Τι κάνεις όταν ηττάσαι;

Πάντα επέμεινα να ρωτάμε αυτό στις συνεντεύξεις. Πρώτα προσπαθούσα να πείσω τους δημοσιογράφους να κάνουν αυτήν την ερώτηση. Την θεωρούσαν απρεπή, άγαρμπη και με κοίταζαν περίεργα… Θεωρούσαν πως θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον ερωτώμενο. Έτσι τις περισσότερες φορές δεν έγινε αυτή η ερώτηση. Τις ελάχιστες φορές που βγήκε στον αέρα… ο συνεντευξιαζόμενος είτε δεν απάνταγε, είτε δεν καταλάβαινε την ερώτηση και επικρατούσε αμηχανία. Οπότε ηττήθηκα εγώ! Και έτσι δεν έχω περί πολλού τις συνεντεύξεις. Καλύτερα είναι να δίνεις χώρο σε ανθρώπους να γράφουν ότι θέλουν ή να γράφεις εσύ την γνώμη σου. Και όμως την ερώτηση αυτή, τι κάνεις όταν ηττάσαι, την θεωρώ εύστοχη, πραγματική. Εκτός και αν παίζουμε σε ένα παιχνίδι που όλοι μας είμαστε νικητές και ποτέ νικημένοι. Η ήττα είναι μία βασική πλευρά της πραγματικής ζωής. Και πολλές φορές αυτά που μας αναγκάζουν να δούμε φάτσα την πραγματικότητα είναι προς αποφυγή. Σαν να προσπαθείς να δώσεις στον σκύλο σου ένα χάπι. Γυρίζει από δω, γυρίζει από εκεί, γρυλλίζει, κλαίει, κρατά το στόμα ερμητικά κλειστό, ενίοτε δαγκώνει. Και αν καταφέρεις να του βάλεις στο στόμα το χάπι το πιο πιθανό είναι να το αποβάλλει με διάφορους τρόπους. Τι κάνεις λοιπόν όταν ηττάσαι; Στη δουλειά, στα οικονομικά, στην πολιτική, στις κοινωνικές σχέσεις, στις ερωτικές. Υπάρχει η βολική στάση που σφυρίζει αδιάφορα και επιχειρεί ξανά και ξανά να νικήσει, μη παραδεχόμενη την ήττα. Ηρωικές αντεπιθέσεις αποκαμωμένες, αποδεκατισμένες, καταδικασμένες. Δεν μπορεί να μην το έχετε δει αυτό το χούι. Σε κόμματα που ξαναεκλέγουν Γενικούς Γραμματείς που αρέσκονται στην θυματοποίηση (μας ξεγέλασαν σύντροφοι αλλά προχωράμε!), σε χυλοπιτιασμένους που συνεχίζουν να στέλνουν μηνύματα στην άκαρδη (που βαθειά μέσα της τον αγαπάει, αλλά πολύ βαθειά, τόσο βαθειά…), σε επιχειρηματίες που όλο και δανείζονται για να ξοφλήσουν τα παλιά δάνεια και όλο ανακαλύπτουν νέες ιδέες αρνούμενοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Βέβαια υπάρχει και η άλλη στάση, αυτή που μετατρέπει την κατάρρευση σε περήφανη νίκη! Νικάμε αδέλφια, νικάμε! Εδώ οι πολιτικοί δίνουν τα ρέστα τους. Και εννοείται οι Κυβερνήσεις. Η ήττα είναι δύσκολα διαχειρίσιμη, είναι σαν τη κακιά αρρώστια που ούτε καν την αναφέρουμε. Λοιπόν ένας παλιός σοφός έλεγε πως στην περίοδο της ήττας τα κείμενα και οι λέξεις βοηθούν πολύ. Και ένας άλλος ακόμα πιο παλιός και πιο σοφός έλεγε πως το βασικό είναι να αναγνωρίσεις την ήττα, να συμβιβαστείς με την ιδέα της. Όχι με αυτόν που σε νίκησε αλλά με την νέα κατάσταση. Αν είναι ποτήρι με κρασί να την πιεις μονορούφι και μέχρι τον πάτο. Ίσως τότε να μπορέσεις να ξανά ξεκινήσεις κάτι καινούριο, μια νέα απόπειρα και μάχη. Αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια κλισέ.
Όλα θα πάνε καλά (;) 

Υ.Γ. Εγώ πάντως θα συνεχίσω να ρωτάω τι κάνεις όταν ηττάσαι… 

Αφιέρωση πρώτη. Στα 4 χρόνια που κλείνουμε και οδεύουμε προς τον 5ο. Ευχαριστούμε όλους όσους μας παρακολουθούν.
Αφιέρωση δεύτερη. Στην Ναταλία Σαμαρά που την έχει ερωτευτεί ο ΔΑΙΜΩΝ των λαθών και σε κάθε τεύχος που γράφει όλο και κάποια κουτσουκέλα της κάνει! 
Αφιέρωση τρίτη. Στον Κατρούγκαλο που δηλώνει κομμουνιστής. Και εγώ τώρα φεύγω και πάω με την Πάμελα Άντερσον στην Λούτσα. Ουστ!

_Όταν ακούω την φράση ΚΑΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ και είναι 8 το βράδυ, κάτι παθαίνω! Ποιος την ανακάλυψε αυτή την αμερικανιά;

__Η τσιγκουνιά στα συναισθήματα πάει ασορτί με τα πολλά λόγια. Γαμώ τα μοντελάκια, φοριέται πολύ!