Πολλές διαχωριστικές γραμμές τέμνουν την κοινωνία και δημιουργούν αντιθέσεις. Τόσες αντιθέσεις και άλλα τόσα στρατόπεδα. Το νέο και το παλιό, σαν δίπολο είναι μία τέτοια διαχωριστική γραμμή. Αλήθεια με ποιό είναι ο καθένας; Το παλιό φαντάζει αναχρονιστικό, συντηρητικό και ξεπερασμένο. Σαν έναν ηλικιωμένο στραβόξυλο που φωνάζει στα παιδιά που παίζουν μπάλα, καλεί την αστυνομία για το σκυλί της απέναντι που γαβγίζει και βάζει τέρμα την τηλεόραση στις 2 το πρωί ενώ βλέπει τηλεπωλήσεις. Το νέο κατηγορείται για χαοτικό, υπερφίαλο και ανούσιο.  Σαν έναν πιτσιρίκο που του μιλάς στο λεωφορείο και δεν σου απαντά γιατί φορά ακουστικά και σε κοιτά με απλανές βλέμμα, μαρσάρει όσο πιο δυνατά μπορεί το πενηντάρι παπάκι -πειραγμένο εννοείται-, κολλάει με τις ώρες μπροστά από μία γαμωοθόνη τάμπλετ, κινητού ή υπολογιστή. Και έτσι το παλιό και το νέο κονταροχτυπιούνται στο σήμερα, ακυρώνει το ένα το άλλο, αλληλοκατηγορούνται. Νικητής δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει. Σε μία κοινωνία που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της (με την νεοελληνική έννοια του είμαι μάγκας και έχω δίκιο, γιατί κατά τα άλλα και μύγα σηκώνουμε αλλά και ρινόκερο!) το να θυμίσεις στον πενηντάρη πως και αυτός κόλλαγε με τις ώρες στο τηλέφωνο και μίλαγε με τη φίλη του, όπως κάνει τώρα το παιδί του μπροστά στο κομπιούτερ, ίσως να μην φέρει αποτέλεσμα. Όπως και το να σηκώσεις με το ζόρι έναν νέο που κάθεται αμέριμνος στο λεωφορείο, ενώ δίπλα του τρεμοπαίζει μία γιαγιά όρθια και είναι στο πέφτει δεν πέφτει, μάλλον ούτε και αυτό θα φέρει αποτέλεσμα. Το παλιό ας θυμηθεί τα νιάτα του, την έντασή του, την ανυπομονησία του. Την εμπειρία του να την κάνει γνώση και όχι δόγματα και κανόνες. Και ας κάνει και μία αυτοκριτική για την κατάντια μας. Το νέο ας αναλογιστεί πως και αυτό σε λίγο καιρό παλιό θα ’ναι. Γιατί ειδικά στην εποχή μας τα πράγματα, οι ιδέες, γερνούν πιο γρήγορα από ότι παλιότερα. Ας χαμηλώσουν τους τόνους μιας και η ζωή πια είναι απρόβλεπτη και περιέργη. Και η ανετιά μαζί με χαζοχαρούμενο ατομισμό και κλισέ δεν οδηγεί πουθενά. Στη πραγματικότητα δεν είναι ούτε το παλιό, ούτε το νέο που χρειαζόμαστε σήμερα να χαράξουμε πάνω τους ακόμα μία διαχωριστική γραμμή. Έχετε παρατηρήσει πως έννοιες και λέξεις με θετικό περιεχόμενο αποφεύγουμε πια να τις χρησιμοποιούμε; Λογική, σύνθεση, δίκαιο, χρήσιμο κλπ. Κάπου, κάποτε υπήρχε ένα σύνθημα. Ούτε με το παλιό, ούτε με το νέο, αλλά με το αναγκαίο. Θα πρόσθετα με το λογικό και με το χρήσιμο. Ο γέρος κουνάει το κεφάλι του, δεν καταλαβαίνει και με κοροϊδεύει. Ο νέος σερφάρει και ούτε καν με ακούει, ζει στη δική του πραγματικότητα. Βρίσκονται στον φούρνο της γειτονιάς. Ο ένας έχει 2,5 ευρώ στη τσέπη, ο άλλος 11. Τσακώνονται για τη σειρά και όχι για τη φτώχεια τους. Το ραδιόφωνο εν μέσω διαφημίσεων αναγγέλλει τη νέα αύξηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης. Πληρώνουν (όσο θα έχουν), βρίζουν (όσο θα αντέχουν) και φεύγουν.

Αφιέρωση πρώτη. Σε όλους και όλες που θα δώσουν εξετάσεις. Όλων των ειδών, πανελλαδικές, ξένων γλωσσών, οδήγησης, ιατρικές, ζωής…

Αφιέρωση δεύτερη. Στη μαμά με την καταπληκτική φωνή που είπε εν μέσω ρεμπέτικων ασμάτων στην 9χρονη κόρη της: “Εγώ και πόλεμος να γίνει, θα σου τραγουδώ”.

Αφιέρωση τρίτη. Σε όλους αυτούς που ξέρουν πως εκτός από την εποχή της διεκδίκησης υπάρχει πρώτα η εποχή της προσφοράς…