Κάτι τέτοιοι τίτλοι, όταν εμφανίζονται στα ιντερνέτια μας κάνουν να ανατριχιάζουμε με συγκίνηση. Τα κλικάρουμε και δυστυχώς απογοητευόμαστε. Η φαντασία στον τίτλο δεν συνδυάζεται με φαντασία στο κείμενο. Έτσι ο εγκέφαλος μας δεν συγκρατείται και οι ιστορίες ζυμώνονται και πλάθονται και δίνουν σάρκα και οστά στον εξαιρετικό τίτλο. Ορίστε τι θα έπρεπε να γράφει το κείμενο!
Το έμαθε αργά. Κυριολεκτικά τελευταία. Στις κυριακάτικες φυλλάδες, με μεγάλα κίτρινα γράμματα έγραφε το πόρισμα. Έπιασε ανήσυχη την κοιλιά της. Ήταν δυνατόν; Μα δε θα υπήρχε κάποιο σημάδι; Ένα φούσκωμα; Μια ναυτία; Μια ξαφνική τάση να διαβάσει για τις λεπτομέρειες νοτιοαφρικανικής πανίδας στην Πάπυρους Λαρους; Δεν την έπιαναν δάκρυα ούτε στις ταινίες του Λάνθιμου που την τράβαγε η κολλητή της για κουλτούρα δήθεν! Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβαίνει. Πήγε στο γιατρό όμως και το μοιραίο επιβεβαιώθηκε. Εις διπλούν. Μέσα της, για τους επόμενους μήνες θα μεγάλωναν δυο οντότητες και δεν υπήρχε τίποτα που θα το άλλαζε αυτό. Τότε επιτέλους παραδέχτηκε την αλήθεια. Η καρδιά της τον τελευταίο καιρό έγινε τρομερά ευάλωτη στο GNTM (next greek top model). ¨Έπρεπε να το καταλάβει από κει. Είχε σταματήσει να κράζει τις όμορφες και συμπαθούσε (σχεδόν) τις χαζές. Επιπλέον, απέκτησε και αυτή τη ξαφνική ανάγκη να μπαίνει σε ειδησεογραφικές σελίδες για να διαβάσει επικαιρότητα. Είχε (φοβόταν να προφέρει τη λέξη δυνατά) περιέργεια για το τι συμβαίνει. Τόσο προσεκτική πάντα, τόσο οργανωμένη, πως της έτυχε;
Εκείνος, εκείνος ο αλήτης ήταν. Την διαβεβαίωσε οτι όλα ήταν υπό έλεγχο, όταν άρχισε να τις μιλά για ανθρωπισμό και εναλλακτικές οικονομικές θεωρίες. Της είπε οτι το έχει ξανακάνει, οτι είναι δοκιμασμένο. “Εξ’άλλου” της είπε, “απλώς μιλάμε, ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;” “Παλιομαλάκα, τώρα κουβαλάω μέσα μου πρωτόγνωρα συναισθήματα που γα 6 μήνες ακόμα θα μεγαλώσουν μέχρι να γίνει τι; Να κλαίω με τις διαφημίσεις ασφάλειας υγείας για γερόντια και να μελετάω ξεχασμένα κείμενα του Βιργίλιου; ΚΑΙ ΜΕΤΑ; Πως θα τα φροντίσω; Με ποια μέσα; Εσύ θα είσαι εδώ να μου δίνεις εναλλάξ χαρτομάντηλα και μπλοκ για τις σημειώσεις μου; Ποιος θα μου αντικαθιστά τα στυλό που τελειώνω; Ποιός θα με μαζεύει από το να συγχαίρω μαραθωνοδρόμους στον τερματισμό;”
“Δεν με νοιάζει” σκέφτηκε. Κοίταξε με κάποια περηφάνια και στοργή για πρώτη φορά τον υπέρηχο. “Δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία. Υπάρχουν οργανώσεις να με στηρίξουν, οικογένεια. Στην ανάγκη θα ζοριστώ. Θα δωρίσω όλα τα βιβλία μου ( 2 ράφια δεν είναι και μεγάλος όγκος). Δεν θα βλέπω καθόλου τηλεόραση. Όχι, θα την πουλήσω, ακόμα καλύτερα. Πόσο πιάνει άραγε μια μεταχειρισμένη τηλεόραση; Μια καινούρια; Έχει διαφορά ανάλογα τη μάρκα; Γιατί τη μετράμε σε ίντσες; Πόσες ίντσες είναι ένα εκατοστό; Αχ…ένα κουταβάκι….”
