωτιστικές ευκολίες που παραπέμπουν σε μια εφιαλτική ρομποτική εποχή. Και ο Άνθρωπος διψάει για Αγάπη, λιμοκτονεί για Αγάπη, θεοποιεί τον Εαυτό του, αποδομεί τα πάντα, θεωρεί (ο γελοίος) πως όλοι οι άλλοι είναι μια παραίσθηση που ικανοποιεί απλώς τις δικές του ατομικές ανάγκες.

Ιδιοτέλεια, Αλαζονεία, Υπέρβαση τού Μέτρου, Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Καταστροφή, Πτώσις, Έκπτωσις, Αδιέξοδο.
Ο Φίοντορ Ντοστογιέφσκι ενώ δεν έγραψε για το θέατρο (όπως ο Παπαδιαμάντης και ο Βιζυηνός) είναι μακρινός απόγονος και κληρονόμος των αρχαίων τραγικών ποιητών και τολμάει να θέσει την πέννα του στις συλλογικές πληγές της Ανθρωπότητας αναζητώντας μια λύση, μια κάθαρση, την Κάθαρσιν, έναν εξαγνισμόν έστω…

Μέγιστη εμπειρία η ενεργός παρακολούθησις αυτής της παραστάσεως από τον συνδημιουργό θεατή. Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει τι λένε τα παραθεατρικά αιωνίως σχολιάζοντα παράφορα/παράφρονα παράσιτα. Κάθε δημοσιότης, ακόμη και η αρνητική, ειδικά αυτή, είναι – εν τέλει – προς όφελος τού κοινωνουμένου νοήματος.

Χαιρετίζω τον Άρη Σερβετάλη ως τον Αντονέν Αρτώ τού καιρού μας. Ας υπάρχουν και οι «ηθοποιοί προφήτες», όπως οι «ποιητές προφήτες» κι ας είναι λίγοι. Στην κορυφή δεν παρατηρείται ποτέ συνωστισμός…
Μην χάσετε αυτή την παράσταση!!!

Έμπλεος θαυμασμού και πνευματικής ανατάσεως,

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr

info από το Δελτίο Τύπου:

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι
Το όνειρο ενός Γελοίου

Με το πιο αισιόδοξο και διορατικό κείμενο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, «Το Όνειρο ενός Γελοίου» καταπιάνονται αυτή τη φορά η Έφη Μπίρμπα και ο Άρης Σερβετάλης.

Ο ήρωάς μας δεν βρίσκει ενδιαφέρον σε τίποτα, δεν πιστεύει σε τίποτα, δεν προσδοκά τίποτα. Το βλέμμα του καρφώνεται σ’ ένα αστεράκι. Ήξερε πως εκείνη τη νύχτα η πράξη θα εκτελεστεί. Και σίγουρα θα είχε σκοτωθεί αν δεν υπήρχε εκείνο το κοριτσάκι… Τη νύχτα εκείνη είδε το όνειρο που του αποκάλυψε την αλήθεια, το όνειρο που έγινε ο προάγγελος για μια νέα ζωή, ανακαινισμένη… είναι σε σύγχυση;

«Το Όνειρο ενός Γελοίου», μια ιδιότυπη ιλαροτραγωδία, ένα φανταστικό αφήγημα – αριστούργημα του Ρώσου δασκάλου της ανθρώπινης ψυχολογίας, μας ξεναγεί στην ιστορία της ανθρωπότητας, από την προπτωτική κατάσταση της αθωότητας στον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης φύσης. Ο γελοίος άνθρωπος μας κάνει μετόχους της ιστορίας και πρόσωπα του διηγήματος, γινόμαστε θεατές και χαρακτήρες του έργου ταυτόχρονα.

Ένα όνειρο γίνεται αιτία να αλλάξει ένας άνθρωπος για πάντα.

Ο Άρης Σερβετάλης υπό την καθοδήγηση της Έφης Μπίρμπα μας ξεναγεί στον κόσμο του Γελοίου του Ντοστογέφσκι οδηγώντας μας στα μύχια των σκέψεών του, μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, αλήθειας και ψευδαίσθησης, ορατού και αόρατου, κωμικού και τραγικού, γελοιότητας και σαλότητας.
Η παράσταση αποπειράται να διερευνήσει τ’ αδιέξοδα της ανθρώπινης φύσης της οποίας τα υλικά είναι ίδια με αυτά των ονείρων…

Συντελεστές

Σκηνοθεσία-εικαστική εγκατάσταση-σχεδιασμός κοστουμιών: Έφη Μπίρμπα
Απόδοση – Δραματουργία: Άρης Σερβετάλης – Έφη Μπίρμπα
Μουσική: Vangelino Currentzis
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Καρβέλας
Καλλιτεχνική συνεργάτις: Βάσια Λύρη
Sound design: Κώστας Μιχόπουλος
Κινηματογράφιση-trailer: Make Your Own Films –Γρηγόρης Πανόπουλος
Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καπλανίδης
Υπεύθυνη περιοδείας: Νόρα Φαγά
Social Media – Διαφήμιση: Renegade Media, Βασίλης Ζαρκαδούλας
Επικοινωνία – Γραφείο Τύπου: Μαρία Τσολάκη

Παραγωγή: Τεχνηχώρος

Ερμηνεύουν: Άρης Σερβετάλης, Έφη Μπίρμπα

Εισιτήρια: Γενική είσοδος:15€
Προπώληση: viva.gr