Ένας αρχαίος μάγος Ινδιάνος που κάποτε έμενε μέσα στο δάσος του Πεδίον του Άρεως, έκρυψε λίγο πριν τη δύση του και του ιδίου και της φυλής του, ένα κείμενο κάτω από το τσιμέντο που βίαζε το χώμα. Χρόνια μετά δύο πιτσιρικάδες που έκαναν γκράφιττι πολύχρωμα για να φαίνονται και φόραγαν σκούρες μπλούζες για να μην φαίνονται, βρήκαν το κείμενο. Άρχισαν να το διαβάζουν, με ενδιαφέρον τέτοιο, που ποτέ δεν έδειχναν για τα μαθήματα του σχολείου τους. Και με τρόπο μαγικό καταλάβαιναν τη γλώσσα και τα ορνιθοσκαλίσματα του μάγου.

“Καθρέφτες λοιπόν, καθρέφτες. Μας φέρατε καθρέφτες, ενώ δεν είχαμε. Εμείς καθρεφτιζόμασταν στις λίμνες και στα μάτια των συ-

ντρόφων. Τα μικρά σας καθρεφτάκια, μας έκαναν γούστο στην αρχή. Γελάγαμε με τις γκριμάτσες και τα αναμαλλιασμένα πρόσωπά μας. Κοιτιόμασταν με τις ώρες. Μετά άρχισε η κατήφεια, η στεναχώρια και η ματαιοδοξία. Προσέχαμε την κάθε λεπτομέρεια του προσώπου, μα όχι της ψυχής. Και αρχίσαμε τις συγκρίσεις και τα μετρήματα ανάμεσά μας. Τα μάγια μου, τα μάγια των αρχαίων μου προγόνων δεν έπιανα πια. Μπορούν τα μάγια να αλλάξουν πρόσωπα; όχι. Μόνο μυαλά και ψυχές. Μας φέρατε καθρεφτάκια λοιπόν και αυτό ήταν το πιο δυνατό όπλο. Ο καθρέφτης! Ο “ψεύτης είδωλο”… Μα το χειρότερο ήρθε μετά από καιρό”.

Οι δυο πιτσιρικάδες κοιτάχτηκαν απορημένοι. Ανασκουμπώθηκαν, θαύμασαν το έργο τους, σιγουρεύτηκαν για τα ποδήλατά τους και συνέχισαν το διάβασμα.

“Κάποιοι άρχισαν να μην αποχωρίζονται τον καθρέφτη τους ούτε στιγμή. Τον έπαιρναν μαζί τους, στις βόλτες, στις δουλειές και στο κηνύγι. Όλα αγκομαχούσαν και ένα βασίλειο αργοπορίας κέρδιζε έδαφος απέναντι στους σφριγηλούς ρυθμούς, που αιώνες πριν είχαμε κατακτήσει. Και ύστερα άρχισαν τα είδωλα να καθρεφτίζουν το ένα το άλλο. Χάνονταν σιγά σιγά η πραγματικότητα και όλα ήταν α-

ντεστραμμένα και μπερδεμένα. Έβλεπες όλο και πιο πολύ μέσα από καθρέφτες. Ήταν το είδωλο και όχι πια αυτό καθεαυτό το πράγμα, ο άνθρωπος, η φυλή μας. Τους είχα προειδοποιήσει, να μην κοιτούν πολύ, θα χάσουμε το είναι μας. Τώρα ανεβασμένος στον λόφο, ακούω καθρέφτες να σπάνε και το τέλος μας φτάνει. Όποιος το βρει, και γνώση άμα έχει, ας προειδοποιήσει τους επόμενους. Εμείς χάσαμε”.

“Οι βαθμοί είναι ο καθρέφτης ενός μαθητή…” είπε ο ένας μιμούμενος τον Καθηγητή. Γέλασαν. Κάθησαν αμίλητοι. “Ωραίος ο μάγος”, είπε ο άλλος. “Εμείς δεν κινδυνεύουμε ρε μλκ. Δεν “κάναμε” σέλφι. Και δεν βλέπουμε και ειδήσεις…” είπε ο πρώτος, ανέβηκαν στα ποδήλατα, καληνύχτησαν τον μάγο και έφυγαν στο αύριο.

Αφιέρωση πρώτη. Στη φίλη μας την Ελένη που είναι το 188888888 και βάλε της Πατησίων Ζει. Για όλα έχει μία και δύο και τρεις πληροφορίες… ιδέες και προτάσεις.

Αφιέρωση δεύτερη. Στις ιδέες που αξίζει να παλευτούν, να δικιμαστούν και να γίνουν τα πάντα για να πετύχουν. Αν μη τι άλλο περνάμε ωραία.

Αφιέρωση τρίτη. Στην ξανθιά τύπα που είπε. Σήμερα έχω ντυθεί ιδανική!

Θεάαααα!!!!