Πραγματικότητα

Αυτό το τεύχος είναι διαφορετικό! Από το εξώφυλλο, τα θέματα, τις διαφημίσεις. Η ψυχή του όχι και τόσο. Θέλουμε να σας μιλήσουμε γρήγορα, κοφτά κια καθαρά. Αν δεν έχετε διαβάσει τους στίχους στο εξώφυλλο κάντε το πριν συνεχίσετε εδώ το διάβασμα. Το Τρελοβάπορο η χώρα μας… Βαπόρι στα βουνά, μαύρη πέτρα και όνειρο τόσο αντιθετικά αυτά μεταξύ τους. Το ένα έχει βάρος, είναι υλικό, είναι βάσανο. Το άλλο είναι ιδέα, άπιαστη, απαραίτητη. Αλήθεια τί ήταν πιο σημαντικό στο μυαλό των ανθρώπων αυτές τις μέρες; Το βάσανο ή η ιδέα; Στις ήρεμες συζητήσεις στις ουρές των ΑΤΜ και στο σπρώξιμο στα ράφια των σούπερ μάρκετ; Την απάντηση εμείς δεν την έχουμε. Σκεφτόμαστε… Αθώοι λοστρόμοι, πονηροί ναύτες, καπεταναίοι όλοι μαζί πάνω σε ένα βαπόρι… Χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε… Και πάνω από όλα οδηγός είναι ένας ήλιος… Αλλά θα πούμε τη γνώμη μας! Η τρικυμία όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά το κούνημα θα μας τραντάξει. Όμως υπάρχει κάτι θετικό μέσα σε όλα αυτά. Ζούσαμε πάνω σε μια τεράστια φούσκα! Μία τεράστια πλάνη αλλού ηθελημένη, αλλού αθέλητη. Και θα αλλάξουν όλα. Φούσκα στην πολιτική, φούσκα στα κόμματα, στις καταναλωτικές συνήθειες, στην οικονομία, στη διασκέδαση, στη κουλτούρα. Συνθήματα, δόγματα, κόλπα και μισόλογα. Φούσκα στη δουλειά και στους εργαζόμενους και στα αφεντικά. Ένα σύστημα καταρρέει. Σύστημα προτύπων, συνηθειών, ιδεών. Ερχόμαστε πιο κοντά στην πραγματικότητα. Λέμε ζήτω στην καταστροφή; Όχι κάθε άλλο. Λέμε το πολύ απλό πως καλύτερα είναι να ζεις στην πραγματικότητα όσο δύσκολη και αν είναι αυτή παρά να έχουμε μαζικές ψευδαισθήσεις που συντηρούσαν έναν ρωμεϊκό ωχαδελφισμό και καπατσοσύνη. Στο έδαφος αυτής της σκληρής, τραχιάς πραγματικότητας μπορούν να αναπτυχθούν πραγματικές και όχι συνθηματολογικές αλήθειες. Και η αλληλεγγύη ανάμεσά μας είναι βασική για να μην πνίξει κόσμο η τρικυμία. Αλληλεγγύη οικονομική, ψυχολογική, ηθική. Η χώρα έχει πτωχεύση και ας κάνει ο καθένας όποιο λογοπαίγνιο θέλει. Ας το παρουσιάσει όπως θέλει. Εδώ και πέντε χρόνια εκεί πήγαμε και όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Μαγκιές και τσαμπουκάδες εδώ δεν χωράνε… Υστερίες, πανικός, εξαλοσύνη δεν βοηθούν. Όπως δεν χωράνε και ψέματα και παρλαπίπες ότι χρώμα και αν έχουν. Και είναι φοβερό που δεν βγαίνει και ένας από τους καπεταναίους (και είχαμε πολλούς) να πει ένα “συγνώμη τα κάναμε μαντάρα”. Ειλικρίνεια χρειάζεται αλλά το πολιτικό μας σύστημα κρατιέται καλά! Λοιπόν! Εδώ και λίγες ημέρες είμαστε πιο εξαρτημένοι και δανειζόμενοι! Είμαστε πιο φτωχοί και πιο στριμωγμένοι! Πιο στενοχωρημένοι και πιο ανασφαλείς! Πιο οργισμένοι και πιο πληγωμένοι! Αλλά είμαστε πιο πολλοί και πιο πραγματικοί! Και ας μην έχουμε έκφραση. Αυτό είναι το όνειρο! Τη μαύρη πέτρα θα την σύρουμε και αυτήν, θα μοιραστούμε το βάρος της. Α! και θα αγωνιστούμε ξανά και ξανά…