Η εκπαιδευτική κοινότητα εκπαιδευτικών, γονιών και παιδιών που συνεργαζόμαστε καθημερινά μέσα κι έξω από τις τάξεις μας για την ποιότητα του δημόσιου σχολείου, με πολλή αγωνία και ενεργή παρουσία παρακολουθούμε τις νέες αλλεπάλληλες προτάσεις του υπουργείου παιδείας σχετικά με την αστική μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης στην χώρα μας, καθώς και τη διοικητική διαχείριση αντιμετώπισης της κρίσης του σχολείου λόγω του κορωνοϊού.

Επίσης ζούμε καθημερινά την ασέβεια του κράτους προς την εκπαιδευτική κοινότητα. Πολύ συχνά μέσα στον μήνα όλοι/ όλες με προσωπική προσπάθεια και παρά τα θεσμικά εμπόδια του υπουργείου, προσπαθούν να καλύψουν την κρατική αμέλεια, που εκφράζεται με ελλείψεις στις σχολικές δομές, τόσο στο εκπαιδευτικό προσωπικό όσο και στην στοιχειώδη υλικοτεχνική υποδομή. Η εκπαίδευση είναι γυμνή κι αυτό μπορεί να το πει ένα παιδί που του διαβάζουν παραμύθια.

Η ίδια έλλειψη κρατικής φροντίδας επίσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αφήνει χώρο για αυθόρμητες πρωτοβουλίες καθηγητών και φοιτητών που προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν την ολόπλευρη σχέση με την γνώση και τα συναισθήματα, τα οποία, σε δεύτερο χρόνο βραβεύονται από όσους τους αγνοούσαν ή, αντιθέτως, ματαιώνονται. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, γινόμαστε αποδέκτες αλλαγών που υποσκάπτουν ακόμα βαθύτερα την δημόσια εκπαίδευση, χωρίς να βασίζονται στην παιδαγωγική. Η διοίκηση και η παιδαγωγική συγκρούονται.

Η απαγορευμένη μέχρι σήμερα εικόνα στο σχολείο, στα όρια της εικονοκλασίας, γίνεται εικονολατρία χωρίς τέχνη και κινηματογραφική σπουδή. Οι κάμερες από συνεργατικό εργαλείο γίνονται πεδίο επιτήρησης και καταστολής της επιθυμίας. Η τεχνολογία αυξάνει τις ανισότητες και δεν τις μειώνει όταν δεν γίνεται αλφαβητισμός στα μέσα. Τα ΜΜΕ από τεχνικές για την παιδαγωγική γίνονται κατ’ οίκον διδασκαλία και εκπαίδευση εξ αποστάσεως.

Η σύγχρονη εκπαίδευση από χρήσιμη για μια συνέλευση των παιδιών γίνεται επιστροφή στο παραδοσιακό κάδρο του ομιλούντα εκπαιδευτικού σα να μην πέρασε μια μέρα από τα εκατό χρόνια μοντέρνας παιδαγωγικής.

Οι αξιολογήσεις που παράγουν ιεραρχίες έρχονται σε αντίθεση με το πνεύμα των οριζόντιων σχέσεων στην εκπαίδευση και επιφέρουν μικρή περίοδο παραμονής στο εκπαιδευτικό επάγγελμα. Με επιχείρημα την προώθηση της αριστείας και την εκκαθάριση του δημόσιου εκπαιδευτικού σώματος από τους ανίκανους δασκάλους προτείνεται αξιολόγηση των σχολικών μονάδων από τα πάνω προς τα κάτω, με μελλοντικό στόχο την ανάλογη χρηματοδότησή τους από το κράτος ή από ιδιωτικούς φορείς.

Καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει όμως για αξιολογήσεις της ποιότητας της μάθησης και της δουλειάς για την άρση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Κι επίσης κρύβουν από τους γονείς πως μόνο αρχικά αυτοί θα επιλέγουν το σχολείο που θέλουν. Μετά θα επιλέγονται αυτοί από τα σχολεία. Και το σχολείο της γειτονιάς, το σχολείο της κοινότητας μπορεί να μην είναι συνταγματικά υποχρεωμένο το κράτος να το λειτουργήσει, ακριβώς γιατί θα έχει πάρει αρνητική αξιολόγηση.

Ή θα είναι γκέτο, καθώς αυτό που (από) δοκιμάζεται ήδη είναι η συνύπαρξη. Χωρίς καμιά παιδαγωγική – ούτε την κριτική που έγινε στο παρελθόν κρατική – εισάγονται νέα ακαδημαϊκά μαθήματα σε ένα νηπιαγωγείο με μεγάλο αριθμό μαθητών ανά τάξη. Όσο μικρότερη βαθμίδα τόσο χειρότερα για τα παιδιά. Οι ανισότητες μας κουνούν το δάκτυλο. Δίνοντας και στα Πανεπιστήμια να καθορίζουν αυτά τον αριθμό των εισακτέων τότε θα έχουμε μικρότερη τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η δυσκολία να αρθεί η σχολική αποτυχία γίνεται μεγαλύτερη. Ως υπεύθυνοι επαγγελματίες εκπαιδευτικοί, έχουμε χρέος προς την γνώση και προς τους μαθητές μας να αρνηθούμε όποια πολιτική πρόταση αντιτάσσεται στην παιδαγωγική ελευθερία και στην ποιότητα της παιδείας της χώρας μας.

Όντας μέρος της ολοένα και πιο πολύπλοκης κοινωνίας μας, υπερασπιζόμαστε όλους/ όλες τους / τις μαθητές / τριες που αναζητούν το δρόμο προς το σχολείο.  Το κάναμε και συνεχίζουμε να το κάνουμε. Θέλουμε τη συνύπαρξη, θέλουμε το σχολείο της γειτονιάς, θέλουμε το ανοιχτό σχολείο της κοινότητας. Τα σχολεία μας στην επόμενη περίοδο καλούνται να γίνουν κέντρα ενδιαφέροντος με υποστηρικτικούς θεσμούς υγείας, πολιτειότητας και πολιτισμού, υπαίθρια διδασκαλία, διαδρομές στην πόλη, τεχνολογία, βιβλιοθήκες, σίτιση και ελεύθερους χώρους για το παιχνίδι των παιδιών. Τα σχολεία είναι οι χώροι πραγμάτωσης των δικαιωμάτων του παιδιού.

Θέλουμε ανοιχτά στην κοινότητα σχολεία σημαίνει ένα σχολείο που δίνει την δυνατότητα στα παιδιά να δρουν και να υποστηρίζονται στο χώρο του. Ένα σχολείο της αυτοδιαχείρισης, της συνέλευσης των παιδιών, του κήπου, της φύσης, του συνεταιρισμού και της κοινωνικής οικονομίας. Κι αυτό το σχολείο το δημόσιο, ανοιχτό, άμεσο – δημοκρατικό και συνεργατικό, θέλουμε.

Παιδαγωγική Ομάδα «Το Σκασιαρχείο»

Με βασικό αίτημα την απόσυρση του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας, που επιφέρει αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, καλούν σε κινητοποίηση την ερχόμενη Τρίτη 19 Μαΐου η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ) και η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος (ΟΙΕΛΕ). Στην κινητοποίηση της ερχόμενης Τρίτης θα συμμετέχει\ και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης.Το «ραντεβού» των εκπαιδευτικών είναι την Τρίτη 19 Μαΐου στις 13:00 στα προπύλαια.