Ένα ... ΜΠΙΠ στην Κυψέλη!

Στην Κυψέλη, υπάρχει ένα … «Μπιπ» που εκπέμπει το δικό του … σήμα. Το δικό του καλλιτεχνικό στίγμα. Τη θετική ενέργεια και την καλή του διάθεση. Βάζει το δικό του λιθαράκι στα θεατρικά δρώμενα της εποχής μας, με στόχο πάντα αυτό που θέλουμε όλοι, θεατές και άνθρωποι του θεάτρου: καλό θέατρο, προσεγμένο, που να έχει κάτι να μας πει, που μας αγγίζει. Από το 2015, κοσμεί την Αγίου Μελετίου, σε μια καθαρά και παραδοσιακά θεατρική γειτονιά. Cozy και άνετο, με ζεστό φουαγιέ και μεγάλη σκηνή. Από στόμα σε στόμα, έχει αποκτήσει τη δική του οντότητα στην Αθήνα.

Εμείς μιλήσαμε με τη Χριστίνα Χριστοφή, την «ψυχή» του ΜΠΙΠ: πολυπράγμων, καθώς παίζει, σκηνοθετεί, γράφει. Όπως μας είπε όμως, είναι πάνω απ’όλα «εργάτης του θεάτρου». Όχι μόνο του «ΜΠΙΠ». Γενικώς. Έτσι, θα τη δεις να κάνει τα πάντα, να μαθαίνει τα πάντα, με χαμόγελο στα χείλη.

Γιατί η Χριστίνα ονόμασε το θέατρό της … «ΜΠΙΠ»; Έψαχνε ένα όνομα που να μην είναι πολύ… «βαρύγδουπο»: «Ήθελα ένα προσιτό όνομα, να έχει χιούμορ και με αυτό τον τρόπο να δηλώσω ότι δεν χρειάζεται να παίρνουμε τους εαυτούς μας τόσο πολύ στα σοβαρά. Επίσης, «Μπιπ» είναι ο ήχος που πέφτει (τηλεοπτικά) πάνω στο βρίσιμο. «Μπιπ» είναι οι κόρνες, αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης. Το κογιότ δεν πιάνει ποτέ το «Μπιπ μπιπ». Και επίσης, το «Μπιπ» δεν είναι καν λέξη. Είναι η μίμηση ενός ήχου».

Η Χριστίνα έχει σπουδάσει μουσική & marketing. Στην πορεία, σπούδασε σκηνοθεσία στην Αμερική κι όταν γύρισε, ξεκίνησε να γράφει. Κάπως έτσι, άρχισε και να σκηνοθετεί παραστάσεις (έργα δικά της ή άλλων) σε θέατρα. Κάποια στιγμή, μία Αγγλίδα φίλη της, η Κέιτ, έριξε την ιδέα να φτιάξουν ένα δικό τους χώρο: «Ξεκινήσαμε να το ψάχνουμε. Απογοητευτήκαμε στην αρχή και την αφήσαμε την ιδέα… Μετά την έπιασα πάλι μόνη μου. Ένιωσα την ανάγκη να υπάρχει ένας χώρος, ένα σπίτι να το πω, όπου να μπορώ να λειτουργώ πιο ελεύθερα γύρω από το θέατρο και να φιλοξενώ παραστάσεις. Κάπως έτσι, γεννήθηκε το ΜΠΙΠ..»

Το θέατρο «ΜΠΙΠ» είναι ένας χώρος φιλόξενος και μοντέρνος. Ήρεμη ατμόσφαιρα και κλίμα, με μεγάλη και ζεστή σκηνή, που φέρνει το θεατή κοντά στο εκάστοτε δρώμενο, γεγονός τόσο όμορφο, αφού το θέατρο είναι ακριβώς αυτό: επικοινωνία. Παλιότερα, ο χώρος ήταν κατάστημα με ρούχα και η Χριστίνα το νοίκιασε και με εμπειρική γνώση και τη βοήθεια ενός αρχιτέκτονα, το μετέτρεψε σε θέατρο. Το «ΜΠΙΠ» λοιπόν έκανε την εμφάνισή του στα θεατρικά δρώμενα το Φεβρουάριο του 2015. «Η πρώτη παράσταση ήταν η «Λάσσυ» του Ανδρέα Φλουράκη όπου παίζαμε ο Ηλίας Βαλάσης και εγώ. Ήταν ένα δυνατό ξεκίνημα, γιατί αυτό το έργο είχε πάει καλά και στο θέατρο «Επί Κολωνώ». Σιγά-σιγά, ακολούθησαν κι άλλες».

Στην εποχή μας, ένα θέατρο μόλις 50 θέσεων, πώς μπορεί να επιβιώσει; Και κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, με τόσους κλειστούς δρόμους, για διάφορους λόγους, που πολλές φορές δεν μπορούν να έρθουν ούτε οι ηθοποιοί. Η Χριστίνα κάνει δύο επιπλέον δουλειές για να βγαίνουν τα έξοδα και θεωρεί ότι θα αργήσει πολύ να βιοποριστεί από το θέατρο. Όπως μας είπε, η κουβέντα σχετικά με το θέατρο και την επιβίωση είναι μεγάλη και ανεξάντλητη:

«Να ξεκινήσω με μία αισιόδοξη νότα και να πω ότι για το ΜΠΙΠ κάθε χρόνος είναι και λίγο καλύτερος. Βέβαια, τα πράγματα παραμένουν πολύ δύσκολα στη συνθήκη που ζούμε όλοι. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι νοικιάζουμε τα θέατρα όλο το χρόνο, ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες, που δεν υπάρχουν παραστάσεις και δεν έχουμε κανένα έσοδο. Βέβαια, όλη η κοινωνία δυσκολεύεται, εμείς γιατί να ξεφύγουμε; Και το πρόβλημα νομίζω είναι ότι η Τέχνη δεν είναι προτεραιότητα του κράτους. Δεν υπάρχει όραμα, δεν ενδιαφέρεται κανείς σοβαρά για το ελληνικό θέατρο και το πώς αυτό εξελίσσεται και δημιουργεί. Αν το κράτος δεν ενδιαφέρεται, μένει η ιδιωτική πρωτοβουλία. Κάποιοι λοιπόν το βλέπουν με βάση το κέρδος, κάποιοι με άλλα κριτήρια, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Υπάρχουν πλέον πάρα πολλά θέατρα στην Αθήνα, μικρά, μεγάλα, παλιά, νεόδμητα. Ο καθένας που έχει ένα θέατρο προσπαθεί να επιπλεύσει σε μία δύσκολη κατάσταση κι αυτό θέλει ισορροπίες. Από τη μία πρέπει να βάζεις παραστάσεις μέσα στο θέατρο, δεν μπορείς να μείνεις με μία παράσταση, δεν αντέχεις.

Είμαστε πάρα πολλοί. Υπάρχει όμως παράλληλα και μεγάλη προχειρότητα. Υπάρχει υλικό που δεν είναι έτοιμο να παρουσιαστεί, αλλά παρ’ όλ’ αυτά παρουσιάζεται. Έτσι όμως δεν προχωράμε. Δεν μπορούν να ανεβαίνουν παραστάσεις μόνο για να τις βλέπουν οι φίλοι και η οικογένειά μας. Επιπλέον, προσωπικά, δεν σκέφτομαι και ως επιχειρηματίας. Δεν κοιτάω να δω πώς θα βγει κέρδος. Προσέχω όσο μπορώ τις επιλογές όμως, τις παραστάσεις που φιλοξενούνται στο ΜΠΙΠ. Προσπαθώ οι παραστάσεις που έρχονται να είναι δουλεμένες, ή να μην έχουν τηλεοπτική αισθητική. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Και θέλω να υπάρχει θετική ενέργεια και ένα κλίμα σεβασμού και εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Αν δεν υπάρχουν αυτά, ας μην συνεργαστούμε καλύτερα. Δεν θέλω να υπερπροσπαθώ για τίποτα…»

Στο θέατρο ένας είναι ο ανταγωνισμός. Και μάλιστα ο δυσκολότερος όλων: Αυτός με τον εαυτό σου. Σε όποιο πόστο κι αν είσαι. Να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Να γίνεις λίγο καλύτερος. Αυτό είναι η μεγάλη δυσκολία.

Γι’ αυτούς τους λόγους η Χριστίνα έχει επιλέξει και κάποιους σταθερούς συνεργάτες, να συμπορεύεται. «Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η σχέση μαζί τους ήταν και είναι καθοριστική. Ο Βαγγέλης Κουντουριώτης, ο σύντροφός μου που βοηθά και στηρίζει σε όλα, ηθοποιός και ο ίδιος, ο Ανδρέας Φλουράκης, ο Γιάννης Ζέρβας που τον εμπιστεύομαι, τον εκτιμώ και είναι πραγματικά ένας πολύτιμος συνεργάτης, η Σεμέλη Παπαοικονόμου, ταλαντούχα ηθοποιός και Μπιπόπαιδο,, ο Δημήτρης Μαργαρίτης και η Μαίρη Ξανθοπουλίδου με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ, επίσης δεν ξεχνώ την πολύτιμη βοήθεια του Παναγιώτη και του Στέλιου Πλασκασοβίτη στο ξεκίνημα του ΜΠΙΠ, χωρίς αυτούς δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα, η Μυρτώ Κοσμοπούλου είναι μια ταλαντούχα, νέα σκηνογράφος που εμπιστεύομαι, η Μαρία Μπρανίδου και η Ζωρζίνα Τζουμάκα είναι στενές συνεργάτιδες. Επίσης, θέλω να αναφέρω και τον Ηλία Βαλάση, τον Ηλία που κάναμε μαζί τη Λάσσυ και ξεκίνησε το ΜΠΙΠ. Ελπίζω να μην ξεχνάω κανέναν… Γενικά προτιμώ να έχω σταθερούς συνεργάτες για να συνεννοούμαστε και να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα».

Θυμάσαι κάποια πολύ ωραία στιγμή εδώ στο «Μπιπ»; Κάτι που να σε γεμίζει και να λες «καλά έκανα τελικά και το άνοιξα»; «Μ’ άρεσε πολύ όταν οργάνωσα κάποιες performances στο ΜΠΙΠ, κάλεσα καλλιτέχνες που εκτιμώ και κάναμε πράγματα σε σχέση με τους μετανάστες (εκείνη τη χρονιά ήταν έντονο το θέμα, τώρα, δυστυχώς, έχουμε αρχίσει να το συνηθίζουμε) και ο καθένας έκανε κάτι δικό του στη σκηνή και έγινε ένα πολυσυλλεκτικό δρώμενο. Είχαμε και πολύ κόσμο. Ήταν κάτι «ανοιχτό», σε διάλογο, σε ζύμωση. Αυτή ήταν ωραία στιγμή. Επίσης, απολαμβάνω τις συλλογικές παρουσιάσεις των νέων θεατρικών συγγραφέων που γίνονται δύο χρόνια τώρα στο ΜΠΙΠ, όλοι μαθητές του Ανδρέα Φλουράκη. Πιστεύω ότι η θεατρική συγγραφή είναι κάτι που πρέπει να στηρίζουμε. Φυσικά, ωραίες στιγμές ζω όταν ανεβαίνουν και τα δικά μου έργα.

Το «Μια μαύρη τρύπα στο κέντρο της Κυψέλης» θα το θυμάμαι για πάντα, γράφτηκε με την Ανδρονίκη Μαστοράκη σε μια δύσκολη περίοδο και όλη αυτή η δυσκολία μεταφράστηκε σε ένα ιδιαίτερο έργο με χιούμορ και υπερβατικές στιγμές. Έχω ανεβάσει αρκετές παραστάσεις στο ΜΠΙΠ, κυρίως ελληνικά έργα, της Θεώνης Δέδε, της Ελένης Κωστοπούλου, του Ανδρέα Φλουράκη, και πρόσφατα σκηνοθέτησα και το «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» του Πίντερ. Πολλές φορές λέω όταν κουράζομαι «Παράτα τα! Γιατί το κάνεις όλο αυτό;» Αλλά τελικά αλλάζω γνώμη και συνεχίζω. Μια συζήτηση, το «ξεκλείδωμα» ενός έργου, μία πρόβα που θα πάει μαγικά καλά, αυτές οι στιγμές σε κάνουν και αντέχεις. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούμε χωρίς τη διαδικασία του θέατρου».

Βρισκόμενο στην πλέον θεατρική γειτονιά της Αθήνας, με 4-5 θέατρα να το περιβάλλουν σε ακτίνα 100 μέτρων, αναρωτιέμαι αν υπάρχει ανταγωνισμός: «Μεταξύ μας στην Κυψέλη; Ούτε καν. Μπορώ να σου πω και το αντίθετο. Αλληλοϋποστηριζόμαστε. Γιατί στην ουσία, δεν είμαστε ανταγωνιστικά θέατρα. Είναι θετικό να είμαστε μια γειτονιά θεατρική. Επιπλέον, να ανταγωνιστώ τι; Το ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ και το ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ; Αυτά είναι μεγάλα θέατρα, με πορεία πολλών ετών πίσω τους. Θα ήταν αστείο να συγκριθώ. Όταν αγαπάς το θέατρο, δεν χωράνε τέτοια.

Στο θέατρο ένας είναι ο ανταγωνισμός. Και μάλιστα ο δυσκολότερος όλων: Αυτός με τον εαυτό σου. Σε όποιο πόστο κι αν είσαι. Να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Να γίνεις λίγο καλύτερος. Αυτό είναι η μεγάλη δυσκολία. Μακάρι να πηγαίνουν καλά όλα τα θέατρα. Βέβαια φέτος, έχω ακούσει ότι η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά. Όμως εμείς, τα μικρά θέατρα, δεν έχουμε δει διαφορά. Έχουμε μόνο 50 θέσεις. Κάποιες παραστάσεις έχουν και κάποιες δεν έχουν κόσμο. Αν το συγκρίνω με πέρσι, δεν έχει αλλάξει κάτι. Νομίζω στα μεγάλα και πιο «εμπορικά» θέατρα φαίνεται η διαφορά».

κβάντα στιγμιοτυπο — photo: Χρήστος Καλαϊτζής

Η Χριστίνα, εκτός από τις παραστάσεις που φιλοξενεί στο «ΜΠΙΠ», από τις 8/12 και κάθε Κυριακή στις 19.00, θα παίζει στην «Κβάντα», ένα έργο, ένας μονόλογος που έγραψε η ίδια και συσχετίζει γεγονότα και τα συναισθήματα, με τη κβαντική φυσική: «Η «Κβάντα» είχε σαν έμπνευση την κβαντική φυσική. Όλα είναι ένα, όλα είναι παντού. Αυτό που έλεγαν από πολύ παλιά κάποιες θρησκείες τώρα έρχεται η επιστήμη να το αποδείξει. Είσαι παντού, ταυτόχρονα. Ασύλληπτο. Αλλά η εμπειρία μας είναι περιοριστική. Μπορείς να είσαι μόνο σε ένα σημείο. Και έτσι χάνεις στιγμές δικών σου ανθρώπων, δεν συναντιέσαι ποτέ με έναν έρωτα που μένει τελικά ανεκπλήρωτος, είσαι στη σκηνή και συγκινείς ή συγκινείσαι ή τίποτα από αυτά, γιατί έτσι συμβαίνει και με τη μαγεία του θεάτρου, πότε συμβαίνει και πότε όχι. Η ΚΒΑΝΤΑ είναι ο μονόλογος μιας ηθοποιού που ξέχασε τα λόγια της. Είναι έτοιμη να παίξει ένα κλασικό μονόλογο. Έχει ετοιμαστεί, έχει ντυθεί. Αλλά κάτι έχει συμβεί και ξεχνάει τα λόγια της. Και πάνω σε αυτή τη συνθήκη, αρχίζει και μιλάει απευθυνόμενη στο θεατή. Στόχος μου είναι, αυτά τα λόγια, τα λόγια που ακούγονται πάνω στη σκηνή να ανήκουν και στο θεατή. Θα ήθελα, ιδανικά, ο θεατής να ακούσει και να βρει κάτι από τον εαυτό του μέσα στην «ΚΒΑΝΤΑ». Με νοιάζει να δημιουργήσω μία σύνδεση. Να ανοίξει «κάτι» για το θεατή.»

Τι ελπίζει η Χριστίνα για το μέλλον; «Γενικά τι ελπίζω; Αυτά που ελπίζω είναι ακατόρθωτα αλλά αυτό που παραμένει γοητευτικό στον άνθρωπο είναι να μάχεται για τα ακατόρθωτα.… Για μένα αυτή η μάχη την οποία θα χάνουμε συνέχεια αλλά χρειάζεται να μη σταματήσουμε ποτέ να τη δίνουμε γίνεται για να μη υποφέρει κανείς, ούτε άνθρωπος, ούτε ζώο, για να υπάρχει δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια για όλους, για να μην μας νοιάζει μόνο η πάρτη μας, για να μπαίνουμε στη θέση του άλλου ακόμα και αν τον φοβόμαστε ή τον σιχαινόμαστε, να μας νοιάζει με λίγα λόγια. Να μας νοιάζει. Να μας νοιάζει! Αυτό. Και όσο χάνουμε, τόσο να πολεμάμε. Όσο για το θέατρο, ελπίζω να συνεχίσω να κάνω θέατρο. Εύχομαι να είμαστε ανθρώπινοι και απαιτητικοί στις συνεργασίες μας, να γίνουμε λιγότερο… «πρόχειροι», να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο, να γίνουμε πιο εσωτερικοί, να έχουμε πνευματικότητα. Να προσπαθούμε να βρίσκουμε τα εσωτερικά μας κίνητρα. Γιατί αν δεν βαθαίνουμε εμείς, αυτό που θα παρουσιάζουμε πάνω στη σκηνή, δεν θα μπορεί να αγγίξει, να μετακινήσει το θεατή, απλά και χωρίς επιτήδευση. Ελπίζω να αντέξω. Και όσο αντέχω, να εξελίσσομαι».

Κ Β Α Ν Τ Α της Χριστίνας Χριστοφή

Από 8 Δεκεμβρίου 2019

Κυριακή στις 19.00

Μια ηθοποιός ξέχασε τα λόγια της, όμως δεν θέλει να εγκαταλείψει τη σκηνή. Καρφωμένη στη θέση της, φορώντας το κοστούμι του ρόλου της, αφηγείται ιστορίες περιμένοντας το χειροκρότημα. Ιστορίες για τον χρόνο, το σύμπαν, τις πυρηνικές εκρήξεις, τις διαψεύσεις και τις προδοσίες. Ιστορίες για το απέραντο και το μηδαμινό. Μια ερωτική εξομολόγηση με αντικείμενο του πόθου τον «εκλεκτό θεατή» του θεάτρου και της ζωής.

Θεατρικό έργο/ερμηνεία: Χριστίνα Χριστοφή

Σκηνοθεσία: Ζωρζίνα Τζουμάκα

ΤΟ ΧΡΥΣΟΨΑΡΟ του Δημήτρη Νταούλη

Από 16 Δεκεμβρίου 2019

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Έξι ευαίσθητοι άνθρωποι έρχονται να καταθέσουν στο αστυνομικό τμήμα Καισαριανής… συγγνώμη στο θέατρο Μπιπ… την κλοπή; την απαγωγή! την εξαφάνιση ενός χρυσόψαρου; …ποιος ξέρει τι πραγματικά έχει συμβεί; Άλλωστε όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Μια σουρεαλιστική κωμωδία!

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Νταούλης

Επιμέλεια Κίνησης: Έλλη Ταμπάκη

Παίζουν, χορεύουν, καταθέτουν: Δώρα Πανταζοπούλου, Γιώργος Ήμερης, Δημήτρης Μπούρας, Βερόνικα Μπακόλα, Αριάδνη Κυλάφη, Σάββας Βασιλειάδης, Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου

ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ του Γιώργου Κατσιφή

Από 10 Ιανουαρίου 2020

Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00

Πέντε άνθρωποι πεθαίνουν μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Οι ψυχές τους παγιδεύονται σε ένα καφέ. Ένα καφέ μπορεί να είναι ο παράδεισος, αυτοί μπορούν να ζήσουν αιώνια;

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κατσιφής

Κινησιολογία: Φανή Παρλή

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάκης Νάνος

Πρωτότυπη μουσική/ Μουσική παραγωγή: Δημήτρης Μορφέας Σπανός

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Πολιτάκης

Επικοινωνία-Φωτογραφίες: Ράνια Παπαδοπούλου

Σκηνικά: Χριστόφος Κώνστας xsquare design lab

Σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Χατζηλάμπρος

Παίζουν: Παναγιώτης Γουργουλιός, Ειρήνη Κυδωνάκη, Κωνσταντίνος Μυλωνάς, Νίκος Παπαδάκης, Χρόνης Στρίκος

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ του Ανδρέα Κεντζού

Από 10 Φεβρουαρίου 2020

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Πραγματικότητα και φαντασία. Πόσο από τη ζωή μας είναι πραγματικότητα και πόσο φαντασία; Και τι συμβαίνει αν η φαντασία αποδειχθεί πιο δυνατή από την πραγματικότητα; Στον «Βασιλιά Αλέξανδρο» μια οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με αποκαλύψεις που δείχνουν ότι το κακό είναι μάλλον η ρίζα της ζωής.

Θεατρικό έργο: Ανδρέας Κεντζός

Σκηνοθεσία: Αρκαδία Ψάλτη

Παίζουν: Γιάννης Κοκιασμένος, Στράτος Σωπύλης, Ανδρομάχη Μαρκοπούλου, Σταμάτης Μπάκνης, Δανάη Ντέμου

ΕΡΩΣ-ΘΑΛΑΣΣΑ-ΘΑΝΑΤΟΣ στον Παπαδιαμάντη

Από 21 Φεβρουαρίου

Κάθε Παρασκευή στις 21.00

Μία παράσταση που συνδυάζει τρεις τεχνικές του θεάτρου. Την αφήγηση, την υποκριτική μέσω των ηθοποιών και την υποκριτική μέσω του κουκλοθεάτρου. Μέσα από την παράσταση αναδεικνύεται το μεταφυσικό στοιχείο στο έργο του Παπαδιαμάντη. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο αφηγητής που εκφράζεται μέσω των 6 προσώπων. Αυτός ζωντανεύει το παρελθόν των ηρώων μέσω των διαλόγων του κάθε διηγήματος. Αυτός κουβαλάει τις μνήμες του παρελθόντος και τις στιγμές του παρόντος, είναι αιώνιος.

Διηγήματα: Το μοιρολόι της φώκιας, Άψαλτος, Έρωτας στα χιόνια,

Τ’ αγνάντεμα, Γυνή Πλέουσα

Σκηνοθεσία: Νίκος Κρίκας

Σκηνικά – Κοστούμια: Μπέσσυ Χαϊκάλη

Οργάνωση Παραγωγής: Νίκος Κρίκας και Μπέσσυ Χαϊκάλη

Ηθοποιοί: Φαίδρα Παπανικολάου, Ιορδάνης Καλλέσης, Κάλλι Μαυρομάτη, Βιργινία Μιχαήλ, Δήμητρα Μπάσιου, Μπέσσυ Χαϊκάλη, Νίκος Κρίκας

Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ

Από 4 Μαρτίου

Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00

«Ο Πελεκάνος» του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ πρόκειται για το τέταρτο δραματικό κείμενο (opus IV) από τα Έργα Δωματίου που ο Σουηδός συγγραφέας έγραψε όταν βρέθηκε στα όρια της τρέλας μετά το οδυνηρό τρίτο διαζύγιό του. Ο Στρίντμπεργκ, πατέρας πέντε παιδιών, κωδικοποιεί εδώ αυτοβιογραφικά στοιχεία, οικογενειακά μυστικά και επικεντρώνεται στα θεμελιώδη ζητήματα που χαρακτήρισαν την τρίτη, κυρίως, περίοδο της δραματουργίας του: τον έρωτα και τον θάνατο, τη σεξουαλικότητα, το ζόφο και τη βία στις οικογενειακές σχέσεις.

Απόδοση – διασκευή – σκηνοθεσία: Δημήτρης Φοινίτσης

Σκηνικός χώρος-κοστούμια: Άντζυ Πυκνάδα

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βίκυ Θαλασσινού, Δώρα Θωμοπούλου, Δημοσθένης Ελευθεριάδης

Παραγωγή: OMAΔA La Strada