Εντάξει και εγώ κάνω λάικ και σέαρ και όλα όσα κάνει ένας πιστός απέναντι στη θεότητα του φμπ. Σε φωτογραφίες, σε σχόλια, σε ατάκες και σε κείμενα. Και παρατηρώ, προσέχω την ανταπόκριση φίλων και φίλων σε αυτά που ανεβάζω εγώ. Και νιώθω ότι παίρνω μέρος στη δημιουργία μιας συνισταμένης, μιας ιδιότυπης κοινής γνώμης. Έχω δει πρόσωπα να αλλάζουν τα χαρακτηριστικά τους μόνο και μόνο από ένα λάικ, η ροή μιας ημέρας να εκτροχιάζεται από μία φώτο και ένα σχόλιο. Και έχω πιάσει τον εαυτό μου να βουτάει στην ηλεκτρονική τράπεζα αναμνήσεων που φτάνει μέχρι τη στιγμή της γένησσής του ηλεκτρονικού σου προφίλ. Και να θυμάσαι, να αναπολείς, να μετανιώνεις, να σιχτιρίζεις και να γελάς. Το διαδίκτυο, το φμπ είναι τόσο μεγάλο που δεν αρκεί μία εξυπνάδα για να το καταργήσεις, ούτε μία φαεινή για να ξεμπερδεύεις μαζί του. Και διαφωνώ με όλους όσοι το καταγγέλουν με πρωτογονισμό και βαρύθυμη μαγκιά. Υπάρχουν δυνατότητες απεριόριστες σε αυτό το μέσο και η διαγραφή τους δεν σε κάνει πιο σοβαρό, ούτε πιο πολύπλευρο. Όμως η αλήθεια είναι πως με ξενίζει μία απόσταση ανάμεσα στον ηλεκτρονικό και στον πραγματικό κόσμο. Και εξού και το “Όχι μόνο λάικ μωρέ” του τίτλου. Είναι το ηλεκτρονικό λάικ που δεν μετουσιώνεται στο ελάχιστο σε πραγματικό λάικ στην πραγματική ζωή. Παράδειγμα; 8.000 προσέλκυση σε έναν θερινό κινηματογράφο, δεκάδες σχόλια του στυλ “τί καλά που αντέχει, τί ωραίος που είναι” κλπ παρηγορητικά. Αριθμός εισητηρίων; 50. Εκδήλωση Ομάδας στη Φωκίωνος με καραγκιόζη, με ταινίες, με μουσικές και όλα εθελοντικά χωρίς οικονομικό αντίτιμο. Εκατοντάδες λάικ, δεκάδες μόνο οι παρουσίες. Αυτή η απόσταση δυστυχώς μεγαλώνει. Και έτσι δημιουργείται μια τεράστια ηλεκτρονική φούσκα. Άλλοθι στη βαρεμάρα και την απουσία. Είμαστε παρόντες στα ηλεκτρονικά δρώμενα. Και απόντες στην άλλη διάσταση. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι καλό θα ήταν να έμπαινε ένα οικονομικό αντίτιμο κάθε φορά που κάποιος από όλους μας θα έκανε λάικ. Ένα λεπτό του ευρώ ή ακόμα και πιο λίγο. Και τα μισά να τα έπαιρνε ο Θεός και τα άλλα μισά αυτός που δέχεται το λάικ! Και μετά θα προσπαθούσες να ανεβάσεις όσο γίνεται πιο πιασάρικα σχόλια και ωραίες φωτό. Και θα άρχιζε ένας άλλος κύκλος… Μέρες που είναι μην τους βάζουμε ιδέες… Τελικά ένα λάικ δεν κοστίζει τίποτε, δεν δεσμεύει σε κάτι. Είναι μία δήλωση που σημαίνει μία αποδοχή καθόλου συγκεκριμένη και χειροπιαστή. Αλήθεια στη ζωή πως γίνεται το λάικ; Ποιό κουμπί πατάς και ποιό χεράκι βγαίνει;

Αφιέρωση πρώτη. Στα πεζοδρόμια της Τροίας που δουλειά δεν είχαμε δουλειά βρήκαμε. Και όλο τα σκάβουν, τα σκάβουν… Και όταν τελειώσουν, τα ξανασκάβουν.

Αφιέρωση δεύτερη. Στους μαυροφορεμένους τύπους που όλο τουπέ είναι και ζοριλίκι και δεν καταλαβαίνουν την αδυναμία τους.

Αφιέρωση τρίτη. Στα όνειρα επιστημονικής φαντασίας και στον Ανδρέα και τον Δημήτρη που φτιάχνουν χάρτες και μιλάνε στα κομπιούτερ.