Μικρά καράβια, μεγάλες φουρτούνες…

Απεριόριστη εκτίμηση και σεβασμό τρέφω για τις παροιμίες του πάνσοφου λαού μας. Έχουν προκύψει από τα παθήματα, από την εμπειρία χιλιάδων ανθρώπων όπως αυτή αποκρυσταλλώθηκε στους αιώνες. Άλλες φορές είναι αναστεναγμός, άλλες χωρατό και άλλες απλώς συμβουλευτικές και διδακτικές. Μερικές όμως είναι μονόπλευρες. Έως και παραπλανητικές. Το “μεγάλα καράβια-μεγάλες φουρτούνες” σχεδόν με εκνευρίζει. Για πολλούς λόγους. Πρώτα είναι σαν να πρέπει να συμπονέσουμε αυτούς που κουμαντάρουν (έχουν) μεγάλα καράβια. Λες και βρέθηκαν εκεί χωρίς την θέλησή τους… Λες και δεν έκαναν σχεδόν τα πάντα για να αποκτήσουν τις στολές με τα παράσημα… Έπειτα τα μεγάλα καράβια είναι σχεδιασμένα για να αντιμετωπίσουν μεγάλες φουρτούνες. Δηλαδή δεν έρχεται ξαφνικά το 10αρι μποφόρ εκεί που δε το περιμένεις. Αλλά το βασικό μου θέμα είναι πως αυτό που ζούμε είναι το αντίθετο. “Μικρά καράβια-μεγάλες φουρτούνες”. Και εκεί είναι που υπάρχει το πρόβλημα. Τα μεγάλα καράβια, είτε πρόκειται για χώρες, για επιχειρήσεις, για αρχικαπετάνιους και διοικούντες, έχουν πιάσει λιμάνι είναι προστατευμένα και δεν χαμπαριάζουν από κακοκαιρία και αναταράξεις. Άσε που όλα δείχνουν πως αυτοί προκαλούν τα ακραία κοινωνικά φαινόμενα, δεν κινδυνεύουν από αυτά αλλά ωφελούνται. Μικρά καράβια, βαρκούλες και καρυδότσουφλα θαλασσοπνίγονται στα ανοιχτά. Χτυπιούνται μεταξύ τους, μπερδεύουν τις άγκυρες, πετάνε και κανέναν στην θάλασσα για να αλαφρώσουν το βάρος. Μικρές μικρές ιστορίες μόχθου, άγχους και κάματου. Ζούμε σε ανταριασμένα χρόνια. Και όσο πιο μικρός είσαι, τόσο περισσότερο μέσα στην δίνη της φουρτούνας βρίσκεσαι. Και όσο παλεύεις να πας προς την ακτή τόσο περισσότερο ανοίγεσαι στα βαθειά. Οι καραβοκύρηδες σε χαιρετούν από μακριά, σου γνέφουν φιλικά και σε παρηγορούν αγκαλιασμένοι με την ασφάλεια του θωρηκτού τους. «Κουνάει ε;» σε ρωτούν. ­­­Εσύ δεν προλαβαίνεις καν να απαντήσεις και συνεχίζεις το κουπί…
Μια παλιά άγνωστη σχετικά Ελληνική παροιμία, αφιερωμένη…
«Τ’ αγγειά γενήκαν θυμιατά κι οι κοπριές λιβάνι.
Των μασκαράδων τα παιδιά γενήκαν καπετάνιοι…»
Και ένα απόφθεγμα του Μισέλ Ντε Μοντέν (Γάλλος δοκιμιογράφος 1533 – 1592) και αυτό αφιερωμένο…
«Έτσι μίλησε ένας παλιός καπετάνιος στον Ποσειδώνα, σε μια μεγάλη φουρτούνα: Ω Θεέ! Μπορείς να με σώσεις, αν το θελήσεις. Στο χέρι σου πάλι είναι να μ’ αφανίσεις, αν το θελήσεις. Είτε το ένα κάνεις είτε το άλλο, μάθε πως ατάραχα θα κυβερνάω το πλοίο.»

Ρε μπας και παίζουμε σε ριάλιτι και δεν μας το χουν πει;

Δημιουργική ασάφεια… Η επιστήμη του μέλλοντος

Αφιέρωση πρώτη. Αυτό δεν είναι κυβέρνηση, αντιπολίτευση είναι!
Αφιέρωση δεύτερη. Αυτό δεν είναι αντιπολίτευση, κυβέρνηση είναι!
Αφιέρωση τρίτη. Στους παλιούς φίλους που έχουν τον τρόπο τους να γίνονται νέοι…