Ο Δημήτρης Μυστακίδης ολοκλήρωσε την τριλογία με τα ρεμπέτικα για κιθάρα και παρουσιάζει μία νέα, ξεχωριστή δουλειά που δεν έχει καμία-σχεδόν- σχέση με ό,τι έχουμε ακούσει πριν. Πιο συναισθηματικός, ώριμος κι αποφασισμένος να κάνει τις δικές του υπερβάσεις, περνάει από το Εδώ στο Εκεί, αποδεσμεύοντας το από την έννοια της αέναης γύρας. Το “εδώ & εκεί” ορίζει κατά μία έννοια την μεταβλητότητα των καταστάσεων αλλά και των θέσεων μας σε αυτές. Εξάλλου γι’αυτό μιλά. Για την πορεία μίας ερωτικής σχέσης και τα στάδια της μέσα στο «Εδώ & Εκεί». Ο Δημήτρης Μυστακίδης σημειώνει: Εδώ κι εκεί. Δύο σημεία στον χώρο και τον χρόνο. Απόσταση. Κίνηση. Ζωή. Ό,τι κουβαλάμε κι όπου θέλουμε να φτάσουμε. Όνειρο, απογοήτευση.Απογοήτευση, όνειρο. Οι αναγκαίες αντιθέσεις. Οι απαραίτητες υπερβάσεις. Η ζωογόνος κίνηση.Η συνάντησή τους, τυχαία ή μη, δημιουργεί κάτι καινούργιο. Καλό ή κακό λίγη σημασία έχει. Καινούργιο. Ό,τι και να σημαίνει αυτό για τον καθένα.
«Εδώ & εκεί». Ποιο είναι το «εδώ» και ποιο το «εκεί»;
Το εδώ είναι το μέρος που κάθομαι εγώ και το εκεί είναι το μέρος που κάθεσαι εσύ. Για να ανταμώσουμε εμείς και να γίνουμε ένα, πρέπει κι οι δύο να κάνουμε κάτι. Μία κίνηση, μία υπέρβαση. Πρέπει να υπερβούμε κάτι που μας εμποδίζει να φτάσουμε στο κοινό σημείο. Εάν, για καλή μας τύχη, φτάσουμε να γίνουμε ένα, μπορεί για διάφορους λόγους- που προφανώς είναι πολύ σημαντικοί- να χωρίσουμε σε δύο σημεία. Οπότε, ξαναγινόμαστε δύο. Ξανάρχομαι εγώ εδώ κι εσύ εκεί.
Είναι όμως η Ανατολή κι η Δύση
Στο μουσικό κομμάτι, ναι. Όλος ο δίσκος -μουσικά- είναι ένα παιχνίδι. Κράτησα την ουσία των τραγουδιών, που για ‘μένα είναι ο στίχος, τα τραγούδια που με βοηθούσαν να αφηγηθώ αυτή την ιστορία, τη μελωδία τους αυτούσια, θεωρώντας ότι αυτή είναι η ουσία και προσπάθησα να αποδώσω την αίσθηση που αφήνει το πρωτότυπο με έναν άλλον τρόπο. Παίζοντας διαφορετικά και με διάφορα στιλ, με μουσικές και μουσικούς που με έχουν συγκινήσει κατά καιρούς. Έτσι προέκυψε το Εδώ &Εκεί.
Ποιους μουσικούς είχες στο μυαλό σου για την υλοποίηση του δίσκου;
Οι μουσικοί που παίζουν είναι αυτοί που φανταζόμουν. Οπότε, τα κομμάτια προσαρμόστηκαν στους μουσικούς που ήθελα να παίξουν κι είναι αυτοί που εκτιμώ κι αγαπώ. Από εξωτερικές επιρροές είναι προφανής η επιρροή του Τζόνι Κας.
Ξεχώρισα ένα κομμάτι με τίτλο «Γυναίκες», μάλιστα στην εισαγωγή του ακούμε και αγγλόφωνο στίχο.
Το κομμάτι αυτό το έπαιζα πολλά χρόνια στην κανονική του εκτέλεση. Είναι ένα τραγούδι που μου αρέσει πάρα πολύ γιατί είναι λίγο εξομολογητικό. Είναι η ειλικρίνεια μετά τη φουρτούνα. Όταν γίνεται μία μεγάλη έκρηξη σε μία σχέση μετά ακολουθεί ένα κομμάτι ειλικρίνειας, που ο καθένας λέει αυτό που πραγματικά πιστεύει και που τόσο καιρό δεν το έλεγε. Μου αρέσει στιχουργικά πολύ και γι’ αυτόν τον λόγο το έκανα και μπλουζ. Αυτή την αίσθηση μου δίνει το κομμάτι. Αυτός που τραγούδησε τον ξενόγλωσσο στίχο είναι ο Κρίστιαν Ρόνιγκ– ένας Γερμανός δημοσιογράφος και καταπληκτικός τραγουδιστής με πάρα πολύ ωραία φωνή. Με τον Κρίστιαν γνωριστήκαμε τυχαία στην Γερμανία, που είχα πάει για μία συναυλία, μετά ήρθε στην Ελλάδα σαν ερωτικός μετανάστης, ανταμώσαμε εδώ κι έκτοτε ακολουθούμε μια συνεργασία που θα συνεχιστεί και τον χειμώνα.
Κλείνει το κεφάλαιο των διασκευών, αν και είναι πρώιμο το στάδιο, θέλω να σε ρωτήσω τι θα ακολουθήσει. Έχεις κάτι στο μυαλό σου;
Ασχολήθηκα με την λαϊκή κιθάρα και τις εκφάνσεις της σε όλες τις περιόδους του ρεμπέτικου. Είναι μια ιστορία που κράτησε πολλά χρόνια. Αν σκεφτείς ότι ο πρώτος δίσκος έγινε το 2006 -κι είχε προηγηθεί μια δουλειά τουλάχιστον πέντε χρόνων για την προετοιμασία- μιλάμε για μια εικοσαετία που ασχολήθηκα αποκλειστικά με αυτό. Μουσικά έχει ήδη κλείσει ο κύκλος γιατί κι αυτός ο δίσκος δεν έχει καμία σχέση με αυτά που έκανα, απλά έχει σαν βασικό άξονα τραγουδιών το ρεμπέτικο και το παραδοσιακό τραγούδι. Αυτό που θα κάνω από εδώ κι εμπρός είναι καινούρια τραγούδια, νέες συνθέσεις καινούριων τραγουδοποιών, που μου εμπιστεύονται τα τραγούδια τους για να τα φτιάξουμε μουσικά και να τα πω. Όμως, δυστυχώς, για να κρατήσεις μια παράσταση πρέπει να τραγουδάς κιόλας. Δεν είναι το καλύτερό μου, αλλά το κάνω. Επίσης, έχω ξεκινήσει και γράφω δικά μου πράγματα.
Γράφεις λόγια, εκτός από μουσική;
Στίχο και μουσική. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις όταν είσαι τόσα χρόνια στο δημιουργικό κομμάτι. Όταν γράφονται οι δίσκοι πέφτει πολύ δημιουργική ιδέα από όλους όσοι συμμετέχουν, έτσι είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι που δεν σου θυμίζει όλα αυτά. Θα μου πεις παρθενογένεση δεν υπάρχει, αυτό με κράτησε πάρα πολλά χρόνια πίσω, αλλά πια αποδέχθηκα ότι δεν με νοιάζει. Θα γράψω αυτό που θέλω να γράψω και αν μοιάζουν και με κάποια που έχουν ήδη γραφτεί δεν πειράζει, δεν χάθηκε ο κόσμος.
Σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα… Υπήρχε κάποιο μέλος οικογένειας ή δημιουργός που σου προκάλεσε κώλυμα;
Από όλους αυτούς τους δίσκους που έχω κάνει δεν έχω κανένα πνευματικό δικαίωμα. Δεν μου έχει παραχωρήσει κανείς ποτέ δικαίωμα. Μου έχουν δώσει όλοι την άδεια για να τα διασκευάσω, αλλά κανείς δεν μου δίνει ποσοστό σαν διασκευαστή αυτών των τραγουδιών. Στο Εσπεράντο είχε βρεθεί κομμάτι που είχε γύρω στους 25 δικαιούχους στο στίχο κι άλλοι πόσοι στην μουσική. Άρνηση αντιμετώπισα μόνο από τον Έρικ Κλάπτον γιατί το “Tears of Heaven” το έχει γράψει για πολύ προσωπική του στιγμή και δεν θέλει να το πειράξει κανένας. Με κάποιους πιο δύσκολα, με κάποιους πιο εύκολα, όλοι έδωσαν άδεια.
Τις προηγούμενες δουλειές τις παρουσίαζες στο κοινό με οπτικοακουστικό υλικό μετά από ενδελεχή έρευνα, που αφορούσε γεγονότα ή αποκωδικοποιώντας λέξεις κ. α. Ποια από τις ιστορίες αυτές θυμάσαι να μοιραστείς με τους αναγνώστες;
Θυμάμαι μία ιστορία από την περσινή παράσταση «Τα εγκλήματα». Με αφορμή το τραγούδι «Οι αδικοπνιγμένοι » αναζήτησα κάποια στοιχεία που με οδήγησαν στον Μανώλη Παρλαμά. Αυτός έσωσε τους επιζήσαντες του ναυαγίου που έγινε στη μπούκα του λιμανιού του Πειραιά. Η ταβέρνα του Μανώλη Παρλαμά… Μπήκαν οι Γερμανοί, επιτάξαν την ταβέρνα του, που ήταν σε κομβικό σημείο στη μπούκα του λιμανιού, κι εκείνος άνοιξε σε ένα άλλο σημείο. Ο Παρλαμάς μπήκε στο ΕΑΜ και λειτουργούσε σαν μέλος της οργάνωσης Απόλλων, που δρούσε στον Πειραιά, δίνοντας πληροφορίες για τις κινήσεις των γερμανικών πλοίων στο λιμάνι. Όταν γίνονταν βομβαρδισμοί ενημέρωνε τους συμμάχους με ασύρματο που είχε στο υπόγειο της ταβέρνας του. Κάποια στιγμή συνελήφθη. Ψάχνοντας, λοιπόν, στο διαδίκτυο βρήκα τη φωτογραφία μετά την εκτέλεση του. Ήταν κρατούμενος στο Δαφνί για περίπου οκτώ μήνες, χωρίς να προδώσει κανέναν. Ο τύπος εκτελέστηκε την εποχή που οι Γερμανοί έφευγαν από την Αθήνα.
Πώς σου φαίνεται η πολιτική κατάσταση, όλα αυτά που συμβαίνουν τόσο μακριά μας και τόσο κοντά και μιλάω για τον πόλεμο στη Συρία.
Δεν σταμάτησαν να συμβαίνουν αηδιαστικά πράγματα, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι πια προφανές ότι αυτά τα παιχνίδια, που παίζονται στις πλάτες των λαών, που καταστρέφονται ολόκληροι πολιτισμοί και χώρες «αφανίζονται», είναι αποτέλεσμα του καπιταλισμού, του συστήματος που ζούμε. Σε όλα τα επίπεδα έχει αποτύχει! Αντί να είναι η ανθρώπινη ζωή η υπέρτατη αξία, έχουν γίνει τα funds και τα κεφάλαια. Αυτές είναι οι προτεραιότητές μας σαν κοινωνία αυτή τη στιγμή. Γι΄ αυτό και λουζόμαστε όλα αυτά που λουζόμαστε. Αν δεν διορθωθεί το σύστημα δεν θα σταματήσουμε να ζούμε αυτή την αηδία.
Η νέα κυβέρνηση της χώρας πώς σου φαίνεται;
Δεν ξέρω πώς μπορεί να λειτουργήσει στο οργανωτικό κομμάτι της ανάπτυξης της οικονομίας που – από αίσθηση το λέω, δεν παρακολουθώ- φαίνεται να τα πηγαίνει καλά. Σε ό,τι αφορά το κοινωνικό κομμάτι, την προτεραιότητα που έχει ο άνθρωπος στο να ζει σαν άνθρωπος ή την αστυνομοκρατία, θεωρώ ότι έχει πέσει κάτω από τη βάση, πριν καν ξεκινήσει. Δεν είναι κοινωνικό το πρόσωπο που δείχνει.
Καταλαβαίνω ότι αναφέρεσαι και στις συλλήψεις- προσαγωγές που έγιναν στα Εξάρχεια
Κι όχι μόνο. Πριν από λίγο καιρό διάβασα ότι με εισαγγελέα μπήκαν οι αστυνομικοί σε κινηματογράφο, σταμάτησαν την προβολή και μάζευαν τα ανήλικα να τα πάνε στο τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων. Που έβλεπαν, όχι τσόντα, το Joker. Έχει ξεφύγει το πράγμα τελείως.
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι η ιστορία κάνει κύκλους.
Η ιστορία κάνει πάντα κύκλους, αν δεν διδαχθούμε από αυτήν και δεν φαίνεται να μαθαίνουμε. Αυτό που λένε ότι «επαναλαμβάνεται σαν φάρσα» είναι πολύ μεγάλο λάθος. Δεν επαναλαμβάνεται καθόλου σα φάρσα, επαναλαμβάνεται κάθε φορά πολύ πιο σοβαρά. Μην ξεχνάς τι γινόταν πριν από λίγο καιρό. Είχαμε Ναζί στη βουλή, ένα κόμμα που κόντευε να αγγίξει το 15- 17% και γενικότερη αύξηση του Ναζισμού στην Ευρώπη. Πόσο δύσκολο είναι να ξανακυλήσουμε σ’ αυτά που συνέβησαν πριν από εξήντα χρόνια περίπου;
Ποιο τραγούδι συσχετίζεις με τη εποχή;
«Της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά».
Τα ερεθίσματα που έχεις για να γράψεις στίχους απορρέουν από την προσωπική σου ζωή, από την πολιτική;
Από την προσωπική ζωή, σίγουρα, αλλά κι από όσα βλέπω να συμβαίνουν τριγύρω μου σε κοινωνικό επίπεδο. Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Από την προσφυγική ροή, από τη βία, τη βία που βιώνουμε όλοι μας με τη μορφή της αγένειας.
Ποια είναι η εικόνα που σε έχει συγκλονίσει;
Η εικόνα του ξυλοδαρμού του Ζακ. Εκεί είπα ότι σαν κοινωνία πιάσαμε πάτο. Δεν ξέρω αν έχει παρακάτω από αυτό.
Με αφορμή την προηγούμενη παράσταση «Εγκλήματα» ρωτάω τον Δ. Μυστακίδη αν έχει «δικαιολογήσει» κάποιον θύτη των ιστοριών που παρουσίασε…
Είχαμε πάει με φοιτητές του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και Κέρκυρας στις φυλακές Κέρκυρας που είναι για εγκλήματα β΄ τύπου, βαριά. Εκεί θα κάναμε μία παράσταση με κείμενα γραμμένα από τους φυλακισμένους, τα οποία έπρεπε να επενδύσω με ρεμπέτικα, που θεωρώ ότι ταιριάζουν σε κάθε ιστορία.Κανείς δεν ήξερε ποιος έχει γράψει ποιο κείμενο και, τουλάχιστον εμείς, δεν ξέραμε ποιος είχε κάνει τι. Ήταν περίπου 17 άτομα. Μέσα σε αυτούς ήταν και κάποιοι παιδεραστές. Δεν ξέρω αν ήξερα ποιοι είναι, πώς θα τους αντιμετώπιζα.
Μερικές φορές καλύτερα να μην ξέρεις. Είναι η μοναδική περίπτωση στην οποία θα μπορούσα να δικαιολογήσω βία. Το έγκλημα δεν έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είναι αποτέλεσμα ενός χαρακτηρισμού που δίνουν οι ίδιοι άνθρωποι, το κοινωνικό σύνολο.Ο νομοθέτης λέει ότι όποιος κάνει «αυτό» είναι έναντι στο νόμο, άρα αυτή η πράξη θεωρείται έγκλημα. Σαφώς η ανθρωποκτονία ήταν έγκλημα πάντα, αλλά η φοροδιαφυγή δεν ήταν πάντα. Η παιδεραστία είναι ένα θέμα το οποίο σηκώνει μεγάλη συζήτηση για το πώς πρέπει να τιμωρείται.
Πώς θα αντιμετωπίσεις τον αντικαπνιστικό νόμο, που δε θα μπορείς να καπνίσεις στην
σκηνή;
Οποιαδήποτε απαγόρευση μου είναι αντιπαθής, κι ειδικά όταν λειτουργεί οριζόντια τη θεωρώ φασιστική. Καταλαβαίνω το πάθος που έχουν οι αντικαπνιστές για την εφαρμογή του μέτρου, ξέρω ότι πολλοί από αυτούς υποφέρουν με το τσιγάρο.Αυτό που θεωρώ σωστό είναι να μπορούν όλοι να έχουν την επιλογή να πάνε κάπου, που δεν θα τους στερείται η ελευθερία τους. Ο αντικαπνιστής ή ο μη καπνιστής να πάει κάπου που δεν θα καπνίζουν αλλά και ο καπνιστής δεν είναι ζώο, για να τον έχεις μες στη βροχή και μες στο κρύο και να μην μπορεί να παρακολουθήσει ένα θέαμα από την ώρα που ξεκινάει μέχρι το τέλος.Αν έχεις παρακολουθήσει τι γίνεται, όλα τα μαγαζιά έχουν γίνει σα σταθμοί του ΚΤΕΛ, όλη την ώρα μπαινοβγαίνει κόσμος. Δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχει παράσταση με αυτό το μέτρο. Οπότε θεωρώ ότι οι χώροι θα πρέπει να επιλέξουν τι θα είναι. Για να κάνουν όλοι τη δουλειά τους.
Επιμένεις να ζεις στη Θεσσαλονίκη.
Είχα περάσει την «ασθένεια» εκεί γύρω στα 23, αλλά τελικά με κράτησε στη Θεσσαλονίκη ο Νικόλας (σ.σ Παπάζογλου), που λειτουργούσε σα φάρος. Σκεφτόμουν: «Αφού αυτός ο άνθρωπος τα έχει καταφέρει ζώντας εδώ, μπορούμε κι εμείς να μην παρατήσουμε τα σπίτια μας και να σηκωθούμε να φύγουμε». Έτυχε και δούλεψα μαζί του δεκατέσσερα χρόνια κι έτσι μου πέρασε. Τώρα πια είναι και πρακτικοί οι λόγοι. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου και πάρουν τον δρόμο τους, βλέπουμε.
Τι θυμάσαι από την συνεργασία σου με τον Παπάζογλου. Τι σου λείπει;
Ο Νίκος ήταν πολύ οργανωτικός και ήξερε πάρα πολύ καλά τι ήθελε να ακούσει κι ήθελε να ακούει πάντα αυτό. Δεν του άρεσαν οι εκπλήξεις πάνω στο πάλκο, ήταν πολύ συγκεκριμένα αυτά που παίζαμε. Το γέλιο όμως που έπεφτε πριν την συναυλία και μετά ήταν ανεκδιήγητο. Γενικά πέφτει γέλιο. Είμαστε πολύ τυχεροί άνθρωποι. Διασκεδάζουμε πάρα πολύ μ’ αυτό που κάνουμε κι έχουμε παραμείνει παιδιά παρά τα πενήντα μας.
Αλλάζει η σύσταση της ομάδας για τις εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου…
Όλα αυτά τα χρόνια, με τις εμφανίσεις με τις κιθάρες, μου έλειψε πολύ το να συνυπάρχω με παλιούς μου συναδέλφους που παίζαμε, που ζήσαμε πράγματα. Στη φετινή παράσταση θα παίξω με μουσικούς που έχω πεθυμήσει. Είμαστε μια μεγάλη μπάντα, ωραία με: Φ. Σιώτα (βιολί), Δ. Λάππα (κιθάρες), Στ. Άνινο (πιάνο), Θ. Κοέλη (κοντραμπάσο), Κ. Καλατζή (κρουστά) και ο Πρ. Μυστακίδη (στα τύμπανα).
Πώς αισθάνεσαι που θα παίξεις πρώτη φορά με τον γιο σου, τον Πρόδρομο;
Τον Πρόδρομο τον επέλεξα επειδή είναι καλός ντράμερ κι όχι επειδή είναι γιος μου. Τίμια. Δεν αισθάνομαι περίεργα, είναι σα να είναι ένας συνάδελφος ακόμα.
Αναβιώνετε στιγμές του παρελθόντος με τους φίλους- συνεργάτες;
Η χημεία που αναπτύσσεται με κάποιους ανθρώπους πάνω στο πάλκο δεν αλλάζει. Όταν συμβεί μια φορά ξέρεις ότι θα υπάρξει κι άλλη, οπότε δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα τσουλήσει το πράγμα πολύ καλά. Η δυσκολία είναι στο να οργανωθεί όλο αυτό, επειδή είμαστε πολλοί και δραστήριοι μουσικοί, με πολλές υποχρεώσεις. Ο προγραμματισμός είναι αγχωτικός.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας… Με τον Παπακωνσταντίνου έχεις συνεργαστεί με τον Μάλαμα έχεις συναντηθεί…
Θα στο πω όσο πιο συνοπτικά μπορώ. Ο Μάλαμας θεωρώ ότι είναι ο λαϊκός δημιουργός της εποχής μας και ο Θανάσης είναι ο ποιητής της μουσικής. Γράφει με ιδέες, νοήματα, δημιουργεί εικόνες.
Δημήτρη δεδομένου του ότι η δουλειά σου έχει να κάνει με εμβάθυνση, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό σε συναισθηματικό επίπεδο;
Πολύ δύσκολο! Μπορεί να στο κάνει αφόρητο. Λειτουργούν όλα στον υπερθετικό βαθμό. Το πώς αντιλαμβάνεσαι ένα τραγούδι την ώρα που βρίσκεσαι σε μία συναισθηματική εγρήγορση, αλλά και η εκτόνωση που παίρνεις παίζοντας και συνυπάρχοντας με άλλους μουσικούς εξισορροπεί λίγο την κατάσταση… Αλλιώς θα ήμασταν όλοι στο τρελοκομείο. Δεν αντέχεται αυτό που βιώνει το μυαλό σου την ώρα που παίζεις. Είναι σαν να μιλάς γι’ αυτή τη στιγμή με τις συνθήκες ενός άλλου ανθρώπου. Λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό η συναισθηματική νοημοσύνη. Μπορεί η λογική να είναι τελείως απούσα αλλά λειτουργούν
άλλα πράγματα.
Ποιο κομμάτι σου έχει κάνει αφόρητη την κατάσταση;
Είχα τότε την Πριγκιπέσα (σ.σ μουσική σκηνή στην Θεσσαλονίκη) κι ήρθε τραγούδι που τραγουδούσε η μάνα μου: «Φτώχεια που με κουρέλιασες». Δεν άντεξα να το παίξω, σταμάτησα κι έφυγα. Με την δουλειά που έκανε ο χρόνος μπόρεσα να το ξαναπαίξω κάποια χρόνια μετά στο Ηρώδειο. Το «Καημό μεγάλο απόκτησα» δεν πρόκειται να το επαναλάβω. Η συγκίνηση είναι κάτι που έρχεται πολύ εύκολα σε μένα τουλάχιστον. Κάθε χρόνο πηγαίνω σ΄ ένα πανηγύρι στους Λαγκάδες. Στο μισό πανηγύρι κλαίω. Αυτή η μέθεξη από τους μερακλήδες που παίζουν, από τους μερακλήδες που συμμετέχουν στο πανηγύρι και που παίρνουν ενεργά μέρος με τον χορό κι όλο αυτό το πράγμα, μου σκίζει την ψυχή. Στο μισό πανηγύρι κλαίω, στο άλλο μισό χορεύω, σε όλο πίνω (σ.σ γέλια).
Ποιο κομμάτι ξεχωρίζεις από το «Εδώ & Εκεί»;
Το «Ψέματα ήταν». Ο τύπος παραδέχεται ότι ήταν ψέματα όλα όσα έλεγε. Στα πιο πολλά τραγούδια, ειδικά στο λαϊκό, είσαι το θύμα, αυτό είναι το μοναδικό που μιλά ειλικρινά. Έχει και μία ευαισθησία, σου λέει «Πήγαινε αλλού να γλιτώσεις»